Descubrindo a " Rizo "
Unha das gratas sorpresas que teñen as librerías é topar libros descoñecidos. Un exemplo é o libro de fotografías Xosé Vázquez Arias " Rizo ", tres décadas de imaxes prodixiosas.
Fusilei algunhas fotos do libro e aquí as deixo para desfrute e coñecemento dese fotógrafo ourensán e do seu traballo.
Etiquetas: fotografía
enviado por paideleo @ 11:44 p.m.
14 comentarios:
As fotos de antano teñen un encanto especial.
Moi bonitas as fotos.
Saudos.
Realidade urbana doutra época
Como dixo non sei quen "unha imaxe vale máis que 1000 verbas"
Unha aperta
Digo o de sempre, que bonito é recordar tempos pasados, e si é con fotos aínda millor.
Valería a peña o libro.
Un saúdo
Mólanme moito as fotos nas que hai persoas; e -como di Barreira- esas de antano sempre teñen a maxia de capturar aquel intre especial...
(A min non se me da nada ben fotografiar persoas. Case nunca logro esa sensación de viveza. Fáltame moito por aprender nese senso tamén)
Passei só para deixar um abraço, já que o tempo e disposição não me permitem mais.
Imagens maravilhosas
Fermosas fotos. Son xitanos? Ese libro debe de ser unha xoia
Fermosas fotos empapadas de encanto...
Unha aperta.
:)
Unha mágoa sería que o "prodixio" deixara de existir...
Fermosas imaxes!
Moi boas!! Fai un tempo atrás solicitaches un exemplar de balde do "Antítese nativa". Ante o gran número de peticións, vou proceder a facer un sorteo entre todos os interesados. É necesario que volvas a deixar o teu nome e mail no meu blog para que, deste xeito, podas entrar no sorteo de libros.
Calquera outra persoa interesada en participar non ten máis que, deixar tamén, os datos requeridos na entrada en cuestión.
Un saúdo.
encantou-me essa que tem a cabra atada pelos cornos...
fermosas
beijos
Non sei por que todos coincidimos no gusto polas fotos antigas.
Encantame ver estas fotos, teñen algo especial.
Bicos
Estas fotos teñen maxia.!preciosas!
No meu blog podes ve outra. A.Cris
Por suposto que me encantan estas fotos. Polos anos de memoria que gardan e porque os medios con que se fixeron, sempre rudimentarios, estaban sempre a expensas dun artista.
Creo recoñecer ao mendigo da dereita. Paréceme que é Antonio de Pambre. Era de Pambre (Palas de Rei. Lugo) Viña mendigando pola Agolada e por moitos concellos do arredor. Pasaba pola miña vila dúas ou tres veces ao ano.
Saúdos e apertas.
Publicar un comentario
És humano ti ?
Subscribirse a Publicar comentarios [Atom]
<< Inicio