O Leo xa leva algúns días dicindo " mamamama " cando mira a Ana pero hoxe sorprendeume cando entrei pola porta da casa e agatañou cara a min dicindo " papapapapapa ".
Dicir pouco dixeches pero seguro que a satisfacción excedíache por fóra da camiseta. Ao Leo vaille gustar a foto camdo a mire con máis anos. A min tyamén me gustou. Saúdos.
Que emoção não amigo. Parece que alguma coisa rebenta dentro do peito. Dá até vontade de chorar. Só quem nunca foi pai ou mãe não entende. O Leo está cada dia mais bonito. Um abraço
Si, sempre din primeiro mamá, para dicir papá xa teñen que falar un pouco máis :-) Pois agora xa sabes, vaite preparando, que este rapaz se ten a mesma curiosidade polas cousas que o pai, cando escomence a preguntar non vai parar. Apertas e bicos para os dous.
que neno máis lindo o teu! Facía moito que non "viaxaba" polos blogs..e púxenme ao dia cos teus posts nun ratiño, encantoume o dos recordos da aldea porque eu tamén teño grabado a ferro os meus na miña aldea, durmindo cos meus primos nesas camas cos colchóns afundidos e tantas aventuras, eu intento repetir esperiencias indo de turismo rural...pero non che é o mismo, e a espalda xa se resinte nas camas incómodas.. jeje un bico!
Que emoción!! Son testigo de que o rapaz xa se comunica verbalmente, o outro dia collinlle un dos seus libros e deseguido me fixo saber que era seu cun "eeeoooo". O rapaz xa sabe o valor que teñen os libros, estou segura.
que fermoso, que fermoso! eu non lembro cando foi que Santi me dixo mamamama pero si lembro perfectamente a primeira vez que sorriu. Foi un sorriso fermoso, como non vin outro na miña vida, e foi para min.
Non son quen de imaxinar o que se pode sentir ao ver que o teu fillo lle pon nome a iso tan grande que es ti para el. Meta o momento na maleta das cousas boas. Saúdos a toda a familia.
preciosa foto!
ResponderEliminarGraciñas.
ResponderEliminarA foto xa é un pouco "antiga". Terá uns quince días xa.
Dicir pouco dixeches pero seguro que a satisfacción excedíache por fóra da camiseta.
ResponderEliminarAo Leo vaille gustar a foto camdo a mire con máis anos. A min tyamén me gustou.
Saúdos.
pois noraboa! que espelido!
ResponderEliminarnon é coma o rabudo do meu sobriño, que o primeiro que aprendeu é "nonononono!!"
Uffff, só de pensalo caeme a baba :)))).
ResponderEliminarUnha aperta.
Como non! Outro momento para non esquecer. As veces dicimos pensando nos nenos: ¿Cómo poidemos estar tanto tempo sen eles?
ResponderEliminarEstades os dous ben guapos.
ResponderEliminarParabens para Leo por tantos adiantos da gloria velo.
Unha aperta grande para os tres.
:)
Parecédesvos moito! Como ten que ser de emocionante que a un lle chamen "papa"...
ResponderEliminarbicos
Que emoção não amigo. Parece que alguma coisa rebenta dentro do peito. Dá até vontade de chorar.
ResponderEliminarSó quem nunca foi pai ou mãe não entende.
O Leo está cada dia mais bonito.
Um abraço
Emocionante, non? ;)
ResponderEliminarQue cousiña! E que rápido empeza a falar, eh? Tes que estar máis que orgulloso. Un momento para non esquecer, gracias por compartilo
ResponderEliminarVas ter que mercar un babeiro ben grande... non, para o Leo non, para ti jejeje.
ResponderEliminar¡Ai que neno tan bonitiño!
un saúdo.
Si, sempre din primeiro mamá, para dicir papá xa teñen que falar un pouco máis :-)
ResponderEliminarPois agora xa sabes, vaite preparando, que este rapaz se ten a mesma curiosidade polas cousas que o pai, cando escomence a preguntar non vai parar.
Apertas e bicos para os dous.
Eu creo que o que queria decir era que lle deses " a papapaga"
ResponderEliminarLinda foto
Menuda panda pra ir de verbenas polo mundo adiante, je je. Ídelas levar de calle as nenas todas. Vas ter que poñer tí o babeiro.
ResponderEliminarNon si a emoción ea tenrura, xa se ve na foto .
ResponderEliminarUnha aperta
que neno máis lindo o teu!
ResponderEliminarFacía moito que non "viaxaba" polos blogs..e púxenme ao dia cos teus posts nun ratiño, encantoume o dos recordos da aldea porque eu tamén teño grabado a ferro os meus na miña aldea, durmindo cos meus primos nesas camas cos colchóns afundidos e tantas aventuras, eu intento repetir esperiencias indo de turismo rural...pero non che é o mismo, e a espalda xa se resinte nas camas incómodas..
jeje
un bico!
Que emoción!! Son testigo de que o rapaz xa se comunica verbalmente, o outro dia collinlle un dos seus libros e deseguido me fixo saber que era seu cun "eeeoooo". O rapaz xa sabe o valor que teñen os libros, estou segura.
ResponderEliminaren poucas palabrs que tremenda ledicia mostras, noraboa
ResponderEliminarPenso como Pau: eu creo que xa che pide a paga.
ResponderEliminarque un melindre pequerrecho ande xa a dicir papá.... ¿como facer para que non caia a baba?
ResponderEliminarGrazas polo teu comentario do meme, gora espero a tua sincera opinón do post que colguei onte venres. Grazas
ResponderEliminarEse orjulloso pai.Apertas e parabéns
ResponderEliminare non che había gustar!!!!
ResponderEliminarque cousa máis bonita pode haber?
noraboa!,ben bonita a foto.
ResponderEliminarsaúdos.
Un consello: habitúate a levar panos á man; se non as babas...
ResponderEliminarPois eu pensaba que dicían antes "papá" ca "mamá". Gustaríame verche a cara cando o dixo.
ResponderEliminarque fermoso, que fermoso! eu non lembro cando foi que Santi me dixo mamamama pero si lembro perfectamente a primeira vez que sorriu. Foi un sorriso fermoso, como non vin outro na miña vida, e foi para min.
ResponderEliminarcaevos a baba a os dous!!!!!, debeu de ser moi emotivo,...
ResponderEliminarSi é que cando se soltan e se deciden a dicilo... Flavia xa pasou a dicir Papi, ademáis de Papá, así que xa podes imaxinar como se me cae a baba.
ResponderEliminarQue emoción, non é?
ResponderEliminarEstades ben guapos os dous!!!
MOitas apretas!!!
Non son quen de imaxinar o que se pode sentir ao ver que o teu fillo lle pon nome a iso tan grande que es ti para el.
ResponderEliminarMeta o momento na maleta das cousas boas.
Saúdos a toda a familia.
Éche ben grande meu, podes estar ben orgulloso, noraboa papapapapa :D Saudos
ResponderEliminar