Xa estamos case no san Martiño, trompos no camiño; así que puxen unha foto cos meus trompos. Teño outro trompo pero fáltalle a punta así que non valería para xogar. Dos trompos da foto só vale un: o que está máis á dereita porque baila ben e ten unha arrincada boa para poder fuxir do ataque dos outros xogadores. O resto dos trompos son apouchas, trompos que poño se o meu trompo non baila dereito ou queda no círculo trazado no chan cando remata de bailar. A unha das apouchas fáltalle a piricota que é a cabeciña de madeira onde normalmente se lle crava unha chatola para que non rompa por aí. A apoucha da dereita está rachada vítima dun nicazo bo.
En fin, teño gañas de que medre Leo para xogarmos ós pións.
¡Canto máis medre Leo...mmmmm!
ResponderEliminarNon teñas presa, o millor é ver a herba medrar.
Saúde e terra.
Para que despois falen dos tecnólogos e da súa xerga inentendible... :-) Había tempo que non escoitaba o de nicazo.
ResponderEliminarBicos para o Leo
teño que confesar non sen vergoña que nunca fun capaz de facer bailar medianamente ben un trompo... patoso que é un, hehehe
ResponderEliminarEncántanme os xoguetes de madeira. En Praga son moi típicos e hai moita artesanía de madeira ademáis dos famosísimos títeres.
ResponderEliminarCantos recordos...ainda que eu era mais xogador das canicas...ese Leo vai ter sorte co pai e co seu galego que sempre empresta verbas esquencidas (ainda que ti en contraprestación xa te podes ir poñendo coa Play Station)...a coidarse
ResponderEliminarLeo é afortunado.
ResponderEliminarE vese que eras (ou es) todo un campión co trompo
unha aperta
... e que non che esqueza ensinarlle a xogar á billarda.
ResponderEliminarEu tamén fun mais de canicas e de pincho que de trompos, ainda que algún tiven tamén.
ResponderEliminarO Leo é un pícaro con sorte vai aprender xogos ben fermosos e divertidos. Estou coa Randeeira que non se che esqueza de ensinarlle a billarda.
ResponderEliminarUnha aperta.
:)
Que lembranzas traes, acórdome de estar a pintar os trompos toda contenta convencida de que ían a ser os máis bonitos. Despois o de xogar dábaseme peor, que nunca lle daba atado a corda ben de todo...
ResponderEliminarApertas!
Vese que non os ten de decoración, que lles dá bo uso. Saúdos para toda a familia.
ResponderEliminarAínda o outro día había unha morea de rapaces na Praza Maior de Ourense xogando ao peón. A min nunca se me deu ben (como calquera cousa para a que se precise a máis mínima habilidade).
ResponderEliminarUn saúdo dende a néboa.
xa medrará! antes do que pensas estará andando e falando. O tempo é tramposo: corre demais sen deixarse ver...
ResponderEliminarOuça, senhor paideleo. Quando eu era pequena, meu avó ensinou-me a jogar ao trompo. Logo, de grande, em cada escola ou Colégio polos que passava, aí polo mes de novembro, volvião os trompos.
ResponderEliminarMas o curiosso é que aquí, no Rif, onde não se come porco, nem hà São Martinhos, os meninhos do meu colégio, também trazem os trompos polo mes de Novembro.
Náo sei como explicar o caso.
Mas é verídico.