Estes días non teño muito tempo para escribir, xa sabes: visitas, o mal tempo, o Leo que non lle gusta muito o coche, malas tardes que dá o necoriño ( non muitas por fortuna) e demáis cotiandades. Iso si, aínda puiden tirarlle unha foto a uns novios veciños de raza xitana que pasaron diante da ventá.
E así segue a vida: mentres uns casan outros arrolan o seu fillo no colo que tamén ten o seu intringuilis e a ledicia que dá conseguir que por fin durma.
Ata outra.
Creo que xa o dixen algunha vez no dos pelachos pero é que para nós hai un antes e un despois de Duérmete Niño. (Por certo, teño o e-book. Se o queres podo pasarcho por mail).
ResponderEliminarBks
Por unha parte, a min dame moito medo o de ter fillos, pero, por outra, xa empeza a apetecerme :)
ResponderEliminaré ese momento no que sintes a respiración fonda e o corpiño pesado e deixandose ir no que sintes que es un bo pai/unha boa nai. O resto todo dúbidas...
ResponderEliminarPerdoámosche que escribas menos...
ResponderEliminarainda que nos guste tanto visitar o teu blogue ;)
vodas curiosas as xitanas...
ResponderEliminarque sigades progresando no coñecemento mutuo acedre-leo. moi boa opción a de non bautizar o cativo, tempo terá de facelo se quer. O importante é educalo con xeito e con valores. De seguro que facedes moi ben!
unha aperta
perdoa pola miña ausencia e polo que é peor e agora fago, mil parabéns á familia pola chegada do necoriño.
ResponderEliminarUn saúdo!!
Que tal vas levando o das horas de sono perdidas? E o dos cueiros? Éntranche ataques de pánico -como sen dúbida me pasaría a min se me vise no caso- cada vez que Leo chora e non sabes a razón? Estades a vivir un tempo precioso. Gozáedo.
ResponderEliminarUnha aperta.
as primeiras semanas son difíciles e maravillosas ao tempo, ;)
ResponderEliminarun saúdo.