Non somos ninguén e non temos poder ningún e así Xiana decidiu non quedarse connosco e deixarnos tristes.
Tivemos que dicirlle ao Leíño que mamá xa non tiña unha nena na barriga como pensabamos senón que saiu unha bolboreta. O Leo púxolle o color rosa á bolboreta e o seu destino: o ceo e así agora voará ceibe.
E agora desculpa se non escribo nun tempiño.
Graciñas anticipadas polo cariño e os comentarios de apoio.
Sinto muchísimo.
ResponderEliminarNo tengo palabras.
Un abrazo
Tampouco teño palabras.
ResponderEliminarUnha aperta ben forte.
apertas e moitos bicos para a mamá do leo ...coidádevos con cariño :*
ResponderEliminarQue mala nova, sinto moito. Ten que ser moi doloroso, pero recordade que tedes a Leo, e sempre pode voltar outra bolboreta.
ResponderEliminarÁnimo, unha aperta grande.
Nestes casos, nunca se me ocorre que dicir. Sintoo. Moito ánimo!
ResponderEliminartede moitísimo ánimo.
ResponderEliminarademáis de con vós, xiana xa está tamén connosco.
Vaia. Coma todos non sei que máis dicir que non sexa moito ánimo...
ResponderEliminarUnha aperta
Sintoo moitísimo.
ResponderEliminarUn biquiño moi grande
Vaia. Sintoo moito. Son reveses que a vida nos brinda. Tendes que mirar para adiante porque a vida sigue.....
ResponderEliminarAnimo e un forte abrazo.
Un abrazo moi moi forte para vós. Só podo transmitiros o meu cariño e os meus ánimos.....
ResponderEliminarSintocho meu, e unha dura perda, agardo que a dor se troque pronto nunha nova ledicia. saúdos e apertas máis fortes e agarimosas que de costumbro :(
ResponderEliminarOgallá as verbas servisen para atenuar un pouco a vosa dor. Creédeme que o sinto. Unha aperta moi forte.
ResponderEliminarA miña aperta amiga e a solidariedade de quen pasou tamén por esa situación.
ResponderEliminarbico.
ResponderEliminarSintoo de veras; Xiana tamén era parte de nós. A vida dá estes golpes e tamén hai que aprender deles, sobre todo a valorar o que sí temos. O Leo ha de darvos a alegría que vos falta, como nos pasou a nós con Xesús. E quen sabe, igual chega voando outra bolboreta. Ánimo e forza.
ResponderEliminarúnome ao resto de comentarios. Estaremos atentos a ti do mesmo xeito que o Pai de Leo atendeu as nosas coitas noutros intres...
ResponderEliminarUnha aperta, compañeiro!
Sinto moitísimo a vosa perda.
ResponderEliminarNon hai palabras que fagan desaparecer a dor. So o sorriso do Leiño vos dará consolo e vos axudará a recuperarvos.
Unha aperta forte.
Sinto muito amigo.Deixo um abraço apertado para vós, pois sei por experiência própria que nestas alturas, não há palavras que nos confortem.
ResponderEliminarQuero deixarvos todo o meu ánimo.
ResponderEliminarÉ unha mágoa, mais coñezo esta dor e sei moi ben que deixa mal o corazón.
Mais tedes que ser fortes e seguir adiante polo Leo e por vós mesmos!
Unha aperta dende lonxe.
Antón.
É moi difícil expresarse, non sei qué dicir. Moito ánimo e unha forte aperta.
ResponderEliminarUnha bolboreta rosa voando, outra estreliña alumea no ceo e no mar hai outra ondiña.
ResponderEliminarCando o vento vos acariñe a cara, ¿sera Xiana que vos vira a bicar?
Bicos e apertas para todos
Síntoo compañeiro. A vida é asi de dura as veces.
ResponderEliminarUnha aperta forte e moito ánimo.
Agora xa entendo...
ResponderEliminarUnha aperta moi forte, moitos ánimos e todo o meu agarimo para cada un de vos.
A pequeniña bolboreta Xiana estará nos vosos e nos nosos corazóns para sempre.
Dicídelle adeus todo o que necesitedes para que teñades vós e máis ela unha boa despedida.
ResponderEliminarUn biquiño moi forte para a familia toda.
Sintoo moito. Ánimo. Unha aperta moi forte.
ResponderEliminarBicos e ánimos para os tres, sobre todo para a mamá.
ResponderEliminarSintocho ben; e ainda que en momentos asi sempre se cae nos mesmos tópicos e todas asverbas parecen vacias, creeme que despois da noite sempre volve o día, ainda que sexa un día de eses escuros e chuvioso.
ResponderEliminarUn abrazo
Apertas...
ResponderEliminarUnha aperta moi grande dende Antas.
ResponderEliminar(Contástesllo moi ben ao Leo. Buscade agora nel a ledicia que atoparedes)
O meu apio e o meu cariño mándovolos neste comentario. Esa volvoreta voará sempre nalgures.
ResponderEliminarAhí vai unha aperta moi forte para vos.
Non sei que dicir. Creo que llo explicastes moi ben a Leo. Moito ánimo e unha forte aperta.
ResponderEliminarUnha aperta para os tres, e a ilusión dunha bolboreta
ResponderEliminarComo ya sabéis, por Cris estamos al tanto de todo desde el primer momento, No quisimos llamar para daros tiempo de asimilar con un poco de intimidad tan dura prueba de la vida. Vendrán tiempos mejores llenos de hermosas bolboretas . Recibir todo nuestro cariño, un beso para Leo, mucho ánimo para Ana y para ti Pedro.
ResponderEliminarSintoo moitisimo, non sei que dicir...querovos moito, se precisades de algo sabedes onde atoparme...
ResponderEliminarCuidadevos moito...
Un bico e unha aperta moi fortes.
Volve pronto.
Quedome sen palabras tamen eu. Non hai nada que se poida dicir agora. Agás que un bico moi grande e unha forte aperta.
ResponderEliminarBiquiños para os tres
ResponderEliminarMaldigo a negra sombra que unha e otra vez envolve a luz que raia na alborado do dia, e non nos deixa se non amargas bagoas coas que mollar os ollos pechados na noite escura desta vida...pero como o retoño brota ao traves da cinza do lume, a vida a renacer....algun dia de certo.
ResponderEliminarAmigo passei só para deixar um abraço .
ResponderEliminarE que Deus os ilumine nesta hora triste.
Para ti, para Leo e para Ana unha aperta fonda que cruza o mar e chega co seu arrecendo a outono. Sintoo moítísimo benqueridos amigos!
ResponderEliminarTamén eu o sinto. Lamento non telo dito antes pero non o souben até hoxe. As palabras agora non valen de moito. Un abrazo.
ResponderEliminaránimo. mañá agarda outro tempo. escribe.
ResponderEliminarsinto-o mesmo muito. beijinhos enormes para os tres com todo o nosso mais fondo carinho. ánimo!
ResponderEliminarcom carinho: http://oblodelm.blogspot.com/2009/04/premio.html
ResponderEliminarbeijos
Apertas cheas de luz de sol.
ResponderEliminarUnha aperta grande grande para os tres, recién me enterei agora mesmo. Nunca é tarde para acompanhar.
ResponderEliminarSíntoi muito de verdade.
:)