leoeosseus

martes, 12 de setembro de 2017

Polo Caurel


Decicimos rematar as vacacións na tranquilidade do Caurel así que fomos a un bungalow con altillo con camas para os nenos.


No día seguinte pegamos unha camiñada dende Vilamor a Vilar. Foi unha baixada por un camiño pendente estreito ata o río Lor e logo unha subida por entre castiñeiros, carballos e érbedos. No camiño saltaban sapos ou rás escuras diminutas que ían cara o río. Na foto está Leo cun castiñeiro caído que semellaba a cabeza dun dragón na entrada de Vilar. Percorremos a aldea ata a Fonte da Saúde.


En Vilar falamos con Juan Sánchez que mantén un museu etnográfico e cuida o entorno onde vive e pide axuda a través do libro de visitas.

 
Logo tocou a volta lixeira para topar sitio para xantar na Casa Comerciante. Alí xantamos a fartar empanada de acelgas, truitas, ensalada, cabrito, milanesa e sobremesas como a torta de castañas que probei e é exquisita. O servizo foi rápido e simpático pero o prezo semelloume un chisco excesivo.
Demos unha volta pola aldea Vilamor e estaba pechada A Cova da Moura; algo máis ca unha cantina.
 
 
 
 
Logo fomos en coche a Seceda: aldea restaurada ( mantén muitas pegatinas en cristais de ventás e portas ) con pouca xente á vista.
 
 
Só miramos dúas velliñas cunha gata de varias cores. Iso si; exercitamos o deporte extremo de esquivo de cagalletas ata a igrexa.
 
Nun recuncho había un Santiago de pedra e un mapa da península ibérica feita por algún neno nunha pizarra.

 

 
Seceda durmía a sesta no medio do souto como outras aldeas da zona.
 
 
 
Antes de que se decatasen os nenos decidimos tirar cara a Romeor e o seu túnel-acueduto romano.
Romeor non ten o encanto das outras aldeas pero ten unha igrexa pequena e moderna cun buraco cómodo para as esmolas. Había vacas, galiñas, cans e gatos a esgalla.
 



Eu pensaba que o camiño ata o túnel-acueduto era curto pero era un quilómetro trescentos metros que se ía inclinando bastante: ata hai que subir por un regato seco !.
 
 
Todo o esforzo non serviu para nada porque o túnel case ao principio xa tiña auga e non sabiamos que final tiña e o longo que era: unha auténtica aventura !.
 
 
Volvemos ao Acampamento do Caurel e ceamos exquisitamente como a noite anterior.
No domingo tocaba abandoar o cámping e decidimos voltar a Quiroga seguindo a estrada de Seoane e Ferramulín.
Pasamos cerca dos restos do Castelo de Carbedo e antes do Alto do Couto fixen unha foto co Monte Formigueiros á esquerda, a Devesa da Rogueira ocupando toda a foto e a aldea de Moreda á dereita.
Estes lugares quedan pendentes doutra visita porque o Caurel ten bastante para admirar con máis vagar.
 

 
A estrada pasa por Visuña, Ferramulín, A Seara, Soldón, etc que merecerían unha parada que non fixemos.
Si que fixemos unha rota curta na fervenza de Vieiros no río Selmo que se complicou pola falla de sinalización e que rematamos sen saber se a fixemos ben ou non. O caso é que nos chegamos á fervenza pasando polos sequeiros abandonados ( casetos onde almacenaban e secaban as castañas ) e logo cruzamos o río. Máis tarde pasamos unha pontella de madeira e xa non sabiamos que camiño seguir. Subimos por  un souto poboado de castiñeiros e sequeiros esborroados uns e enteiros outros e chegamos ao coche.
 
 
Saimos de alí e xa tiramos cara a Quiroga. Na vila dos galegocalantes xantamos polbo e pólo ao allo como a xente que saiu da misa do domingo.
Máis tarde fixemos outra parada en Ourense e subimos á ponte do Milenio. E ese foi o remate da viaxe. Contamos con volver polo Caurel e, quen sabe ?; ao millor topamos o anel da princesa do Caurel.
 
 





Etiquetas:

3 comentarios:

Ás 14/09/17, 18:53 , Blogger Raposo dixo...

Un auténtico personaxe este Xan de Vilar! Invitaríavos a probar uns licores de colleita propia no salón da súa casa, ou!!

 
Ás 15/09/17, 16:46 , Blogger paideleo dixo...

Non, porque non lle demos tempo que convidaría con gusto.
Apenas falamos co el pero seguro que ten muito que contar.

 
Ás 17/09/17, 21:35 , Blogger Paz Zeltia dixo...

Que fin de semana máis aproveitado. Vense as aldeas e a paisaxe moi fermosa.E como hai tempo que non pasaba por aquí, atopei os nenos moi medrados e lindos. Tamén penso que é posible que estivera eu nese camping co meu fillo cando era un mozoulo. Foramos dar unha camiñada pola Devesa da Rogueira. E de noite houbera unha tronada con raios que asustaba moito no medio daquelas montañas.

 

Publicar un comentario

És humano ti ?

Subscribirse a Publicar comentarios [Atom]

<< Inicio