Nestes días de case parón total no blogomillo mirei un vídeo dun garañón pelexando con lobos e resistíndose aos aloitadores dunha rapa das bestas.
Na vida real onte cruzamos a ponte de Tui con Valença a pé para evitar o atasco de coches. O día estaba soleado pero con aire e lembrei cando era pequeno que cría que río Miño significaba río Meu. Claro que daquela non sabía que o nome viña do latín " minium " pola cor vermella das súas augas carregadas de minerais.
Cousiñas que vai aprendendo un.
Pois por polo meu pobo o río que pasa é o Sil, non sei a etimoloxía do nome, pero o que aquí había era ouro, que os romanos explotaron ben, Non hai máis que ver a paisaxe que quedou nas Méduas ou o Montefurado, por onde desviaban o Sil para coller o ouro.
ResponderEliminarApertas
Eu pensaba achegarme onte a Valença, pero venceume a pereza e quedeime na desembocadura do Miño.
ResponderEliminarnos estivemos hoxe por melgaço, leboreiro, as nenas agradeceron o aire bravo.
ResponderEliminarO Rubio...quê bravura...quê orgulho...quê fermosura...
ResponderEliminarÉ ben saber a etimoloxía do río-pai. Eu nunca me detiven a pensar no seu significado, quizais porque me explicaron nalgunha ocasión que os nomes da maioría dos ríos e montañas de Galicia eran de orixe prerromana e de significación opaca, tal o Sil, Ulla, Tambre...
ResponderEliminarUnha aperta.
rifo i de zeuquirne: os ríos son riqueza só coa auga que dan. Non me extraña que tivesen tanta importancia sempre.
ResponderEliminarhormiga: pois fixeches ben que había xente que parecía un formigueiro ( sen facer burla do alcume ). Nós fomos obrigados.
manel vázquez: son boas terras...mesmo co ese aire bravo.
tangaranho: eu tamén quedei enamorado do cabalo ese.
busto.agolada: a etimoloxía é unha arte case máxica e adiviñatoria e hai casos curiosos.
Graciñas a todos.