É feliz cando corre e cando lle len. Fedella nos mandos dos radiadores. Aprende a contar anos nos aneis dos troncos das árbores. Canta no coche o Waka Waka ou Mamacabra. E fai muitas máis cousas.
Non me extraña que cando lle pregunta a nai que soñou pola noite el responda: - " Nada. Non tuven tempo ".
Para querelo.
E tanto que é para querelo, está moi fermoso. Fíxome graza o de que non tivo tempo para soñar.
ResponderEliminarBicos
Creo que é certo eso de que non ten tempo para soñar. ¡Inda o fai de día!
ResponderEliminarApertas
Aí está ele... bem em forma!
ResponderEliminarA señorita Kaplan tampouco paraba (nin para), aínda que xa se volveu máis quieta.
ResponderEliminarDe pequena, se estaba a xogar e alguén chamaba por ela, dicía non podía ir, que estaba traballando.
A verdade é que hai que querelo. Á forza. As crianzas fanse querer e Leo está impresionante.
ResponderEliminarAlégrome.
Un saúdo.
E sí... para querelo, sí. Que maneira de aprender, cada segundo aprendendo, sentindo interpretando.
ResponderEliminarParabéns por disfrutar del.