Gomas queimadas e outras cousas

O venres pola tarde e sábado pola mañá por aí estivemos co fútbol de Leo. Pasouno ben anque mancou as dedas pequenas que lle apretan as botas.
O sábado pola tarde tocoulle a Xela gozar coa festa da escuma de San Sebastián de Vilaguindastre.
Domingo fun lavar a roupa do choio á lavandería e agardando apareceume esta mensaxe no móbil. Entrei e daban cartos por falar, dicir palabras e cubrir unha enquisa. Eu, polo si ou polo non, non contestei que nunca se sabe que pode ser un timo ou se poden ser cousas de bruxas como a fruita que lle regalan a un familiar ou que apareza unha becha  na escaleira da casa de Arbo.
AvoaM ten a solución que consiste en queimar unha bota de goma. Iso pode ser bo para que non aparezan esas alimarias pero para o timo do móbil non sei que hai que queimar.

Octoséximo sexto mes

Xela sai na foto atenta a unha tablet e é o que teñen estas novas xeracións que veñen atraídos por todos os aparellos electrónicos.
Xa lle mercamos os libros do cole e ela non quere saber de ler pero terá que pasar polo aro.
Do resto ségueche igualiña a nena: pouco come, é cariñosa e con personalidade ao mesmo tempo e activa cando quere, cando non se lle dá por dicir que lle doi algo. Tamén está mui apegada a Naideleo e chama por ela cando sente unha porta que se abre.
Seguirei contando a evolución da xoubiña.

Sol de verán

Sábado Leo xogou o seu primeiro partido amistoso e rematou gañando o seu equipo 5-4 pero só despois de remontar un 1-3. Leo acabou canso pola calor e tivo un tirón nunha perna que quedou en nada.
Xantamos en Vlrñ e quedamos na praia que estaba chea de bañistas e de xente que ía á XIX festa folc de Vilariño. O ambiente era de xolda con grupos ensaiando e público quentando corpos e almas para a noite de festa rachada.
Despois fomos cos amigos do Morrazo á festa corsaria de Marín pero xa estabamos todos derrotados dun día tan longo.
No domingo fomos á piscina de Melgaço despois de xantarmos en Arbo e esquivamos os trinta e cinco grados na piscina misturados con franceses de Portugal, portugueses e españois. Seguindo o horario portugués estes retiráronse cedo e quedou a piscina para os estranxeiros.
E o sol de verán que segue.

Póndome no día

Hoxe por fin temos interrede despois da colgada que nos fixo unha compañía durante once días.
E nós estivemos pegando unhas voltas por terras de Acedre e Pantón co seu alpendre para comer polbo nas feiras, o encontro cun amigo da infancia que versionara un poema de Bécquer e a imaxe simpática dun xenete ao que lle serven un calimocho montado a cabalo.

O Leo está adestrando nun equipo de fútbol dunha parroquia veciña. Van varios compañeiros de clase e está contento. Eu aproveito para descubrir pintadas mentres exploro camiños da miña infancia polas Barreiras de Centeáns.

A calor esquívase en praias ou en cinemas con películas trepidantes como " Os Incribles 2 " onde a mala semellábaseme a unha coñecida romanesa.

Houbo un día festivo que aproveitamos para ir a Fisterra coa súa praia Langosteira con augas boas de temperatura de maneira mui excepcional.

Merendamos no barco das merendas de Sardiñeiro coa súa praia cada vez máis pequena por un regato que verte alí. Supoño que o novo peirao tamén influi no achique do areal.

Unha mañá foi adicada ao cabo Fisterra cos seus peregrinos e turistas, un guitarrista que alegraba, un selador extraoficial do fin do camiño, as pintadas e pegatinas de peregrinos, un ratiño bebé e unha torreta que caía enriba nosa por efecto óptico.

Tamén fomos á praia de mar de Fóra coas súas moras, as súas ondas perigosas, os seus turistas atrevidos ( que nos fixo lembrar Reynisfjara ) e o instituto con pista deportiva para animar a Leo a mudarse aquí se atopo eu traballo de repartidor de pizzas ou recolledor do lixo.

Voltamos a Sardiñeiro e na despedida saudei a Palmira e coñecín o seu fillo Etel.

E de remate deixo unha foto dunha leiterena das praias.

Fin de Vlrñ 18

Nestes días de calor tivemos a sorte de esquivalo noutra casa de Vlrñ que está un chisco máis lonxe da praia pero que dá para camiñadas por sitios curiosos como a casa dos Ghalletos.

Os nenos tiveron a sorte de asistir a un faladoiro sobre o furtivismo no marisco e agasallaban con paletas para xogar na praia. De algo valen os impostos !.

Os nenos gozaron esta tempada da praia e decateime do maiores que están. Nesta foto de Leo seméllame maiorcísimo.

Maior está o José que na foto está preparado para saír co fillo na chalana que lle trae nadando.
Que non lle sexa este o derradeiro verán e que nós o vexamos o vindeiro ano.

PD: E este posteo é o número 1500 deste blogo. Quen me diría que chegaría aquí !.

Prórroga de praia

E xullo rematou coa súa visita turística por Vigo coa que souben dunha salina romana ou dos muros pintados que valen unha visita.

Houbo tempo para paseos polas terras de Aldán con este sarcófago de pedra abeirado á torre de Aldán.

Ós poucos foi marchando a familia coas súas paseatas, xantares e charlas sobre calor e frío, diferenzas entre cortado descafeinado e descafeinado cortado que case remata na I Guerra Galaico- Mallorquina, etc.
E despois remataron as festas do Carme co seu " Saltamontes ", Wipe Out, xoquei de aire, nubes de algodón, rosquillas e crepes.

E conseguimos unha prórroga noutra casa a dez minutos da praia.
Hai que safar esta vaga de calor que comeza hoxe !.