San Martiño triste

 

Quixen recuperar o costume de mercar trompos neste día e facelos bailar e así o fixen. Mentres Xela estaba en música eu busquei algo de terra para facer bailar o pión e, despois de catro intentos, fun quen de facelo bailar. O simpático foi unha vez que fun collelo do chan e case trompezo e unha muller que ía nun coche debeu de pensar que estaba peneque.

Tamén merquei algún libro hoxe que non tiña que repasar con Leo os centros dos triángulos.

Este san Martiño é do ano da covidia, nome que leva o Becho nunha novela por entregas de César Lorenzo Gil ou  Biosbardia