Hoxe remátanme estes días de Rodríguez e hoxe vou xuntarme coa familia e por fin sentirei vida infantil ao meu derredor. Crin que non ía extrañar muito a familia pero o silenzo pódeme.
O Leo aproveitou estes días para xogar na praia cos curmáns e empezar a dominar a arte de mexar no pinico co premio duns aplausos que pide cando remata a faena. Tamén fala algo comigo polo teléfono e remata dicindo: " Mándalle un bico " e logo manda o bico.
E iso é todo. Ata martes non saberás máis de min e ese día farei o sorteo da botella de viño. Aínda podes entrar no sorteo !.
Claro que se bota de menos á familia, e moito. Pero é bon sabelo de vez en cando.
ResponderEliminarSaudos.
As miñas "pequenas" acaban de chegar dun campamento de 6 dias, non sabia que as ia botar tanto de menos, chegou un momento que necesitaba ter algo de ruido na casa. Estou de acordo con Barreira :)
ResponderEliminarBicos
Nun principio agradecemos o silencio e a tranquilidade que nos falta con tanto bullicio, pero cando pasa, xa estamos a botalos de menos, e ese silencio faisenos un pouco extraño.
ResponderEliminarApertas.
Si que se botan de menos, si
ResponderEliminar(non direi máis)
Estar de rodríguez ás veces é un desexo máis ou menos intenso. Ó cabo duns días xa se botan de menos algunhas cousas. E de máis outras: como o cheiro dos pratos no fregadeiro!!! ;-)
ResponderEliminarNon sei que pensará o Leo cando medre e vexa que o seu papá puxo no blog esta foto tan íntima. Igual tendes algún conflito xeracional. Saúdos e sorte coas funcións de Rodríguez.
ResponderEliminar