A vida asoma

Esta mañá inda había parques precintados. Tamén había fileiras de xente na oficina do Oral, diante de  bancos, na autoescola ou no centro de saúde.
Isto de formar ringleiras xa parece que vai quedar  así.
Tamén mirei o primeiro peregrino dende hai tres meses. Ía só, non semellaba estranxeiro e levaba unha máscara cirúrxica no queixo.

Van abrindo bares. Asoman os fuciños coma os coellos cando pasa o perigo. Outros non aguantaron o achuchón e non abren.

Estaba aberto o cemiterio e entrei que de cando en vez atopo sorpresas como xente que levaba tempo sen  mirar e resulta que morreu.
Encolle o peito entrar aquí e pensar nesta parroquia dos mortos.
Menos mal que de volta á casa mirei xente xogando ao tenis nunhas pistas e un cartaz anunciando un serán para o dezasete.

Semella que imos recuperando o ritmo anterior á peste Córnica...Para o bo e para o malo.