A Costa da Morte: que bellesa !
Esta fin de semana foi de facer quilómetros pola Costa da Morte para mostrarlla a dúas amigas de Costa Rica.
Muxía e o III Mercado das rutas do mar.
Camariñas coas súas palilleiras e outras artesanías e festa de aniversario dunha conserveira.
Os virandelos do cabo Vilán co seu zunido.
O propio e maxestuoso cabo Vilán.
O cemiterio dos ingleses e a enseada do Trece coa duna xigante do monte Branco e o vento omnipresente.
O museo de Man en Camelle co solpor e frío.
A vista dende un restaurante de Fisterra cun lentísimo xantar.
O castelo de Vimianzo co eco das palilleiras no interior.
E tamén foron tortillas e viños albariños, " tamburinas " e " lancetas ", cancións do Leo e muitas " habladeras ". En definitiva, unha fin de semana para lembrar.
Etiquetas: viaxes I
enviado por paideleo @ 1:03 a.m.
13 comentarios:
Sí, a Costa da Morte é sobrecolledora e fermosísima....Teño moitas ganas de ir de novo...
Que envexa! Eu tamén agordo ir logo novamente.
A min tamén me dan ganas de ir ! :)
Non me quedo atrás coas gañas, despóis dunha fin de semana no interior (Viana de Bolo), non viría mal un pola nosa famosa costa.
E sempre estamos, "A ver se para a semana..." "Un día destes..." Xa caírá outra vez.
Gracias Ana, Pedrito y Leo por un fin de semana maravilloso. Aunque nos dieron mucha pena las lancetas, los tamburinos estaban deliciosos y la compania de tu familia inolvidable. Que Dios me los bendiga siempre por su generosidad y gran corazon. Los esperamos en Carolina del Norte y Costa Rica. Besos, Maria Laura y Maria. Leo, muchas gracias por las canciones tan bellas de chocolata y sal y azucre....
O lugar é precioso... en duas semanas nós marchamos de vacacións, e o voltar querñiamos quedar pola Costa da morte un dia, e despois de ver as fotos... ganas non nos faltan... Unha aperta
Me desculpe a ignorância, mas onde fica a Costa da Morte? Conheço a Costa Brava, e Costa Verde, a Costa Azul. Mas não sei onde fica a Costa da Morte. De qualquer modo a julgar pelas fotos é um sítio muito bonito.
Um abraço e bons passeios
Nós percorremos moitas veces a costa da morte. Son unhas terra magnificas. O mar case sempre esta bramando pero eu tiven a ocasión máis dunha vez de velo en calma e tamén impresiona o seu horizonte tan azul. O cemiterio dos Ingleses? Tantos mozos morreron aquela noite de tormenta. E as anécdotas de todo o que traía a mar logo da tempestade, como nunha ocasión contan chegaron á praia cheas de botes de leite condensada, os aldeáns descoñecían o idioma e pensaron que eran botes de pintura e empezaron a pintar as fachadas das casas ata que alguén lles dixo que era leite condensada
Fermoso percorrido. A tua fin de semana foi moito máis interesante ca miña desta vez. Tocoume quedar pola casa...
Parabéns. Acabo de atopar un enlace ao teu blog no blogomillo de Vieiros.
(por certo que o outro día tamén atopei un enlace ao do snl meu).
Xa somos importantes!
Fai nadiña estiven por esas terras, que fermosas. Ainda teño o campamento levantado no camping de Caveiro en Porto do Son, todos os venres voume cara alá, cunhas ganiñas...
Non é por nada, pero que fermosa é esta nosa terriña :)
Moitos saudiños e bicos :)
Precioso todo, chegaches a Laxe?
O verán pasado fixen moitos deses roteiros, este non toca... que envexa.
Un saúdo
Que coincidencia! eu fixen exactamente o mesmo roteiro há quince días nas minhas vacacions estivais na terrinha! , a diferenza é que eu son dalí..hahahaha, malia isso segue abraiandome! alédome que lhe goste á gente!
Publicar un comentario
És humano ti ?
Subscribirse a Publicar comentarios [Atom]
<< Inicio