Pesimismo no aire

Esta normalidade 2.0 non me acaba de convencer. Aos poucos, imos saíndo e facendo algo semellante ao que era a vida anterior. Así fomos ao monte Aloia que tantas veces botei de menos cando o ollaba dende a casa no confinamento. E tamén fun por Vigo por segunda vez anque deprime mirar os baixos comerciais pechados e mirar a todo o mundo con máscara. Tamén fun hoxe a un centro comercial mercarlle botas de fútbol a Leo pero as setas no chan indicando o sentido do camiño, os botes de xel e o cuidado con non rozar con ninguén agobia bastante.
E pronto empezan os nenos coas clases e o sentir da xente é ben pesimista.
Ten razón a pintada: Cuidado ! Sigo aquí fóra ;)
Que llo digan a un curmán de Naideleo !