E dalle que dalle

Con solpores que Xela non admira ao quedar durmida.

 

Nese intre da noitiña asomaba a dona das noites e as mareas que nos deixaba case sen praia estes días.

 

Imos coñecendo os recantos como este do Montiño que ten boas vistas e non está edificado senón dominado por un eucalipto vello.
A min dábame na espiña que tiña algo de especial e sagrado este sitio e non só polos lucecocos que son tan raros de mirar na actualidade.
E topei unha pedra enigmática.

 

Como tamén ten o seu aquel a pedra do dinosaurio que Xela quería mirar pasar.

 

Agora toca esperar que volva o tempo de verán para seguir coñecendo cousas e xente como o estranxeiro leitor que bota todo o día nas rochas lendo cos seus dous canciños inseparables.

 

Entón ata outra.