Dignidade

Haberá uns vinte anos eu era veciño de Maxi. El traballaba noutra empresa distinta á miña pero gañaba o mesmo salario ca min. Cando chegaba o día vinte sempre me pedía prestadas 40000 pesetas que me devolvía nada máis empezar o mes seguinte. Eu non sabía en que as gastaba nin me importaba pero Maxi sempre cumpriu co trato coma un cabaleiro. Nunha ocasión deixou de pedirme cartos e ata hoxe.
Pasaron todos estes anos e Maxi rematou entrando no paro haberá uns tres anos como muitos que está a atacar esta crise. O outro día mireino entrar nun bar a mirar un partido. Non ten muitos cartos así que nin pediu na barra nin colleu silla nin nada. Púxose de pé a mirar todo o partido sen tomar nada pero tampouco gastou silla nin mesa, con toda a dignidade do mundo.
Muito deberían aprender uns nestes días revoltos en cuestión de traballo e dereitos dos traballadores mentres outros malgastan, aprovéitanse da situación e aínda por riba choran por máis cartos e subvencións.

Pepe o toleirán

Nesta quincena pasada tiven de compañeiro a un home que é un enxurro de palabras. Non para. E fala de mil cousas e conta mil historias. A última que me contou era dun veciño que se chamaba Pepe e xa morreu hai ben anos. O tal Pepe non rexía ben da chencha e dábanlle arroutadas e a xente tíñao por perigoso. O meu compañeiro xuntábase con outros mozos e ían ver ao Pepe labrando coa xunta de bois. Eles rían porque guiaba a xunta coas ordes aprendidas no servizo militar e así dicía " ¡ Paso ligero !. ¡ Arr ! ", " ¡ Media vuelta !. ¡ Arr ! " e a xunta obedecía, que remedio lle quedaba !.
Pero o conto que me fixo máis graza foi o da toupeira. Alá foi nunha ocasión o tal Pepe onda o meu compañeiro e espetoulle: " Mira, teis a toupeira na veigha ". O compañeiro dixo: " Pepe, e que queres que lle fagha eu ? ". " Pois podes pillala pola mañán que a iso dar sete ou así ela aparece por alí "." Boh, téñoche eu ghanas de madrughar polo raio da toupeira, si se fodera ...". " Bueno pois eu arrághloche o asunto sin problema ". O compañeiro rematou a conversa sen tratar de ofender: " Pepe, fai como queiras pero de verdá que non me molesta a toupeira ". " Nada, nada, déixama a minhe ". E así quedou o conto ata que uns días despóis o Pepe falou co meu compañeiro: " Mira, xa collín a toupeira". " Si, Pepe ?. E que fixeche co ela ? ". " Pois fodina ben fodida que a enterrén viva ! ".

Xente nova

O outro día estivemos a falar no choio de xente nova con pouco sentido como aquel que cando chove pon neumáticos para chuvia na moto e non pensa no seguro e doado que sería reducir a velocidade. Ou como aqueloutro que tiña caídas e golpes con motos e coches e na empresa dixéronlle que como collese outra baixa chimpábano. E que fixo o tal iluminado ?: no último golpe foi traballar con colarín e os brazos escaiolados que parecía un robot traballando. Ao final ese chaval conseguiu o que quería e morreu na estrada.
A quen parece que non lle vai acontecer iso é a Lucas, un rapaz condutor da excavadora da foto de arriba que a pilota a grande velocidade e dá curvas e sobe e baixa con ela coma se fose unha moto. Digo que non lle vai pasar nada porque puxo de amuleto protector un Xesuscristo na parrilla do motor como se apreza na foto de abaixo.
Nada novo como se ve: unha imaxe digna da Galicia profunda.

O señor das lampreas

Hoxe é o día do pai e non debín de ser mui malo que recibín uns agasallos marabillosos. O Leo deume un peixe-chaveiro cunha caixa de papel e unha careta e ademáis recibín unha entrada para ver Les Luthiers en directo.

O avóM gusta máis de celebrar os acontecementos cunha boa lampreada. Este ano tívoo bastante difícil que non chove e o río non leva auga e non se pescan apenas lampreas. Isto non sería obstáculo para o señor das lampreas; un home que xa se retirou e que adicou toda a súa vida á pesca no río Miño. Eu sei mui pouco del pero hai dous detalles que me quedaron na chencha.

Un é que coñecía tan ben o río, os seus remansos, os seus rápidos, os caveiros onde poñen os ovos as lampreas e todo; que a Guardia Civil chamábano sempre que desaparecía unha persoa no río que el sabía onde ía acabar flotando o cadáver.

O outro detalle era que dicía que o frío do río era bo para a fertilidade, que " peghan " ben os bichiños que ten o home. E debía de ser certo porque despois de pasar a noite no río entraba co frío no corpo na cama, arrimábase á muller e case sempre empreñaba que remataron tendo un feixe de fillos ao longo da vida.

Pois iso, feliz día do pai con lampreas ou sen elas !.

O Jolivú

Estes días pasados tivemos na empresa uns técnicos vidos de Zaragoza. Como trato de tirarlle parecido a todo quisque estes dous tíñanme un parecido razonable con actores. Un semellábame a Benny Hill pero máis novo, claro. O compañeiro lembrábame a Adriano Celentano pero cunha tatuaxe de Héroes no brazo.

E falando dese mundo dos artistas isto todo faime lembrar a un compañeiro que tiven na Citroen. Era un home que levaba sempre unha botella de medio litro de viño no peto da camisa, na hora do taco sempre traía comida fría da casa nunha tarteira e era bastante patoso traballando que se ensuciaba máis ca os novatos e así levaba unha capa de papel estilo superhéroe para non emporcarse de pintura. Tiña un falar serio e sempre botaba pestes á empresa. Acostumaba dicir: " Isto non é Jolivú que isto é a Sitroén, carallo ". De aí xurdiu a nomeada de Jolivú que lembrei estes días.

Islandof

Islandof case semella humano. Gústalle comer e máis se é polo papo. Gústalle cruzarse con membros doutro sexo anque pensase que en Cuba andarían detrás do seu corpo e non detrás da súa faltriqueira. Gústalle o cazo e máis a dúas mans e sen achantar. É trampulleiro, trapalleiro, faltón, botaporelas, peneque e mafioso. Case semella humano se non fose polos resultados médicos. Deulle o dobre de colesterol e sete veces o número de triglicéridos e os médicos quedan abraiados co que ten que aturar o seu corazón. Eu deille o consello de que se cuidase que é gratis e dime que a auga é mala que hai que mirar como deixa os camiños.

Alá el que xa é maiorciño !.

Lola do Mehari

Lola do Mehari tiña unha tenda de bairro e un Mehari como o da foto. Era unha muller que se movía para traballar e era mui faladeira. Pero, aparte, tiña un poder máxico que che vou contar.

Cando eu ía de rapaz co meu irmán tíoNesi facer unha encarga á tenda, a Lola atendíanos lixeira. Logo facía a conta nun papel cun boli e, nese momento, facía uso do seu poder máxico. Ela ficaba toda queda, aguantando o boli e miraba para nós a través das gafas, facía un segundo de silencio e soltaba no seu español para falar con rapaces as súas palabras máxicas que eran: " - ¿ Más nada ? ". E durante uns segundos ela era unha estatua, nós tamén, o mundo freaba e detíñase o tempo. Tal como che digo. Todo volvía andar cando rompiamos o feitizo e nós respondiamos no noso español.: " - Nada más ".

Verídico. Se non o cres, pregúntallo ao tíoNesi.

John

O bo das vacacións é que se xunta a familia e achegados. Así estes días en Arbo houbo conversas en tres idiomas e muita leria. Un dos achegados é John, un home grande e simpático que proba de todo: dende lamprea a licor café. É tan simpático que se ofreceu de escravo de avóM por dous anos para aprender a facer viño ( e hoxe soubo o que é embotellar ) e por cinco anos de escravo de avoaM para aprender a cociñar. Estivo vivindo na India, centroamérica, China e muitos lugares dos Estados Unidos e conta anécdotas de todos os tipos.
A min impresionoume a que contou de Panamá. Estaba no exército e estaban de manobras na selva. Ían de noite sen ningunha luz, en silenzo e en fila india. El ía segundo coa búsola e notou un cheiro a menta ao redor. Foi abrir a boca para comentalo e caiulles enriba un niño de formigas asasinas que os obrigou a fuxir todos trabados. Despóis de varias duchas e mudas de roupa aínda aparecían formigas doce horas despóis.
Impresionoume muito a historia e lembroume a marabunta de cando a mirei na tele sendo un neno.
A ver cando toca máis reunións de clan !.

Camioneiro última xeración

Non deixo de abraiar coa personalidade da xente e así coñezo máis a fundo a un camioneiro " last generation ". Gústalle a informática e a interrede e le nun ebook mentres espera para descargar o camión. Como é camioneiro ten unha pegata da virxe de Fátima que é unha virxe viaxeira, seica e, de mistura; pon na viseira do seu camión o nome da Virxe en código de barras !.

Está visto que novas tecnoloxías, xuventude e vellas crenzas non teñen por que ir desparelladas.

Se queres pasar calquera texto a código de barras podes facelo nesta ligazón.

Ross Jonander

Se falamos de tradicións nadaleiras non podemos esquecer a cesta da empresa e a comida. A cesta sae na fotografía e o xantar foi honrado ( segundo dixo o xefe ) pero non se pode esixir demasiado tal como están os tempos.

Este ano foi ao xantar a mistura de Ross e Jonander, un compañeiro simpático e boafé que perde case todo e non se enteira de muito e cantou a Rianxeira que é a canción oficial dos novos da empresa. O ano pasado non foi ao xantar. Estaba de vacacións e cando o chamou o xefe para preguntarlle se ía o Ross Jonander respondeu que ía se lle pagaban como horas extras o tempo do xantar.

Verídico.

O Cristo vello

Teño falado de muita xente pero nunca falei do bautizado como " Cristo vello " pola avoaM.

Nos tempos mozos ía de negro rigoroso con barbas, corpo fraco e uns lentes que tanto podían remedar a Castelao como a John Lennon. O pai preguntáballe cando ía cambiar de cor de roupa e díxolle que cando morrese el e abofé que cumpriu o dito !. Gustáballe a música instrumental e a vida perigosa tantariñando polo gume do mundo da droga anque tiña intelixencia e filosofía propias. Tamén resaltaba polo seu sentido de humor surrealista cando asustaba ás mozas cando llas presentaban ou creaba as súas paranoias. Un día deulle por dicir que era o home invisible e entregouse ao papel. Cruzouse cun home forte que non sabía desas caralladas e chamoulle " gilipollas ".O homón ganchouno polo pescozo e xa lle ía soltar un bo lapote pero o " Cristo vello " insistiu que era o home invisible e que el non podía velo e menos aínda zuscarlle. Ante iso, o cachimán quedou sen recursos, deixouno por tolo e seguiu o seu camiño.

Agora xa perdeu a barba e a cor negra da roupa e pelo pasou a gris pero conserva o seu xeito de pensar e con cincuenta anos ou case mostra a súa disconformidade coa cuñada botándolle a lingua fóra cada vez que se cruzan por Vilaguindastre.

En fin, unha personaxe que pode dar que falar no futuro.

Vences

Hai un compañeiro novo que me lembra a esta personaxe do Quixote que é Cardenio pero que tamén me lembra un antigo compañeiro de hai muitos anos. A aquel compañeiro chamábamoslle Vences que vén de Wenceslao e era un home faladeiro, de sorriso eterno e con algunha curiosidade. Tocounos traballar xuntos de turno de noite unha tempada e el mandáballe unha sopa de cabalo cansado ás dúas da mañá e deitábase no banco uns quince minutos. Outras veces contaba a súa vida embarcado ou nas Canarias ou as diferenzas do falar da Guarda con Vilaguindastre pero a historia que máis me prestou foi de como casou. El estaba mirando un vídeo da voda dun primo ( xa sabemos o divertidos que son ) e, de súpeto, espertou e fixouse nunha moza. Preguntoulle ao curmán quen era e díxolle que era a súa cuñada, a irmá da súa dona. Vences quedou prendado e díxolle que a quería coñecer. O primo presentoulla e en menos dun ano xa estaban casados.
A min pareceume unha historia incrible naqueles tempos que non había interrede nin nada. O que pasa na rede agora fai deste acontecido unha anécdota sen maior importancia.

Dióxenes

Nestes días de calor hai muita xente enfrascada coa operación bikini e anda de arriba a abaixo facendo exercicio. No medio desa xente hai un homiño de paso lixeiro, barba branca, con funda de traballo as máis das veces ou un chaleque reflectante e máis un caxato onde pendura bolsas plásticas. Percorre a zona toda buscando non sei que no chan para levalo á súa casa, supoño. Este home penso que ten o síndrome de Dióxenes que é a patoloxía que nos fai acumular lixo e trapalladas na casa. Esta patoloxía ten o nome orixinario de Dióxenes que, curiosamente, era todo o contrario a esta xente enferma e vivía co mínimo nun bocoi. Foi un filósofo famoso con muitas anécdotas pero a que máis me gusta é a que lle pasou co emperador Alexandre Magno. O emperador foi visitalo e díxolle que lle concedía o que desexase. Dióxenes só lle pediu unha cousa: que saíse de diante que lle daba sombra.

O debuxo está collido en http://www.educima.com/ onde hai imaxes para colorear.

O xogador das mandarinas

O outro día andei a fotografar casas que vai tirar o AVE ao seu paso por Vilaguindastre e lembrei un acontecido que vivín nun bar que había no baixo da casa da foto. O conto foi hai máis de vinte anos e eu era novo e daquela andaba como quen di a dúas velas, sen cartos. Topei cun amigo e díxome que no bar había un home que convidaba ás consumicións coa condición de xogar ás cartas co el e alá me apuntei eu. Presentoumo e sentamos os tres a xogar ao subastado.O tal home pediu un cubata para el e para nós cervexas. Botamos un tempo xogando ás cartas e o xogador só facía chimpar glorios ou chanqueiros, fumar e comer mandarinas que tiña nunha prata sen perder a concentración nos puntos e nas cartas que saltaban á mesa. Todo ía ben ata que o meu amigo fixo un renuncio sen querer e botou unha carta que non correspondía. O xogador encendeuse e púxose a berrar e deu por rematado o xogo todo encomodado. Nós marchamos coas orellas gachas e fóra do bar comenteille ao amigo como se puxera o home, que tampouco era para tanto. O meu amigo díxome que non era de extrañar porque o comedor de mandarinas botara dez anos no cárcere por matar a un nunha partida de naipes. Non teño que dicir que non volvín por aquel bar nunha tempada beeen longa; non todos os días coñece un a un asasino !.

O " Bailas-No "

Hoxe tiven que axudar a cargar un contedor dun camión e lembrei ao " Bailas-No ". Era un antigo compañeiro doutra empresa que falaba pouco, non mui agrazado de cara e con menos luces ca un barco pirata. Un día falaba un compañeiro de cando estaba embarcado por augas africanas que cando remataba a marea a tripulación volvía en avión a Galicia. Ao " Bailas-No " non se lle ocorreu facer outra que preguntar se o peixe ía no avión. Todos riron e houbo algún que dixo que o avión levaba pendurado un contedor con peixe e ese detalle foi o que me lembrou hoxe a este home.

E preguntarás de onde vén o nome de " Bailas-No ". Pois os luns preguntabámoslle onde estivera a fin de semana e el respondía que fora ao " Bailas-No " e nós preguntabamos que era iso e el explicaba que era como chamaba el ás discotecas porque cando empezaban as cancións lentas el ía preguntando ás rapazas " Bailas ? " e elas respondían sempre " No ".

Na foto, a discoteca de Arbo.

Visente

Tal día coma hoxe hai vinte e un anos Visente convidounos polo seu santo a tódolos compañeiros de traballo a pasteis e viño. Visente tiña un sorriso perenne e as pernas enquerquenadas. Os veteráns dicían que andaba así debido ao tamaño das súas partes e el non dicía que si nin que non. Os novatos eramos mui infantís ( podes imaxinarme con vinte e un anos menos ) e faciámoslle preguntas tontas ao boafé do Visente. El respondía sen abandoar o sorriso cunha resposta máis tonta que a pregunta que xa era dicir. Lembro dicirlle nunha ocasión: " - Visente, o outro día miráronte debaixo do puente de Rande. Que facías alí ? ". E el soltou sen pensalo: " - Debaixo do puente de Rande ?. Estaba a cazar coellos ! ". E eu rin coma un parvo.

Na foto da illa de San Simón que me lembra a Visente hai unha estatua algo fálica e a ponte de Rande: coto de caza de coellos.

O " Bebopurrela "

Cando vou a Arbo paso por este camión de gaseosas abandonado e non podo evitar pensar no camioneiro " Bebopurrela ". Este rapaz traballaba para a Torredocaminho e un día ata falei dun accidente que tivera. Pero diso xa choveu un pouco e a el tamén lle chegou a famosa crise e agora está cun camionciño repartindo bebidas para bares e de aí que o lembre eu cando miro este camión. O " Bebopurrela " caiume sempre ben porque é de mente positiva e leda e ten un sorriso imposible de borrar. Os accidentes e as crises non poden co el. Conserva a simpatía e conta historietas e " paridas " con humor. Sempre canta e dálle un xeito pero o máis simpático é que inventa letras e de aí que eu lle chame " Bebopurrela ".
E agora vou resolver o misterio da nomeada que lle puxen ligando a canción que el cantaba e titulaba " Bebo purrela ".

Xente así nunca está de máis !.

O " Tatuado "

Remataron as miñas vacacións e volvín ao traballo. Hai poucas novidades: un fillo dun compañeiro tivo a gripe A e contrataron un home grande como dous ( semella que a crise imos capeala ). Volvín mirar compañeiros como o " Tatuado ". A primeira impresión que levei del non me gustou muito: leva muitas tatuaxes, estaba serio, falaba pouco e koruño. Pero a medida que pasaba o tempo descubrín o seu perfil máis humano: facía bromas, preocupábase polos animaliños e ata me contou a súa última bondade. Resulta que está proibido fumar pero el vai ao baño igual e alí alivia o vicio. Nese tempo " morto " descubriu unha arañeira e collía el moscas coa man e púñallas á araña. E así fíxose amigo da araña e ata falaba co ela. Pero pasou o tempo e o outro día estaba triste porque a muller da limpeza fixera desaparecer a súa mascota.
En fin, que debaixo dun corpo tatuado pode haber un corazonciño sensible.
A foto é de Doisneau.

Pouco tacto

Hai un dito que di: Non sirvas a quen serviu e eu podería amplialo dicindo " non debas a quen debeu " como ilustra a imaxe dunha nota escrita por unha antiga debedora que agora airea con pouquísimo tacto as débedas dos demáis.

Tamén no choio hai un con pouquísimo tacto que preguntou por que faltara un compañeiro e, cando dixeron que lle morrera un familiar, o tipo non tivo outra ocorrencia que dicir: "- A ver cuando me muere alguien a mí para tener un día libre ".

E xa basta de exemplos de pouco tacto e vou contar un chiste.

Morreron un galego e un madrileño e foron para o inferno. Na entrada un demo díxolles que había só unha praza no inferno alemán e muitas no español pero podían escoller calquera unha. O madrileño preguntou que diferenza había entre os dous infernos e o demo contestoulle: "- En el infierno alemán todas las mañanas viene un hombre y tira una palada de mierda a la cara. Después te limpias y ya no pasa nada más el resto del día. En el infierno español es un desbarajuste y tanto te tiran una palada como muchas o ninguna ". O madrileño foi de espabilado e pediu praza no inferno alemán e o galego tivo que ir ao español. Pasaron varios anos e o madrileño recibía unha palada de merda tódolos días á mesma hora sen fallar ningunha vez. Un día daba un paseo e recoñeu ao galego e foille preguntar que tal lle ía no inferno español e o galego díxolle: "- Boh, ese inferno é unha casa de putas ". O madrileño xa puña cara de risa : " - ¿ Por qué dices eso, gallego ? ". E o galego respondeu: "- Boh, uns días que non hai pala, outros que non hai merda e outros días que non hai home e aínda non recibín unha palada de merda en todos estes anos !..."

Rimbombancias e pinicos

Vivimos nunha sociedade mui dada ás grandes palabras ocas de significado ou cun significado escuro e así hai unha furgoneta veciña con este nome de empresa que non me di nada: Globalización de servicios integrales; e logo vén pintada cuns peixes voando entre árbores. Se alguén comentarista sabe algo que mo explique.

Así tamén teño un compañeiro de verbo vacio e fácil que cre na teoría creacionista e escribe " agua " con diérese, aparte doutras mostras de saber barato. Cre que vai ir ao paraíso e, de feito, está collendo práctica porque é un mangoeiro que non pega pau na auga. Pero hoxe sorprendeume coa última porque dicía que nas manifestacións do metal os vándalos aprenderon de Kale Borroka. Eu fixen o parvo e pregunteille que era iso e el iluminoume dicindo que Kale Borroka é unha organización proetarra onde aprenden a luitar contra a policía. Nada, que é millor deixalo desbarrar.

A boa noticia de hoxe foi que o Leo pediu para mexar no pinico e mexou nel por primeira vez !. Supoño que o día de chuvia axudou bastante.