
No choio falamos de temas diversos no momento do taco e hoxe falamos dos programas lixo da televisión onde sacan todos os trapos sucios á vista. Isto fíxolle lembrar a un a lenda da coroa de ferro que contou máis ou menos así.
" Nos tempos medievais había un conde de Lemos que estaba casado cunha moza fermosa. O rei chamou á súa xente para ir á guerra e alá tivo que ir o conde. Deixou a súa muller ao coidado do cardeal que, aparte, era bó amigo. Pasou o tempo e o cardeal encaprichouse coa muller pero non puido posuila e acabou matándoa nunha pelexa. Enterrouna e seguiu pasando o tempo ata que chegou o conde de volta. Levou unha sorpresa desagradable pola morte da súa dona e non acababa de crelo e mandou desenterrar o cadáver. Observou que tiña o puño pechado e abriuno e descubriu dentro o anel do cardeal. Caíu na conta do que de verdade pasara pero non dixo nada. Invitou a nobles e súbditos a unha festa para coroar ao cardeal por coidar da súa muller na súa ausencia e chamou a uns ferreiros para que fixeran unha coroa de ferro nese día. Cando estaban todos na mesa mandou traer a coroa candente recén sacada do lume e mandoulla pór na cabeza do cardeal aos ferreiros ".
A lenda é tétrica como adoitaban ser aqueles tempos pero topei unha versión literaria e outra na enciclopedia de Eladio Rodríguez ( ler o final da entrada de coroa ) .
Na foto saen cintos de castidade.
Con el clero hemos topado!
ResponderEliminarXa dicía algún que non hai un bó. Agora, o fin del tuvo que ser un suplicio.
É moi chula, sóame moitísimo de tela escoitado ou lido, penso que co nome da "mitra candente" (aí a versión era un ferro ardendo escondido na mitra coa que o nobre nomeaba bispo ao crego). O caso é que non sei onde ou se coincidían os protagonistas.
ResponderEliminarNon coñecía a lenda e gustoume.
ResponderEliminarOs do CSI non sacan conclusións tan rápidas. Pois si que son espabilados os de Lemos, si oh!!
ResponderEliminarE supoño que a versión moderna do cinto de castidade é ver a televisión, polo que molesta, claro.
Moitos saudos
Carafio, o que se aprende neste caderno...e moi interesante, e de certo descoñecincha. Saúdos e apertas
ResponderEliminarO que pasa é que o conde non foi previsor; se lle dixara posta a coroa noutro sitio ao Cardenal antes de marchar...
ResponderEliminarGustoume a lenda. Os cintos de castidade ,arrepiantes
ResponderEliminarComo sempre da gusto pasar por aquí e aprender cousas....
ResponderEliminarbicos.
Carallo como as gastaban antes!. Xa ves que aíndanon morrín, je je. Apertas
ResponderEliminarNon coñecia esa lenda, eses tempos parecenme escuros, frios. Din por ahí que as lendas sempre levan algo de certo.
ResponderEliminarXa sei algo mais, antes de me durmir :)
Saudiños
Encantanme as lendas,graciñas por poñerla.Bicos
ResponderEliminareu li algo semelhante mas era com um colar.
ResponderEliminarbeijos
Non che coñecía esta lenda, pero gustoume moito sobre todo polo final que tivo para o cardenal.
ResponderEliminarApertas.
Sempre oín dicir que a mellor vinganza se serve en frío. Nesta lenda que nos contas, paradóxicamente resólvese unha vinganza quente cunha mente fría. Nunca a escoitara e ten todos os ingredientes propios das lendas daquela época.
ResponderEliminarApertas mornas.
Pero mira que antes eran ben burricans...
ResponderEliminarNon ceñecia eu esta lenda., pero dende logo.....
O dos cincutrons de castidade esta moi ben...si señor o que pasa é que tamen existian as "ganzuas"...¿Ou non?