Sereas, dinosaurios e dentes

 

Esta fin de semana tocou manualidades. O Leo tiña que aprender uns versos sobre unha serea e debuxeille a serea nunhas imaxes para ver se lle era máis doado de aprender. A poesía gustoume pero descoñezo o autor.



Tamén había que preparar un calacú para o Samaín-Halloween que era mui importante e Leo quere gañar que lle dan unha bolsa de lambonadas ao gañador. Fixemos un dinosaurio pero creo que o ten mui difícil mirando como mirei o nivel deste ano.

Pero a gran noticia da fin de semana foi a caída do primeiro dente de Leo. Caiulle a noite do cambio de hora pero o ratiño Pérez non se enteirou e tivo  que poñelo debaixo da almofada o día seguinte. De premio recibiu dúas moedas. Agora o Leo quere que lle caian todos os dentes !.

Vixésimo oitavo mes ( e máis un día )

Que mal pai son !. Despisteime do mesario da nena e case non teño unha foto actual.
Bueno, son cousas que pasan.
Xela vai mui ben. Na gardería semella que come ben e así engordou un chisco que noto que pesa máis cando a levo no colo e estes días son bastantes veces por mor da chuvia. No do pis vai millorando e poucas veces o fai por ela. Gústalle xogar con cousas variadas e imitar o que fai o irmán e se está facendo deberes ela ten que debuxar e se el salta ela non é menos e tamén o fai. Fala bastante e explica todo o que fai e fixo cando entras pola porta co seu chapurreado galego-español. O difícil é vestila que non quere roupa nin calzado e hai verdadeiras luitas para poder vestila.
E así vai indo.

A media luz

Hoxe os colexios estiveron a media luz con muitas aulas pechadas en folga contra a LOMCE.
Millor que estean hoxe os colexios a media luz que non que estean os alumnos o día de mañá con menos luces que un barco pirata.
Para exemplo de poucas luces o vídeo destas rapazas que non pisaron suficiente colexio.

Chafallada

... e analfabetos polo menos un !.

Por Tui

Pois parece que non se pode evitar a chuvia. Iso si, conducindo para buscar atallos sempre se atopan curiosidades. Hoxe amoso este catavento cunha bicicleta de tamaño real. Só agardo que o mal tempo non tire con ela.

Esquivando a chuvia

Cando chove non hai como coller os nenos e a merenda, montalos no coche e ir a onde non chove.

E así chegamos a unha praia adornada co colorido das gamelas.

 

As gamelas dan para montar historias e contalas.



 

Sempre queda a opción de andar polas rochas ou simplemente tirar area ás olas.



E andando entre elas podemos atopar algún nome curioso de gamela que nos faga sorrir diante dos cabreos diarios.

Primeiro magosto

O tempo muda e xa semellan doutro ano as calores desta semana de " ottobrata " que remata.
Agora apetece arrimarse ao lume, comer chourizos e as primeiras castañas do ano e leriar con familia e amigos.

Ottobrata

Estamos desfrutando duns días de temperaturas mornas que invitan a facer " ottobratas ". " Ottobrata " en italiano significa comida campestre en outubro. E é verdade; fai caloriña sen chegar ao punto de suar, hai poucos bechos molestos e a luz solar é amable. Así que eu aproveito as tardes para coller os nenos, a moto de xoguete, o " papanete " e a silla de paseo da nena e facemos o paseo do río, o camiño azul que di Leo polos números pintados no chan indicando os tramos cada cen metros. Paramos a merendar e gozamos só con ollar o río. Despóis contamos patos, miramos pasar o tren, descubrimos cores novas de bolboretas e escuitamos grilos e paxariños. Tamén hai tempo para curiosidades como ver peixes pendurados no medio das viñas. Non sei a utilidade, non sei se é para evitar xabaríns ou paxariños. Deixo aquí a foto como curiosidade.

 

Bandeiras

O Leo estivo a aprender ósos do corpo e eu díxenlle que a bandeira típica pirata, que non é a única; tiña dúas tibias debaixo da caveira e así algo máis lle entrou o asunto.
Falando de bandeiras, o outro día ía de copiloto nun coche e descubrín unha casa con dúas bandeiras en Vilaguindastre.
Creo que seguen por aquí.

Luita de camiños

Din que todos os camiños van a Roma pero por estes lares o natural é que vaian a Santiago. O concello de Vilaguindastre quixo desviar o camiño dos peregrinos por un paseo fluvial pero os hostaleiros da zona perden posibles clientes e hai unha luita diaria de borra e enmenda de indicacións que non sei como vai rematar. Iso si, os peregrinos van a Santiago polas dúas opcións.

Mentres, no concello veciño, topei este " camiño da Segunda República " que está castigado sen empichar. A ver se non se organiza outra batalla para cambiarlle o nome por " camiño da monarquía ". Outra opción sería " camiño da Terceira República " pero sóame a ciencia ficción tal como están as cousas.