Corazón roto

A miña primeira lembranza del vén en forma de dous irmáns pequenos xogando coa area dunha obra no primeiro día que cheguei a Vilaguindastre. Máis tarde viñeron loitas infantís que remataban cos seus choros de non gañador. Ou tamén a súa perreira queimada polo matamoscas-soplete roubado na fábrica. Non pasou de sexto especial na EXB e quedou prendado da beleza no agromar dunha colexiala veciña. Sacou non sei de que contos a idea de pedila en casamento, loitou contra a súa timidez, colleu un ramo de flores e petou na porta da rapaza. A sorprendida nai da rapaza asumiu con seriedade o amor xuvenil pero delegou a resposta na filla. Esta riu cruelmente o atrevemento do rapaz enmeigado e así o sentenciou ao desvivir dun corazón roto. Comezou a caída por malos camiños e delincuencia e con dezaoito anos xa saiu no apartado periodístico dos presuntos coa idade trabucada pola de oitenta e un anos.
Pasaron os anos e agora camiña rindo só ou coa cabeza gacha, combina cores de roupa que non casan, pide cartos á xente e búscame o día do noso cumpreanos para que o convide.
E así safa hoxe a súa vida morta emocionalmente.
Por iso eu penso que hoxe non tiña que ser só o día dos enamorados senón tamén dos que teñen o corazón roto.
Vaia este posteo por eles.