leoeosseus

sábado, 10 de decembro de 2011

Matanza 2011



Hoxe tocou a tradición de sempre de matar os porcos. Tocoulle a dous que eran boíños ( " Pobriños !. Que mansiños eran !. " ) dicía avoaM coma sempre. A verdade é que saen do cortello enganchados polo fuciño coma se fosen un can de paseo. Arrímanse ao banco, pasásenlle dúas cintas polo corpo e dáselle un cuarto de volta á taboa do banco e xa están listos para matar. Logo tócalles chamuscalos para queimar o pelo con fento e logo fachuqueiras de centeo e limpar con carqueixa. Na foto de hai dous anos vese ao matador arrincando as uñas do pesuño. No momento de queimar había xente que comía o rabo asado tal como estaba. Preguntei se o facían os rapaces pero dicían que non, que os rapaces collían a vexiga e inchábana coma un globo para xogaren e quedaban tristes cando rebentaba.

O traballo da matanza xa o expliquei o ano pasado e este ano foi case igual. Eu estiven salgando na salgadeira nova plástica. Este ano aprendín unha frase cando lavaban o pedro, a tripa gorda e que dicían cando un levaba o gando pouco tempo ao prado: " Pedro botello: bótase tarde, métese cedo ". Tamén aprendín que os laghartos veñen a ser os solomillos do porco e que o corazón da cebola chámase choromelo.

Falouse de todo: política, crise, pensións, veciños, roubos, etc e ata falaron dun tal Dionisio que estivo en Cuba e cando volveu de alí fuxiu para o monte para evitar que o paseasen os fascistas. Seica era un home intelixente e que fixo un casamento de comenencia que lle saíra mal e que el resumía coa frase: fun por farelo e salín enfarelado.

Así foi o día de hoxe e mañá toca preparar a carne para facer chourizos.

Etiquetas: , ,

9 comentarios:

Ás 11/12/11, 07:32 , Anonymous A nena do paraugas dixo...

Sigue sen gustarme este traballo da matanza. De pequena fuxía cara a casa da veciña para pecharme e non sentir berrar os porcos.
Pero é unha tradición que se debía conservar pois era (e é) motivo para que a veciñanza se xuntase e colaborase, coma noutros moitos traballos e tarefas do rural galego.

 
Ás 11/12/11, 12:29 , Blogger Xabres da Teixeira dixo...

Coido que está, o da foto, sacandole as unllas o gorrino.
Un pouco bestias eran as matanzas, pero entrañables.
Agora tamén matan os porcos, mais un pouco as agachadas, Danos vergoña o que facemos.
¡Veña a facer un bon mondongo, bós xamóns e lacóns, e ter xa curado o "botelo" para a próxima Pascua

 
Ás 11/12/11, 14:34 , Blogger Peke dixo...

Como urbanícola nunca tiven ocasión de asistir a unha matanza. Cando empecei a dar clase en Auria os rapaces contáronme a mata con pelos e sinais e tiven que disimular para que non se notase o meu horror.

 
Ás 11/12/11, 18:17 , Blogger mfc dixo...

E sabe tão bem um churrasco logo a seguir!!

 
Ás 11/12/11, 18:36 , Blogger Dilaida dixo...

A matanza vivina desde que era meniña, con 10 ou 12 anos a miña avoa púñame a estremar as tripas e íame ensinando como tiña que facer. Aquela aprendizaxe foime moi útil ao longo dos anos, pois gústame axudar á familia e tamén o fago para min sen problemas. O único que non faría nunca é cravarlle o coitelo ao porco, aínda que agora utilizando as pistolas xa non me parece tan cruel.
Xa vexo que ademais de axudar tamén aprendiches cousas, iso é moi bo.
Bicos

 
Ás 11/12/11, 21:21 , Anonymous Yama-Uba dixo...

Cada vez paréceme que ten máis mérito seguir facendo todo este traballo, co duro que é, e sempre do mesmo xeito porque todo ten o seu porque.

Na miña zona a vexiga aprovéitase -despois de deixala inmaculada, claro- como envoltorio para os roxóns (ou chicharróns), cousas curiosas :)

Moito ánimo coa tarefa dos próximos días!

 
Ás 12/12/11, 10:42 , Blogger matrioska_verde dixo...

Aínda podo sentir os berros dos porcos que se mataban na miña casa. Eu tapaba os oídos pero nin con esas. Odiaba ese día aínda que gustábama a comida que faciamos con toda a xente que participaba na matanza, para comer o fígado e mais os solomillos.

Moito máis aséptico ahora, compar a carne no hiper, parece que non comemos animais.

biquiños,

 
Ás 12/12/11, 22:30 , Blogger Chousa da Alcandra dixo...

O que Dilaida di que na súa zona denominas como "estremar" as tripas, aquí chamámoslle "desenlizar".
Para min de neno era un día de sensacións moi contradictorias. Gustábame a parte lúdica-festeira, pero tamén me tiña un lado obscuro.
Apertas

 
Ás 13/12/11, 00:33 , Blogger Paz Zeltia dixo...

na miña aldea do deza aproveitaban a vexiga: colgábana no canizo a secar, e pola pascua facían un doce e a vexiga era o mode para ese doce que levaba ovos, zucre, pan mollado en leite e non lembro que mais.
inda que... pode que non fose a vexiga, chamábanlle "vincha" e eu creo que era a vesícula.

agora que se mata o porquiño dunha maneira menos terrible xa me vou reconciliando coa matanza... nos guste ou non, o porquiño foi a nosa supervivencia.

 

Publicar un comentario

És humano ti ?

Subscribirse a Publicar comentarios [Atom]

<< Inicio