Cotos e óqueles
O incendio de hai dous anos en Arbo deixou á vista muitos cotos que é como chaman aos penedos por estas terras. Chamoume especialmente a atención este coto que semella unha cabeza de león para min e non só para min que o Leíño en canto mirou a foto mandou un ruxido.
E, falando do monte, estes días andan veciños comprobando o estado da traída de auga que vén do alto. Un deles caiu nun óquele ou ocle. Eu descoñecía esa palabra e tiveron que explicarme que así é como chaman aos pozos que se facían antigamente no monte para buscar auga. Na actualidade están abandoados e case cubertos por terra e así o veciño tivo unha caída sen problemas.
En fin, dúas palabriñas máis rescatadas do galego falado para o galego virtual.
enviado por paideleo @ 10:59 p.m.
6 comentarios:
Os incendios destruén o noso patrimonio natural, pero deixan á vista outro patrimonio que permanecera oculto.
Por certo, respecto ó que me comentaches no meu blog, é lóxico que nos confundiras a Dany e a mín, blogs semellantes, mismos temas e horarios parecidos... A verdade é que resulta moi lóxico pensar que somos a mesma persoa. O importante é que xa sabes que isto non é así. Unha aperta para ti e para o Leíño.
Si, é o malo dos incendios. Dalle saúdos a Leo e bicos.
Non coñecía esta palabra "óquele" preguntarei como se chaman por aquí, porque as veces según as zonas, as cousas teñen distintos nomes.
Apertas.
Espero que non volva a pasar lo de hace un par de años e se quemenos nuestra Galicia.
Canto as novas palabras,deixame que aprenda primero as normais,jeje
Bicos
onde vivia a avoa havia um numa branha que afogou uma vaca...sim,sim, pela terra de tordoia inclusive os personalizam como se tivessem vida própria. beijos
vese que se me escapara este post sin ver, que o de óquele non non o sabía eu.
Publicar un comentario
És humano ti ?
Subscribirse a Publicar comentarios [Atom]
<< Inicio