Nesta semana puidemos visitar o castelo de Soutomaior. A Leo encantoulle ( así dixo ) e só tivo medo dalgunhas alturas e do manequín do calabozo.
Tamén fomos a unha praia onde eu era o máis peludo anque non crea que eu mereza un puaaajj !! como o que merece Patricio.
O avó Ricardo fixo oitenta e catro anos anque anda un pouco pachucho e sen muita fame.
Por fin probamos os kiwiños que saben a kiwi cen por cen anque teña un tamaño da décima parte dun kiwi.
E rematou a semana con treboada que aínda se sente ao lonxe.
Xa vexo que estades a pasalo moi ben.
ResponderEliminarBicos
Unha semana moi completiña, sí, señor.
ResponderEliminarApertas.
Bom para o Leo o encontro com a cultura. De pequenino se forma o individuo.
ResponderEliminarNão conhecia esse fruto.
Abraço e uma boa semana
E é assim o tempo de férias!
ResponderEliminarTambém já acabei as minhas!
e despois desta sequedade, que ben vén esta choiva!
ResponderEliminartodo alegrías no post, incluída a foto da nena, que se ve moi feliz
os kiwis parecen do país ese de Gulliver.
Non sabía da existencia deses kiwiños, a ver se chegan por aquí.
ResponderEliminarO dos pelos de Patricio deixoume coa boca aberta e os sovacos apertados, eu non son moi peludo, pero por se acaso.
non sabía eu dos kiwiños... pero agora xa o sei.
ResponderEliminarsinto o do avó Ricardo, pero e que 84 anos xa son anos para ter achaques así que é o normal; esperar que non sexa nada.
e dos teus peques que decirche?, non me extrana que digas: "creo que son feliz"
biquiños,
Eu estiven no castelo hai unha morea de anos porque unha tía avoa miña era a ama de chaves. Causárame moita impresión o grosor das paredes.
ResponderEliminarO Leo case me pasa desapercibido no castelo. E non é que él sexa demasiado pequeno: e que o castelo...menudo mangallón!
ResponderEliminarApertas