Trinta meses
Hoxe o Leo fai trinta meses; cando se calcula que falta un mes para que chegue Xiana.
O Leo está algo mimento e empeza a facer trasnadas como meter tres " uvedés " ( DVD´s) na ranura do aparato ou mover testos da avoaM. Ten a cara con marcas da gardería que non deixa curar porque foza nelas para durmir. Como se fose pouco ten outra marca no nariz e bigode dun golpe que deu contra unha mesa.
Ten días malos que non quere estar só e que protesta por todo e non come ou come trapalladas e ten outros días bós que é un encanto e ri e xoga feliz.
Queremos que deixe os cueiros pero el segue coas súas. O outro día queriamos que mexase e el fixo o ruido " pssss " coa boca pero nada; iso si, aos cinco minutos mexou pola perneira abaixo. Haberá que seguir intentándoo.
E así vai o cativo.
Etiquetas: leo IV
enviado por paideleo @ 12:06 a.m.
15 comentarios:
O de deixar os cueiros creo que é todo un proceso no que se hai que armar de paciencia.
Está estupendo.
Parabéns para o rapaz e saúde para toda a familia :-)
Unha aperta.
Antón.
Cantas cousas parecidas che pasan como a mín. Teñen días marabillosos e outros que sacan a un de quicio. O dos cueiros é un suplicio, a miña pequena (e iso que ten 8 meses máis), non hai forma de sacarllos, pola perneira xa o fixo varias veces.
En fin, teremos que ter paciencia.
30 meses¡
Polos golpes so podo dicir que os meus ás veces dábame vergoña deixalos na gardería por se me denunciaban por malos tratos. Cheguei á conclusión de que prefería velos chorar un rato antes que parados todo o día e non son quen de atopalo punto medio. Así que ata que non espabilaron, parecían sacados dunha guerra.
Polos cueiros, so pódese dicir "sorte" e conta os pantalóns que usa o pequeno cada día. Cando baixas de tres xa está "logrado".
Pasa o tempo, moi rapido. Tan rápido que cando un se da conta xa non mexa por él e xa pide moeda nacional para ir de juerga toda a noite.
Saudos e paciencia.
cada rapaz tem um tempo e nom convem apurar-lho aliás agora com a chegada da irmá...
encánta-me como de "experiencias" que podem parecer a fim do mundo lhe sacas o orgulho paterno ;-D
beijos
Como pasa o tempo, aínda parece que foi onte cando nos deches a noticia da irmá do Leo, e hoxe xa queda arredor dun mes... e o Leiño segue medrando moi rápido!
E co dos cueiros... paciencia!! ;)
Tocavos unha epoca de moita paciencia, ainda non chegou a cativiña e axiña estará ahí. Pouco a pouco, os rapaces teñen unha grande habilidade para sorprendernos, Leo ainda e moi pequeno, faille falta tempo. Pouco a pouco, xa veredes!
Biquiños.
Él xa nota que pronto vira Xiana.
paciencia cos cueiros, que non é tan tarde; iso de día, porque de noite a cousa será máis lenta. o que fixemos coa señorita kaplan (de noite, poque de día foi ela soa, e moi pronto) foi marcar nun calendario cun círculo os días que acordaba seca; cada 5 círculos, 1 conto ou unha visita ao videoclube a coller o que ela quixese. Proben a ver.
Que grande e guapo está Leo!!!!!! Parabéns pola doce agarda!
Mrs. Doyle
E a manter o equilibrio coa chegada da irmanciña! Pódelle ser duro pero é a aprendizaxe da vida. O caso é que non haxa príncipe destronado senon trono compartido.
biquiños para o Leo.
Caramba o tempo corre dun xeito..., fai nada que naceu Leo e xa está enorme e nun plis chega Xiana...
Unha aperta.
:)
o que tes que ir facendo é armándote de boa paciencia para cando escomence a preguntar o porque das cousas, como se parece ao pai :-)
Paciencia papás. Os ciumes do neno maior son inevitables cando peta á porta un irmán.
Gustaríame decirvos que despois todo mellora; pero...jajajajaja irán xurdindo outros problemas!!! (que malo son)
Publicar un comentario
És humano ti ?
Subscribirse a Publicar comentarios [Atom]
<< Inicio