Deixaime que eu son así

Hai tempo topei esta foto nun libro do fotógrafo Magar e non puiden evitar fusilala. Na foto sae un coñecido de cerca de Vilaguindastre que xa morreu. Eu coñecino con máis idade e cun carriño xa motorizado. Naceu eivado e para camiñar facíao a catro patas cuns tacos de madeira nas mans para non esfolalas. Había rapaces que lle tiñan medo pola feitura tan pouco común pero el tiña bo humor e sempre sorría e ata contaba unha anécdota que lle pasara cuns portugueses. Era noite e el volvía á súa casa no carriño pero nunha curva un coche saiu da estrada e tirouno con carro e todo a unha finca. Os portugueses que ían no coche saíron berrando e botando as mans á cabeza mirando a desfeita. Entre dous agarraron á vítima e empezaron a puxar crendo que os brazos e as pernas quedaran encollidos do accidente. Muito turraban e o home chiaba e chiaba pero non o deixaron en paz ata que berrou:- Deixaime, carallo, que eu son así !.