Vlrñ 2018

Neste mes eu teño que traballar pero a familia está en Vilariño.
Por esas terras pouco cambiou a cousa: este ano están de moda os flotadores de unicornios e flamencos enormes. Os locais seguen máis ou menos igual anque abriron algúns máis. A xente semella que é a de outros anos como o vello da chalana " Polvo " que o outro día tivo un " debate " cunha fodechinchos porque deixaba a chalana na area e algún neno podía espetar o rizón. Tamén está o francés das pizzas e outros personaxes de sempre. Botei en falta ao "Plastiqueiro ": un home todo bronceado e co pelo peiteado para atrás que recollía os plástico da area e da auga ( un adiantado con respeito aos que pagan polas bolsas ).
Xa fomos ao bosque encantado de Aldán e ao túnel da praia Areamilla que me fixo lembrar aos nenos atrapados na cova de Tailandia que hoxe por fin saíron os últimos desa prisión que non recomendo a ninguén.
E Leo está contento porque trouxemos ao seu compañeiro e amigo T. S. con quen se leva mui ben e xogan ao fútbol, falan diso e xogan aos aparellos electrónicos e sen problemas nin discusións. Semella unha relación totalmente simbiótica onde gañan os dous nenos e  inda por riba Xela tamén está contenta con T. S. Así que millor que millor e que o demo sexa xordo.

E agora vou para alá que en Vilaguindastre fai calor e xa volverei á noite a traballar e abafarme.