O Mecaghoncrista

Estes días non andei mui alá de saúde. O domingo pasado estiven axudando ó meu sogro a podar vergueiros para atar viñas cos cimos que saen dos vimbios e entroume o frío. Ana e mailo Leo tamén estiveron mal da mormeira e o Leíño tivo febre por primeira vez na súa vida. Por fortuna, estamos millorando todos dende o luns que foi o pior día.
E cambio de tema e hoxe vou falar do Mecaghoncrista. Chámolle así porque esa é a expresión coa que remata a metade das frases que di. O tal home é dunha parroquia veciña pero casou alá en Portugal e alá vive. Os fillos van ó colexio alá pero ó médico aquí. Este compañeiro é unha ledicia. Entra polo vestiario adiante saudando e facendo bromas e inventando lerias cunha imaxinación que deixa bastante atrás a miña. Os luns chega cunha bulsa plástica de supermercado chea de calcetíns para traballar e di que llos roubou ós mortos do cemiterio. O caso é que os trae desemparellados e bota dous minutos cada día emparellando calcetíns. Tampouco trae peite ou cepillo e só peitea á súa pelaxe estilo Curro Jiménez ( de aí a foto que poño ) semana si e semana non cando coincide no mesmo turno outro compañeiro que si trae peite. Antes xantaba noutro bar pero agora cambiou de restaurante que no que vai agora con cada xantar dan unha rifa para o sorteo dun poldro e el quere que lle toque. El di que xa ten as patillas estilo Curro Jiménez pero que lle falta o cabalo. Pero o que máis gracia me fixo estes días foi o que dixo dunha bufanda que trae outro compañeiro; díxolle que lle gusta a bufanda e que cando teña crías que lle pase unha.