O prometido é débeda e aquí poño un vídeo do Leo camiñando cun pequeno tombo sen consecuencias que levou ao final. Cousa lóxica cando un só leva oito días de experiencia nisto de camiñar sen axuda.
Pasa boa fin de semana anque sexa tan fría neste hemisferio.
logo aprenden e, en nada, a correr atrás del :D
ResponderEliminarPois xa tas corre que corre tras do neno, xa verás que ben o ides pasar xa...
ResponderEliminarUnha aperta
Ala, vaia golpe, pobriño. As mesitas sempre foron moi traizoeiras. Pero está feito un túzaro, que bonito está.
ResponderEliminarPois non se manexa nada mal, a pesar do tombo final.
ResponderEliminarque bonito ver surgir istas coissas, contemplando crecer a um neno o resto do mundo pouca importancia pode ter...noraboaa o leo!!! acaba de dar un pequeno passo para el pero um ghran passo para a súa curiossidades!! jajajaja
ResponderEliminarqué gracioso!!!
ResponderEliminarO comía fritido con patacas...!!!!!Que cousa máis feita por favor!
ResponderEliminarDa gusto ver os seuos primeiros pasos
ResponderEliminarjajajaj!!! Que bonitiño!!! Vaia andares graciosos que ten... semella que vai na procesión da Semana Santa!!! JAJAJA!!!
ResponderEliminarBikos!!
Pois a min os nenos pequenos cando empezan a andar sempre me lembran a soldadiños de chumbo, así, levantando moito as perniñas, marcando o paso...
ResponderEliminarE este é un dos soldadiños de chumbo máis feitiños que vin!! Ídelo pasar moi ben estas festas, xa veredes!
Que siga así de guapo e de espelido! Un biquiño!
Qué riquinho, Leo!
ResponderEliminarDando os primeiros pasos e as primeiras tombeadas, porque así é a vida. Não há umha cousa sem a outra.
Que medre para boas fadas, e você que o veja.
Pero mira que é rico o Leo! Daselle ben, é gracioso ver as zoupadas que se dan cando caen de cu, porque non se mancan, poñen cara de "que pasou aqui?" erguense e seguen camiñando.
ResponderEliminar