A parroquia onde traballo é típica, rural e común. Está formada por casas unifamiliares ciscadas aquí e acolá e cada unha coa súa finca e o seu peche distinto das outras. Entre esas casas hai almacéns, fábricas, bares, un taller, unha carnicería, un almacén de pensos, unha ferretería e un puticlub de mala morte. Nun altorelo está a asociación de veciños adornada con árbores de folla caduca.
Tamén ten unha lagoa que está nun entorno cun nome tan lendario como a Volta da Moura. En fin, o típico. Pero o que máis me extraña é a obsesión dos veciños polas pombas que aproveitan calquera espazo para montar pombais. E de mostra deixo estas dúas fotos para que coñezas un chisco da parroquia onde traballo que non podería bautizala doutra maneira que como Pombistán.
Poderíase dicir que é unha parroquia coma tantas outras (sobre todo polo do puticlú) se non fose por esa especie de paixón polas pombas.
ResponderEliminarE seguro que no puticlú que di Rivas está unha parelliña da garda civil, jaja.
ResponderEliminarOlla, o lugar ten o seu encanto.
Eu anímote a investigar ese "deporte parroquial" seguro que ten unha interesante historia...
ResponderEliminarPois iso dos pombais lembroume que o meu avó Pepe tiña verdadeira paixón polas aves... Saudiños a Leo e ao seu pai!
ResponderEliminarCaramba que curioso Pombistán, nunca tal vira . Por certo como vai no traballo?.
ResponderEliminarBeijos.
;)
Cada lugar ten o seu encanto non? Será de aí de onde sairá a pombiña da paz?
ResponderEliminarBicos
Eu, que entrei hoje por primeira vez nesta casa, e vim lendo cara atrás, posso asegurar que Pombistán é a muitíssimo mais ca um puticlú.. O melhos de Pombistán não tava à vista ainda.
ResponderEliminarO melhor veu depois.