As bágoas do visgo
Di unha lenda viquinga que o día que naceu Balder, o deus do sol, en Asgard, o mundo dos deuses viquingos, foi un día de gran ledicia.
Todos os habitantes do mundo viñeron adoralo: guerreiros, campesiños, deuses e servos, animais e rochas, árbores e prantas... Alá foron todos sacando o visgo. A deusa Frigg, nai de Balder, fixo xurar a todos os presentes non mancaren nunca o seu fillo recén nado. E todo o mundo xurouno, agás o visgo.
E Balder medrou fermoso e brillante coma o sol. Co el os campos medraban máis verdes e os homes traballaban máis ledos.
Vivía alí tamén Loki, o deus das mentiras, que morría coa envexa polo seu medio irmán Balder. Tentou matalo de todos os xeitos posibles: con ponzoñas, cortándolle a cabeza ou espetándolle unha espada pero nada pasaba porque todos os obxectos xuraran non mancar a Balder. Todos, agás o visgo.
Un día Loki descubriu esta excepción e fixo unha frecha co esa pranta. A seta furou o corpo de Balder e apagouse cando caiu ao chan.
Fíxose a noite eterna en Asgard e todos foron ao funeral: guerreiros, campesiños, deuses, servos, animais, rochas, árbores, prantas.
A deusa Frigg abrazou o cadáver do fillo amado e empezou a chorar.
- Ti, visgo, que me fixeches o maior dano posible matando o meu fillo; ogallá tiveses tamén o poder de devolverlle a vida e darme a maior ledicia que se poida imaxinar.
As bágoas caíron sobre a frecha e convertéronse en pequenas pérolas brancas; tamén caíron sobre Balder que volveu brillar e ergueuse entre os mortos. Balder colleu a pranta que o matara e que tamén lle devolvera a vida e púxoa por riba da súa cabeza e observouna, coas súas follas verdes e as baguiñas brancas que xurdiron das bágoas da súa nai.
- Muitas gracias, nai -e Balder bicouna na fazula.
E dende entón, polo Nadal, é costume pendurar no limiar das portas unha póla de visgo, e que a xente que se xunte debaixo se dea un bico en lembranza desta lenda para celebrar a ledicia de volver estar xunto á familia e seres queridos.
Etiquetas: lendas
7 comentarios:
Fermosa lenda. Poremos acivro que é máis fácil de atopar.
Bicos
Gústanme moito as lendas e os mitos. Esta é moi linda. :)
Si que é linda: contareilla á sta Kaplan este Nadal.
São histórias que ouvimos contar e quase nos sentimos na obrigação de as recontar...
Non sabia dela, non esta mal..Sempre gusto dos contos e lendas ademais de ter moito de tradicion oral, tan que non esquezamos moitas cousas do que fomos,.
unha fermosa lenda.
nunca oín antes a palabra visgo, ¿qué che parece?
biquiños,
que lenda tan fermosa, e que bonita maneira de contala...
mira tí que non sabía eu de onde lles viña esa tradición de bicarse debaixo do muérdago (bueno e que eu, coma Aldabra, nunca antes sentira "visgo")
sempre aprendo cousas co paideleo
Publicar un comentario
És humano ti ?
Subscribirse a Publicar comentarios [Atom]
<< Inicio