Pepe o toleirán

Nesta quincena pasada tiven de compañeiro a un home que é un enxurro de palabras. Non para. E fala de mil cousas e conta mil historias. A última que me contou era dun veciño que se chamaba Pepe e xa morreu hai ben anos. O tal Pepe non rexía ben da chencha e dábanlle arroutadas e a xente tíñao por perigoso. O meu compañeiro xuntábase con outros mozos e ían ver ao Pepe labrando coa xunta de bois. Eles rían porque guiaba a xunta coas ordes aprendidas no servizo militar e así dicía " ¡ Paso ligero !. ¡ Arr ! ", " ¡ Media vuelta !. ¡ Arr ! " e a xunta obedecía, que remedio lle quedaba !.
Pero o conto que me fixo máis graza foi o da toupeira. Alá foi nunha ocasión o tal Pepe onda o meu compañeiro e espetoulle: " Mira, teis a toupeira na veigha ". O compañeiro dixo: " Pepe, e que queres que lle fagha eu ? ". " Pois podes pillala pola mañán que a iso dar sete ou así ela aparece por alí "." Boh, téñoche eu ghanas de madrughar polo raio da toupeira, si se fodera ...". " Bueno pois eu arrághloche o asunto sin problema ". O compañeiro rematou a conversa sen tratar de ofender: " Pepe, fai como queiras pero de verdá que non me molesta a toupeira ". " Nada, nada, déixama a minhe ". E así quedou o conto ata que uns días despóis o Pepe falou co meu compañeiro: " Mira, xa collín a toupeira". " Si, Pepe ?. E que fixeche co ela ? ". " Pois fodina ben fodida que a enterrén viva ! ".