A xente viste de bonito para ir á festa. As moscas zoan e os grilos multiplican o seu son. As glicinias adornan incluso ruinas con pouco futuro. A lamprea está deliciosa e a calor anima a descansar.
Estes días de calor fan alonxar na memoria a descuberta de música para Leo gracias a Eva G. Rei e teño que deixalo aquí arquivado.
A música alimenta o espíritu e as flores das glicinias, no seu reverter de cor, tamén. Pero as ruinas con pouco futuro, por moita glicinia que lle poñas...non é nada!
ResponderEliminar(Vaia recopilación a de Eva eh??. E aturou o concertazo enteiro cun bocata de tortilla gabacha. Eso sí que e ter bemoles, e non o pentagrama)
Apertas
hai que axudar á memoria, co seu arquivo caótico, creando entradas con criterio para despois poder rescatalas cando se precisen!
ResponderEliminar(confeso que pasei de escoitar a música, o tempo dos leos meus xa pasaron, xa veremos se algún dia teño netos e igual volvo a revivilos!)
Ola Pedro; estou escribindo un pequeno relato e nun momento dado xorde a palabra POTÍN.
ResponderEliminarOs meus pais e avós e nós sempre chamamos potín ás escaleiras que serven para acceder á primeira planta dunha casa, algúns tiñan un pequeno tellado no descansillo e sempre eran por fóra da casa.
Busquei no dicionario de galego e no da lingua española e non existe esa palabra ou polo menos non a encontro.
Gustaríame ter a túa sabia opinión e tamén a dos teus colegas por iso fago a consulta nos comentarios
Un abrazo
A.cris
que pena da ver esas casiñas abandoadas... por moito que as adornen as glicinas.
ResponderEliminarbicos,