Valença do Minho

Hoxe á tarde fomos a Valença do Minho a cambiar un cobertor. Unha excusa boa como outra calquera para visitar esa fortaleza e o seu mundo comercial. Valença é un formigueiro de xentes e cores. Cidade de sorrisos e carantoñas para o Leo por parte das vendedoras. Valença son xentes falando portugués, galego, español, francés, italiano, catalán, etc. Valença é unha cervexa á sombra do museu dos Bombeiros. Esquivar coches e ver pedras e arte. Ver á nena Caterina xogando co seu can e pasar polas portas das murallas rozadas por espellos retrovisores. Ver cans e gatos deambulando. Valença é un paseo polo estranxeiro máis veciño.



E despois de Valença fomos á cidade irmá de Tui. Percorremos rúas silandeiras e valeiras e paseamos a súa beira co Miño. Nenos na auga, futbolíns fixos e útiles se aportas as bólas, xente nova remando e un pelengrín viaxeiro co seu coche esmendrellado cheo de pegatinas bascas, galegas e alleas. Un pelengrín motorizado coa compaña do seu can vello coma el.

E a despedida dese mundo cercano e idílico foi no Fornos: local con fiestra a este cadro do Miño coas súas dúas ribeiras verdes e bucólicas.

Viaxar viaxa calquera; o caso é vivir a viaxe.