Polo Caurel

Decicimos rematar as vacacións na tranquilidade do Caurel así que fomos a un bungalow con altillo con camas para os nenos.

No día seguinte pegamos unha camiñada dende Vilamor a Vilar. Foi unha baixada por un camiño pendente estreito ata o río Lor e logo unha subida por entre castiñeiros, carballos e érbedos. No camiño saltaban sapos ou rás escuras diminutas que ían cara o río. Na foto está Leo cun castiñeiro caído que semellaba a cabeza dun dragón na entrada de Vilar. Percorremos a aldea ata a Fonte da Saúde.

En Vilar falamos con Juan Sánchez que mantén un museu etnográfico e cuida o entorno onde vive e pide axuda a través do libro de visitas.

 

Logo tocou a volta lixeira para topar sitio para xantar na Casa Comerciante. Alí xantamos a fartar empanada de acelgas, truitas, ensalada, cabrito, milanesa e sobremesas como a torta de castañas que probei e é exquisita. O servizo foi rápido e simpático pero o prezo semelloume un chisco excesivo.

Demos unha volta pola aldea Vilamor e estaba pechada A Cova da Moura; algo máis ca unha cantina.

 

 

 

 

Logo fomos en coche a Seceda: aldea restaurada ( mantén muitas pegatinas en cristais de ventás e portas ) con pouca xente á vista.

 

 

Só miramos dúas velliñas cunha gata de varias cores. Iso si; exercitamos o deporte extremo de esquivo de cagalletas ata a igrexa.

 

Nun recuncho había un Santiago de pedra e un mapa da península ibérica feita por algún neno nunha pizarra.



 

 

Seceda durmía a sesta no medio do souto como outras aldeas da zona.

 

 

 

Antes de que se decatasen os nenos decidimos tirar cara a Romeor e o seu túnel-acueduto romano.

Romeor non ten o encanto das outras aldeas pero ten unha igrexa pequena e moderna cun buraco cómodo para as esmolas. Había vacas, galiñas, cans e gatos a esgalla.

 





Eu pensaba que o camiño ata o túnel-acueduto era curto pero era un quilómetro trescentos metros que se ía inclinando bastante: ata hai que subir por un regato seco !.

 

 

Todo o esforzo non serviu para nada porque o túnel case ao principio xa tiña auga e non sabiamos que final tiña e o longo que era: unha auténtica aventura !.

 

 

Volvemos ao Acampamento do Caurel e ceamos exquisitamente como a noite anterior.

No domingo tocaba abandoar o cámping e decidimos voltar a Quiroga seguindo a estrada de Seoane e Ferramulín.

Pasamos cerca dos restos do Castelo de Carbedo e antes do Alto do Couto fixen unha foto co Monte Formigueiros á esquerda, a Devesa da Rogueira ocupando toda a foto e a aldea de Moreda á dereita.

Estes lugares quedan pendentes doutra visita porque o Caurel ten bastante para admirar con máis vagar.

 

 

A estrada pasa por Visuña, Ferramulín, A Seara, Soldón, etc que merecerían unha parada que non fixemos.

Si que fixemos unha rota curta na fervenza de Vieiros no río Selmo que se complicou pola falla de sinalización e que rematamos sen saber se a fixemos ben ou non. O caso é que nos chegamos á fervenza pasando polos sequeiros abandonados ( casetos onde almacenaban e secaban as castañas ) e logo cruzamos o río. Máis tarde pasamos unha pontella de madeira e xa non sabiamos que camiño seguir. Subimos por  un souto poboado de castiñeiros e sequeiros esborroados uns e enteiros outros e chegamos ao coche.

 

 

Saimos de alí e xa tiramos cara a Quiroga. Na vila dos galegocalantes xantamos polbo e pólo ao allo como a xente que saiu da misa do domingo.

Máis tarde fixemos outra parada en Ourense e subimos á ponte do Milenio. E ese foi o remate da viaxe. Contamos con volver polo Caurel e, quen sabe ?; ao millor topamos o anel da princesa do Caurel.