Meme dos praceres confesables
Xa hai un tempiño que fun convidado pola Queue Bleue a escribir un meme sobre seis praceres do cotián. Pedín tempo e a verdade é que non o tiven nada doado para topar seis praceres cotiáns confesables pero aí os van.
1. A ducha despóis da xornada de traballo. No traballo hai cheiros intensos e muito pó así que unha ducha a presión industrial agradécese.
2. Espertar pola noite e mirar no espertador que aínda quedan duas horas ou máis de sono.
3. Aprender cousas curiosas que para a maioría dos mortais son parvadas.
4. Facer unha boa foto. Non acostuma ser a cotío pero é un pracer que ben o podería ser. Na foto mírase un pazo de Vilaguindastre a través do buraco dun ladrillo do muro de peche.
5. Que o Leo repita palabras.
6. Topar inspiración para escribir no blogo e saber que non son o único que ten interés no que escribo.
Como podes apreciar, non son nada complicado na hora de topar praceres.
Etiquetas: interrede III, memeoupremio
13 comentarios:
:)
Gostam-me especialmente o 3 e o 6, inda que o 2 tb mola ;)
[Graças por responderes o meme! :)]
Non son nada malos o teus praceres.
asumo como propios o 3 e o 6 (sen desprezar a ducha, claro)
O 6 é un dos millores, pero calquera dous outros valeríame a min tamén. A foto quedouche moi ben, senon chegas a dicir nada, contaríamos que era un montaxe.
Saúdos
...pois si; a foto moi fermosa.
é tremendo ollar a hora e comprobar que aínda queda tempo, pero máis tremendo é que soe o espertador o domingo (no meu caso o lúns que é cando libro) e te decatas que ese día non hai que ir traballar.
Unha forte aperta.
A foto saiuche pranchada, e identifícome co pracer número 2.
Con respecto aos "corpos abertos" o que me contaron foi que son persoas que acubillan o espírito dun defunto e actúan moitas veces posuídos por eles. Trapalladas.
eu comparto a 4 especialemte , pero tamén a 6.
Pero eu tamén sen esquencer o primeiro café da mañá, con pan quentiño, e en boa compña despois de un mañanero! jajajaj
o frio e o q ten , q se me vai a cabesiña as cousas quentes da vida.
tamén non podo esquencer, as paisaxes que me levan e me traen do traballo, e dicir, estas terras do ribeiro.
Os teus praceres son ben tranquiliños.
Eu engadiría ler un libro no xardín do pazo da fotografía (que está boa)
Unha aperta.
Antón.
Para min, todos estupendos. A foto chulisima. Un abrazo. A.Cris
coincido sobre todo no pracer nº2 :D
Din que os verdadeiros praceres da vida son as pequenas cousiñas non? Saúdos!!
Eu me quedo co segundo, pasame moi a menudo, e xuntaria ler un bon libro.
Bicos
se estes som os confesaveis...como seram os outros?
beijos
Publicar un comentario
És humano ti ?
Subscribirse a Publicar comentarios [Atom]
<< Inicio