Sempre aparecen misterios que non son doados de aclarar como esta escaleira nun penedo de Arbo que non se sabe de onde vén e a onde vai.
Outros misterios teñen explicación. Só hai que buscarlla. Como o misterio dos camións asturianos de San Cucao. Eu pensaba: San Cucao, San Cucao, quen é San Cucao ?. Pois parei a averigualo e souben que era san Cucufate pero en asturianu. En catalán ten un nome bastante coñecido: san Cugat. Pero en galego ten un nome que nin soa a galego: Covade ou Cobad. E non estou inventando nada que sae na wikipedia. O que pasou ese home foi muitas torturas pero saía ben delas e ó final tiveron que cortarlle o gañote. Este santo é bo para topar cousas perdidas.
Xa teño preparado o do oito, publicarase o 12 de novembro que é o meu 58 aniversario
ResponderEliminarA.Cris
San Cucao é un lugar, hoxe polígono industrial, en Llanera, moi preto de Oviedo (en asturián, Uviéu), onde vivía eu. O de Covade na vida o oín.
ResponderEliminarComo curiosidade, no Conceyu de Llanera hai un Lugo e un Coruño (en masculino).
O das 8 xa está respondido.
Santos, beatos, o Santo pai co seu exercito subvencionado de cardenais, bispos, curas con remedios para atopar todo tipo de cousas desde a felicidade, saude diñeiro pero a humanidade segue o mesmo.
ResponderEliminarUn saúdo
Pero iso pásalle a todas as escaleiras do mundo, perfectas metáforas da inutilidade. Ou do misterio. Ou da aventura. Un saúdo dende a mañá soleada.
ResponderEliminaré incrible, pensar o porqué desa escaleira que leva a ningures. Moi curioso
ResponderEliminarSan Cucufate o San Cucufato que también así lo he oído, no es ese santo al que se le atan los cojones? (metafóricamente haciéndo un nudo en un pañuelo). "San Cucufato, San Cucufato, o me aparece o no te los desato", nudo al pañuelo y a esperar que a San Cucufato se le hinchen los güevos. O nome en galego non o sentin nunca... pero bueh, de santos tampouco che entendo moito...
ResponderEliminarEu paso o día a perder cousas... pero dubido que a estas alturas me axude ningún santo :D.
ResponderEliminarUnha aperta.
Jeje, está moi ben a historia do santo.Ás veces non está demais recurrir a forza para que fagan milagres...
ResponderEliminarEu vou probar co chantaxe emocional :-)