O Cristo vello

Teño falado de muita xente pero nunca falei do bautizado como " Cristo vello " pola avoaM.

Nos tempos mozos ía de negro rigoroso con barbas, corpo fraco e uns lentes que tanto podían remedar a Castelao como a John Lennon. O pai preguntáballe cando ía cambiar de cor de roupa e díxolle que cando morrese el e abofé que cumpriu o dito !. Gustáballe a música instrumental e a vida perigosa tantariñando polo gume do mundo da droga anque tiña intelixencia e filosofía propias. Tamén resaltaba polo seu sentido de humor surrealista cando asustaba ás mozas cando llas presentaban ou creaba as súas paranoias. Un día deulle por dicir que era o home invisible e entregouse ao papel. Cruzouse cun home forte que non sabía desas caralladas e chamoulle " gilipollas ".O homón ganchouno polo pescozo e xa lle ía soltar un bo lapote pero o " Cristo vello " insistiu que era o home invisible e que el non podía velo e menos aínda zuscarlle. Ante iso, o cachimán quedou sen recursos, deixouno por tolo e seguiu o seu camiño.

Agora xa perdeu a barba e a cor negra da roupa e pelo pasou a gris pero conserva o seu xeito de pensar e con cincuenta anos ou case mostra a súa disconformidade coa cuñada botándolle a lingua fóra cada vez que se cruzan por Vilaguindastre.

En fin, unha personaxe que pode dar que falar no futuro.