O Barqueiriño

Para rematar co tema da vendima vou falar do Barqueiriño. O outro día estaba a vendimar e oín uns berros por un camiño. Preguntei ó avóM quen era e díxome: Boh, ese é o maluco do Barqueiriño. O tal home terá uns sesenta anos, ten melea alborotada coma un león, uns ollos claros como auga, dentes ben conservados para a mala vida que leva, un vozarrón profundo e riso tolo e unhas mans coma gadoupas. Conduce un tractor pequeno coma un tolo de pé e berrando. Dorme nunha casiña en permanente construción, cando non dorme polas veigas adiante. Tamén ten un can e un cabalo cun chocallo para intentar asustar ó porco bravo que lle entra nas veigas de millo...Vamos, que é unha personaxe. E eu quería saber máis del. Preguntei a que se adicaba e díxome o avóM que tamén era o millor videirista da contorna. E explicoume. Cando as viñas agroman o Barqueiriño xa as ten percorridas todas e cun saber case bruxo sabe cal será forte e cal non o será. El " ficha " os gromos, cando medran córtaos e plántaos para que enraícen en viveiros como o da foto, cúidaos con mimo e logo vende os bacelos cando teñen medio metro ou así. Enxértaos e eses non fallan, van arriba.

Por iso que o Barqueiriño será un maluco pero fai do oficio de videirista unha arte e unha forma de vivir totalmente integrada coa natureza.