Desventuras do Colín

Hai uns meses o Colín empezou a perder pelo e a aparecerlle calvas aquí e acolá e fomos ó veterinario. O veterinario atendeuno coma sempre: fóra da tenda de animais, fumando e sen enquerquenarse tan siquera para tocar o animal. A súa diagnose foi rotunda: o Colín tiña unha alerxia e había que cambiarlle o champú. Bueno. Así fixemos e pasou o tempo e non miramos millora ningunha. Un día rapámolo e quedamos asustados: o Colín parecía un can sarnoso coa pel desfeita. Non quixemos volver ó veterinario de sempre e fomos a outro veterinario que o observou cunha lámpada especial e lle fixo un raspado e dictaminou que tiña uns fungos contaxiosos por contacto directo e que eran mui malos para o Leo e para persoas maiores coma os bisavós. Deunos un tratamento e había que seguilo e o can tiña que estar lonxe de Leo e non misturarse con máis cans. E así tivemos o Colín muito tempo: aíllado de nós e sobre todo do Leo, lavando as mans cada vez que o tocabamos a el ou algunha das súas cousas, deixándoo fóra da casa en Arbo e sen poder levalo a outras casas onde antes ía sen problema e berrándolle cando se arrimaba ó naipelo. O Colín estaba apartado de nós, triste e coma un maldito, coma un paria con lepra e nós sufriamos por el e barallando a posibilidade dunha inxección que acabase cos seus problemas e a mala vida que lle dabamos ultimamente.

E fixéronlle unha biopsia o mércores para ver que tiña de verdade e porque non milloraba co tratamento e resulta que ten alerxia e non é contaxioso nin maligno !!. Acertou o veterinario que semellaba un incompetente e erraron os tres da outra consulta veterinario e pensar que nós estivemos a punto de eutanasialo...

En fin, que o Colín pode volver facer vida normal e a ver se nos perdoa estes últimos tempos que lle fixemos pasar.