O conto do rapaz que quería voar
Un dos temas que me gusta é a toponimia e a orixe dos nomes de lugar. Na foto está parte de Barcela que ven a dicir val pequena e nótase, non ?. E daquí é un home do que non lembro o nome e do que o meu sogro me contou unha historia divertida e verídica. Resulta que o tal individuo cando era pequeno sempre miraba con envexa para o ceo cando pasaba un avión. E chegou unha época na que o rapaz acabou por se pechar no cuberto tódolos seráns. A lideira durou varios días e ó fin un día chamou o irmán e pediulle axuda para subir ó alto do canastro un avión que fixo de madeira; ben feituquiño pero de madeira. No morro do avión atou unha corda e el montouse no avión. Cando estaba alí no alto dixolle ó irmán que estaba abaixo: - Tira forte da corda e dille a mamá que vou pro Brasil.
Está claro que ese día non saiu de Barcela pero hoxe anda pola internet adiante.
Etiquetas: arbo, lingua, personaxes
10 comentarios:
Fermosa imagem do val outoniço, com as árvores ondulando polo meio da erva e a humidade da tarde começando a se pousar .
Também fermoso relato de raparigos engenhossos por falta de tantas cousas que agora temos..
O meninho queria revivir o mito de Ícaro, mas indo ao Brasil, mais acaido e mais mágico que o sol.
Onde vai parar...
Cada tarde visito estas casas virtuais esperando encontrar algo de mágia.
E nunca me defraudão: um luxo e umha sorte.
Si que é ben graciosa a historia do cativo, menos mal que non lle deu por tirarse do tellado nen nada polo estilo.
que maravillosa a inxenuidade da infancia... mira que pensar que o combustible lle chegaría até o Brasil...
Graciñas polos vosos comentarios.
A verdade é que cando oín a historia encantoume. Estabamos na sobremesa e fóra facía frío. A cociña de ferro acariñaba con calor os nosos corpos e a tele estaba muda. Xuntáronse estas condicións e saiu unha conversa leda con historias e cousas pasadas.
cando se é neno...a imaginaçom dominache e é onde um reconheçe a inocecia que aínda nos persegue...moi graciosa história
pois logo, cos anos chegou ainda mais lonxe que o Brasil, non? ,P
E que mais se pode pedir compañeiro? (que alguen tire da corda e fuxir lonxe é unha boa petición imaxinativa que non entende de Iberia)
Si, mais non creo que lle dése tempo de chegar ao Brasil co hostiazo de debeu mangar. Neste caso gaña Sancho, non Quixote.
A máis favorecida, como sempre, a web pecadora.
Mo *
Moi bo post, paideleo, un pracer ler un blog tan coñero.
Linda foto.
que curiosa a historia do rapaz... :D fermosa foto, hehehe...
saúdos!
Great website, looks very clean and organized. Keep up the good work!
Publicar un comentario
És humano ti ?
Subscribirse a Publicar comentarios [Atom]
<< Inicio