Cincuenta e sete meses ( e dous días )

E aí o está co regalo que " recibiu " da nai o outro día. Mentres estivo a nai e Xela no hospital, o Leo tivo que repartirse coa tía Kasege e o tío Nan e a avoaE e avóP e portouse ben. Muitas gracias a estes cuidadores de primeira, por suposto.
Onte deille a Leo a nova de que iamos buscar a Xela e a Naideleo e foi de admirar como abriu os ollos de contento. Díxenlle que iamos os catro á casa e preguntou que a que casa e díxenlle: " Á nosa que agora somos unha familia de catro ". E volveu abrir os ollos como pratos e puxo un sorriso que lle cabía o mundo. Pobriño. Seguro que na súa cabeciña rondaba a idea de que o iamos deixar noutra casa sen nós.
E mui ben, esta noite foi a primeira na casa dos catro xuntos e portáronse ben os dous e o Leo volveuse aledar cando saimos por primeira vez de paseo os catro xuntos.
Dende logo, a pesar das arroutadas que lle dá ás veces, Leo é un santiño.