Probando a neve
Pois si, este domingo pasado por fin fomos á neve. Leo quería ir dende o Nadal: a presión da tele e os contos coas imaxes brancas era demasiada. Despois de xantarmos en Arbo collemos o coche, cruzamos a fronteira e alá fomos por unha estrada chea de curvas dirección Castro Laboreiro pero na entrada de Lamas de Mouro na serra da Peneda xa nos desviamos para subir a onde hai muiños de electricidade. Baixamos do coche, puxemos algo de roupa e alá empezaron as batallas de neve porque eramos un grupo xeitoso de nove: cinco adultos e catro nenos. Xela montou un anaco no trineo pero quixo andar pola neve. Leo non quería batallar coa neve pero logo xa se animou e a curmá empezou a subir aquel monte para chegar ao cume. Xela tamén quixo subir pero no meu colo e hai que ver o que pesa a nena costa arriba. O avóM pasouno case que diría eu millor ca ninguén: primeiro botou a batalla de bólas de neve e logo púxose a facer unha bóla grande de neve que é a que sae con Leo.
E así pasamos a tarde. De lembranza montamos o típico moneco no coche pero polo camiño adelgazoulle o pescozo e rematou por lle caír a cabeza antes de pasar a fronteira.
Etiquetas: familia IV, natureza VI
5 comentarios:
Mimadriña! Canto medraron! Vaia par!
Alégrome de velos tan felices.
Bicos.
Iso mesmo ía dicir eu: que medrados están, sobre todo Leo. Aínda lembro as lorzas que tiña de bebé. ;)
Pobre moneco. Claro que dentro do coche ía perder a cabeza moito antes.
Da gusto contaxiarse da ledicia dos nenos na neve.
Unha aperta
A nena non se acordará, pero ao Leo halle quedar para sempre este recordo. Felices recordos para acompañar toda a vida.
Semella un día fermoso. Non só o Leo está influenciado polas imaxes brancas.
¡Xa son mozos!
Publicar un comentario
És humano ti ?
Subscribirse a Publicar comentarios [Atom]
<< Inicio