A cento quince quilómetros

Aparece este espantallo que non é para paxaros senón para toupeiras. A botella dá voltas co aire e transmite movemento á vara de ferro espetada no chan. A vara vibra dentro da terra e as toupeiras non se acercan, seica.

Os nenos xogaron no seu caseto propio para merendas onde tiñan os seus fillos-globos.
Na casa duns familiares os nenos miraron coellos ( bebés incluidos ), años, galiñas e a enésima reencarnación do burro Rocky. Leo explicou á nai que visitou unha granxa rara onde vivía xente tamén.
Logo Xela e Leo atoparon unha cadela grande, cariñosa e cuidadora de vacas chamada Lía. Foi conosco de paseo e ata Leo me pediu que comprara un can do enamorado que quedou dela.
No día seguinte foron buscala á aldea veciña pero non a toparon. Mentres eu e tíoNan dabamos á gadaña na herba cunha sega nunca vista polos vecinos co seu " xaque, xaque " que parecía que lle dabamos machadazos á herba.
Fomos á capital do concello e na praza teñen unha novidade: un caixón con libros para nenos e adultos en español, inglés e galego. Eu collín prestado " Un sábado longo " e a ver que tal.

Tamén hai niños de cegoña nos edificios altos.

Fomos á capital da bisbarra ao parque infantil cheo de nenos de equipas de fútbol e algún neno ruso e outro brasileiro.
A saída no coche levounos por bairros descoñecidos onde había as casas típicas con corredores de madeira, unha capela pequena e esta pintada dun mundo apocalíptico onde supoño que humanos e cans atacan as últimas rans ( se amplías miras muitos detalles ).
Saímos pola estrada vella e non parei a fotografar unha casa con torre curiosa en Distriz.
E todo isto a cento quince quilómetros de Vilaguindastre.