Xoves 4
Tocou a viaxe dende Vigo a Madrid e Madrid a Eivissa que transcorreu sen grande novidade. Alugamos un Fiat Panda que é o típico coche de alugueiro en Eivissa. Pensabamos que estaba suxo pero os coches da illa están todos carregados dunha capa de pó. A illa non é mui grande e a viaxe ata o norte non durou media hora. O recepcionista foi mui amable e tiña acento estranxeiro. Díxonos que nos tocara un apartamento con boas vistas. Ti que cres ?. Fomos á praia que non tiña unha area mui boa pero si unha auga morna para nadar.
Venres 5
Decidimos probar outra praia do mesmo concello pero a uns vinte quilómetros. No norte de Eivissa hai dous tipos de estrada: estreita con curvas e estreita con curvas perigosas. As estradas están abeiradas de sucalcos con figueiras, oliveiras, algarrobos e amendoeiras e as casas son cadradas e brancas con fiestras pequenas e unha arcada na cara sur. O feísmo case non existe e hai que ir ás urbanizacións costeiras e vilas grandes para topalo. A praia de san Vicent resultou deliciosa pola súa area e auga. No mediodía voltamos ao hotel e fixen unhas fotos de sant Joan de Labritja, cabeza do concello coa igrexa branca típica e a súa arcada. Á tarde facía calor así que nos metemos na cova de Can Marçá que a tiñamos pertiño do hotel. Facía tanta calor que había un feixe de lagartas tomando o fresco na terraza da entrada da cova. O prezo é de oito euros por adulto pero as bebidas están ao prezo de 2,50 euros, asunto típico da illa. A cova estivo ben e fresca. Puxeron a funcionar unha fervenza artificial con cambios de luces de cores e música clásica. Agora xa non corre auga polo cambio climático pero houbo tempos que tiña un río e unha fervenza e que se formaban columnas coas estalactitas e estalagmitas. A cova foi refuxio de contrabandistas e estivo cuberta polo mar en tempos prehistóricos. O acceso faise por unha escalinata de máis de cento cincuenta chanzos ( perdín a conta ) no acantilado. E dende ela mírase unha casa dun ruso millonario que semella tirada dunha película. Máis tarde fomos á praia e fixemos mamarrachos na area e logo mercamos un pareo a unha hippie suiza que vive perto do hotel.
Sábado 6
Hai un mercado hippie os sábados en sant Carles de Peralta ( case tódalas vilas teñen nome de santo así que rematei por tirarlle o santo de diante senón non me daba para ler indicacións e aprender nomes ). Tivemos sorte que fomos cedo. Hai que aparcar debaixo duns algarrobos e cobran tres euros polo aparcamento. O mercado está mui ben e é mágoa que non estea todo debaixo dunha sombra. Venden de todo pero hai muito turista ( incluíndonos nós, claro ). O Leo flipou cun chiringo tipo árabe con coxíns polo chan e taboletes baixos de muito corido. Había unha pallaza que facía figuras con globos e Leo levou o seu que era un canciño. Tamén había libros de segunda man e incluso en galego anque non entrei para previr gastos. Tamén neste sábado coincidiu que había mostra de artesanía pero estaban nunha explanada a pleno sol que non sei como aguantaban alí. Falei cun cesteiro da vida e o home falou de maltrato a nenos e a maiores. Logo apareceu un mozo hippie que lle preguntou se podía aprender a facer cestos. Penso que é bó que non se perdese o costume e creo que non se vai perder na illa porque a artesanía e labores relacionadas son unhas das ocupacións dos illáns. En Eivissa hai muito hippie de primeira, segunda e terceira xeración e topas anuncios de clases de ioga, de música, de baile, de pintura e muitas granxas ecolóxicas de xente que viu vivir aquí atraída por unha luz, unha calor e un ritmo de vida que incitan á calma interior. Pois ben, precisamente esa calor agravada pola cantidade de xente obrigounos a marchar do mercado. Fomos á praia de sant Vicent e de alí para o hotel. Logo decidimos ir a santa Gertrudis de Fruitera e dar unha volta polo bar Costas e a vila. Tomamos un xamón delicioso e un pan con tomate exquisito. A vila é pequerrecha pero ten un ambiente acolledor de xente estranxeira que ancorou o seu porvir en Eivissa e se misturou con illáns.
Domingo 7
Como estaba anubado e era domingo decidimos ir a Eivissa capital que é unha vila amurallada cunha muralla longa e unha arquitectura típica e laberíntica que merece o título de Patrimonio Mundial que posee. Demos un longo paseo que se complicou coa cantidade de chanzos que hai que subir e a calor que saía de entre as nubes. Nunca imaxinaría eu que subiría e baixaría tantos chanzos para ir a unha praia, a unha cova ou para visitar unha cidade. Bueno, tivemos sorte de ir nun domingo de mañá porque así evitamos a multitude e puidemos admirar a muralla, as vistas e as rúas de Dalt Vila que é como se chama a cidade fortificada. Outra vez botounos fóra a calor do mediodía e recuamos para o hotel e logo pasamos unha tarde tranquila de praia e paseos.
Luns 7
Acordamos visitar outra vila importante da illa. Non quixemos visitar sant Antoni porque hai muita movida aí e non iamos nese plan. Así que fomos a santa Eularia des Riu. No camiño mirei muitos muiños de vento pero case todos arruados. Santa Eularia é unha vila grandeira con muito apartamento vendido a estranxeiros e un paseo e unha praia ben feitucos. O paseo está abeirado de multitude de restaurantes e pubs tipo inglés. No centro hai unha alameda pequena cuns postos hippies. Desfrutamos da praia cunha area fina e mui boa e unha auga que daba pena saír dela. Á tardiña ( en Eivissa anoitece unha hora antes e ás oito xa é noite ) ceamos pizza no " Over the world " e estivo rica.
Martes 8
Levantouse outro día anubado pero con engano coma sempre. Parece que non vai facer calor pero logo sóltanse os infernos todos. Dende o hotel mirabamos a Torre den Mular e tiña ganas de ir a ela así que collemos o coche e tiramos por onde parecía ser o camiño. Chegamos a unha urbanización respetuosa coa arquitectura típica que se chama Na Xemena e preguntamos a unha señora que paseaba o can. Indicounos o camiño nun español simple cun acento estranxeiro mui forte. Volvemos por unha pista de terra e tivemos medo de que se atascase o Fiat Panda así que seguimos a camiñar e por fin demos coa torre ao final do camiño. Está abandonada e ao borde dun acantilado e ten vistas sobre o chalé do ruso e sobre a cala de sant Miquel con seus hoteis. Á tarde despedímonos da praia mentres uns rapaces daban pan a uns peixes e os collían coas mans. Fixen tamén unhas fotos da cala Ses Mutorons cos seus alboios típicos para as embarcacións.
Mércores 9
E tocou a hora amarga da despedida dunha terra de cor colorada e árbores baixas. Unha terra con rolas e lagartas, coas suas árbores fruiteiras e viñas baixas cos cachos protexidos contra paxaros. Unha terra cun mar cálido e tranquilo. Unha terra con xente de todo o mundo. Unha terra que non me extraña que muitos estranxeiros queiran para o seu retiro.
Etiquetas: viaxes I
