Cincuenta e nove meses

" Eu xa non fago meses que teño anos. Xela fai meses !. " Así dime hoxe Leo e vou rematar a conta en meses da súa vida neste blogo. Agora será a conta de meses de Xela en números ordinais cada día vintecatro, a ser posible. Isto non quere dicir que deixe de falar de Leo nin muito menos; só que agora non porei un día ao mes " forzado " para falar del como facía cada vintesete.
E nada, aquí está o artista retratado hoxe. Medrou un montón en todo ou será que o comparamos coa irmá ?. Gústalle xogar só montando historias con calquera cousa e non deixa atrás letras e números. Segue sendo de trato reservado coa xente os primeiros minutos e logo xa non hai forma de paralo co que fala. De feito fala cada vez máis e millor español e no galego mete algunhas cousas extrañas como verbos compostos, " lleísmos " e máis e máis vocabulario castelán. Confunde o son " r " simple co composto, solta bastantes " g "no canto de " b " ( groma, négoa, güena, etc ) e segue dicindo " nesito " , " nesesitamos ", " creocuparse " e " masiado ".

Segundo mes ( e un día )

Aquí está Xela onte. Tocoulle a revisión dos dous meses e levou catro xeringazos para vacinala. Chorou coma nunca con ese tremor de queixo característico seu e, despóis do consolo da teta, durmiu muito tempo.

A nena está mui ben. Engordou case dous quilos dende o seu nacemento e agora non se pode deixar soa na cama grande que, dando cuadas, vaise desprazando e pode caír da cama.

Pórtase ben e apenas chora. Cando ten fame empeza a chupar a man dereita e só despóis de bastante tempo empeza a chorar. Protesta un pouco tamén cando quere durmir ( máis que cando quere comer ) e vai levando bastante ben os gases porque arrota e obra bastante.

Gústalle ver e sorrir para a lámpada do salón ou a Soa, a moneca que leva no cochiño; e fálalles botando gorgoriños.

E xa van dous meses !.

Castelos, praias e máis

Nesta semana puidemos visitar o castelo de Soutomaior. A Leo encantoulle ( así dixo ) e só tivo medo dalgunhas alturas e do manequín do calabozo.



Tamén fomos a unha praia onde eu era o máis peludo anque non crea que eu mereza un puaaajj !! como o que merece Patricio.

O avó Ricardo fixo oitenta e catro anos anque anda un pouco pachucho e sen muita fame.

Por fin probamos os kiwiños que saben a kiwi cen por cen anque teña un tamaño da décima parte dun kiwi.

E rematou a semana con treboada que aínda se sente ao lonxe.

Volta á normalidade

A inchazón do pé non foi a máis e na farmacia onde merquei a pomada tocoume un podómetro de agasallo.
No traballo teño esta quincena que entra de mañá que é case como estar de vacacións coas tardes libres para desfrutar da familia.
A Xela logrei fotografala sorrindo. Xa leva bastantes días que sabe facer o sorriso social pero non a daba pillado. Xela pórtase bastante ben anque leva algo mal o das viaxes en coche que se lle dá por chorar.
E de Leo, que máis se pode contar ?; quere á súa irmanciña ( de feito, quérea de novia ), pórtase bastante ben e cando se aburre da tele acende " a súa " e monta historias con monecos e xoguetes.
Creo que son feliz.

Perségueme a mala sorte

Nunha rúa de Vilaguindastre pódese atopar unha pintada como esta onde eu non atopo nin pés nin cabeza nin falla que fai vindo de onde parece que vén. Unha pintada así nunca é cousa boa, máis claro auga.

Por sorte, xusto enfronte hai unha empresa cultural chamada Xerpo que é un adxectivo que significa " vivo, con inxenio, predestinado para facer o que fai ". Unha empresa así é cousa boa e necesaria.

Para desempatar o empate entre cousas boas e cousas malas que hai nesta rúa hoxe escordei un pé. Agora está inchado e non sei como evolucionará.

Está claro que a mala sorte ultimamente vai atrás miña.

Limusiñas e máis

No verán pode pasar de todo.
Un sábado vas a un parque dunha vila próxima cuns amigos e hai concentración ruidosa de motos e pola noite unha DJ que pincha en topless. Os carteis anunciaban a actuación pero non fun vela. Agora teño un horario máis infantil e para ver o que ensina xa hai abondo na praia, nonsí ?.


No domingo vas a Arbo e apañas moras pero á tardiña muda o tempo e os montes de Portugal non semellan estar en agosto.

Outro día o Leo xúntase cuns compañeiriños do cole e mercamos o libro de fotos da clase.

Eu fotografío un coche tuneado.

Ao primeiro pensaba que era dunha empresa pero leo " porsche acaso ", " ferrari roché ", " nave especial ", " auto gnomo ", etc.

Finalmente a palabra " limusiña " sácame do erro e decátome de que o coche está tuneado e con bó gusto, polo menos para min.

Gharghallos

Ultimamente desaparecen medios informativos en galego e iso supón un retroceso no camiño do galego. A nós quédanos o traballo de manter o pouco ou muito que temos e así hoxe vou incorporar para a interrede unha palabra pouco usada que son " gharghallos ".

Onte un saco de papel " tropezou " co meu ollo e deixoumo así como sae na foto. Lembrei o que di avóM cando ten un ollo dorido. El di que é como ter " gharghallos " que veñen a ser virutas e semella unha dor expresiva e intensa. Afortunadamente non é o meu caso e o luns estarei practicamente recuperado e volverei medio esquecer a palabra " gharghallo ".

Cághados

Non tiña ideas para escribir e recorrín ao arquivo do blogo e descubrín que este blogo naceu tal día coma hoxe hai cinco anos xa. Daquela non existían nin os meus fillos, nin o blogo nin os cághados da foto.

Só podo dicir: longa vida para todos !.

E remataron as vacacións

Xela fixo un mes o día vintecatro.


O Leo fixo cincuenta e oito meses o día vintesete. Só lle faltan dous para facer cinco anos.

Fixemos fotos co hórreo e os muiños de Toba, en Cee.

Percorremos o mercado medieval de Corcubión.

Paseamos ao longo da praia Langosteira en Fisterra.

Visitamos un día de mal tempo a igrexa e as pedras de Muxía.

Non faltou o cabo Touriñán, verdadeira fisterra de Galicia.

E demos unha volta ao redor do faro de Fisterra para ver restos de calzado queimado por pelengríns.

Adeus ás vacacións. Agora quedan as lembranzas e as fotos.