Abdicar e adicar

 

 

Estes días fálase muito de abdicar e non vou engadir máis nada. Iso si, eu non abdico de ser Acedre o Viaxeiro, rei de Grania, personaxe literaria da que sinto fachenda.

O de abdicar fíxome lembrar a Fardi, un compañeiro daquela mili que a todos igualaba ( todos os varóns, está claro ) e sendo el xitano e ambulante tocoulle aparecer en Burgos comigo e máis soldadiños. O Fardi non tiña un can pero buscaba a vida debaixo das pedras e tiña personalidade e xeitos de vestir o uniforme que lle valían arrestos continuos. Quería manter un ligue por carta e mandábame a min escribirlle cartas de amor. Outro detalle simpático que tiña era que copiaba as letras das cancións en inglés como tal como soaban e mirabas escrito alí " chullufomí " e cousas así. Tamén tiña a peculiaridade de que sabía caló que o escuitei falar por teléfono e non pillei nin papa; eu sabía que falaba de cartos porque non podía evitar acenar coas mans o frote dos dedos. E do seu falar cheo de expresións calés facíame graza cando miraba algo curioso e soltaba un : " Adica, gonso  ! " que adoptei no meu falar e que se traduciría por un " mira, colega ! ".

E iso era o que quería contar eu de abdicar e adicar.