Calacú 2012

Hoxe o Leo foi disfrazado de Drácula ao cole e volveu co calacú que levara o luns. A idea foi tirada da interrede, o calacú é un coco da casa ( así lle chaman en Arbo ). O baleirado do calacú foi obra de Naideleo, o tallado foi cousa da tía Marga e os ollos e nariz son tanxerinas pintadas con témpera por Leo e retocadas pola tía Marga. Os ollos están enganchados cun arame e mentres todos traballaban eu vixiaba que Xela non caíse da cama.
Que non pases medo esta noite !.

Garabatos

Hai un tempo para todo e agora tocoulle a Xela entrar na gardería. Hoxe foi o primeiro día de adaptación e nos quince minutos que estivo dentro non deixou de chorar a todo pulmón. Ao primeiro foi no colo da profe e ben. Mirou os ananiños e os xoguetes e todo ía ben ata que pisou o chan e se decatou de que ía estar alí sen a nai e rodeada de persoas descoñecidas. Vaia, que o de chorar seméllame do máis normal. Todos sabemos que hai momentos duros pero ten que seguir adaptándose e mañá xa lle tocará quedar un pouco máis de tempo.

Actuación

Hoxe fomos mirar unha actuación de premio para Leo por portarse medianamente ben estes días. Houbo cancións, pallazos, maxia e disfraces de personaxes da tele para abraio de Xela. Anque o espectáculo era para nenos pequenos aínda rin un pouco e tamén coa graza dos nenos vontarios do público que saíron para facer un concurso de baile. Había un de tres anos e medio e cando lle preguntou a chica que quería ser de maior estivo calado un anaco e cando todos pensabamos que non sabía responder a esa pregunta soltou un " paleontólogo " ben pronunciado. A outro preguntáronlle que equipo de fútbol lle gustaba e dixo " el España ". Outro que estivo simpático foi cando lle preguntou que quería ser de maior e soltou " nada ". Un neno e unha nena falaban en galego e a chica seguiu a entrevista en galego.
Nada, que foi unha tarde distinta.

Décimo sexto mes

 

 

A vida leva o seu ritmo e así, sen facer ruido, Xela chegou ao seu décimo sexto mes de vida.

Ela está pletórica en todos os aspectos. Está feita unha acróbata tratando de imitar ao seu irmán e así aprendeu a balancearse onde pode: na varanda do portal, na mesa da cociña... no lavabo !.

Ela non ten límites e atrévese a todo menos a comer muito.

Di "agua" perfectamente, "caca" para dicir "blanca" ( para risa de Leo ), "ah" para saudar, "ao" no canto de chao e se lle preguntas que tal está ela di algo entre "ben" e "ban". Tamén di "can"  e "bambán". Sabe coreografías de cancións e quere aprender fuchicando en todos os aparatos.

E así tira para adiante esperando que lle nazan os catro cairos e esquecendo o costume de chuchar o maimiño esquerdo para durmir.

A ver como avanza o terremoto.

 



Reflexión

Non vou reflexionar sobre as eleccións e os seus cartaces e mensaxes.

 

Sempre se poden atopar mensaxes millores nun simple tobogán.

 

Ou mensaxes cheas de significado complexo atopadas en observatorios da natureza.

 

E relacionado cos lorchos hai que ver como veñen e van os peixes no noso acuario: Cleo, Plata, Parche, Patapau, Lamparilla e Colilla.

 

 

O tempo pasa sen piedade por todos e ata Leo medra e saca "noiva".

 

E canto máis coñezo a Leo máis me recoñezo a min.

 

 

Reflexiono de máis, paréceme a min.

Eleccións 2012

Seguimos coa batalla para entrar no parlamento de Galicia e atopo curiosidades. O PSdeG pon nos cartaces a mensaxe: " É o momento " que practicamente é igual que o que usou o PP no 2009 co seu: " Chegou o momento. Feij009 ". Lembro o texto do PP porque no concello das Neves aforran tanto que agora volven pendurar as pancartas de hai tres anos. Non teño proba fotográfica pero a ver se a consigo este domingo camiño de Arbo.
As eleccións tamén poden ser case un asunto personal cando poñen de candidato un coñecido da época estudiantil que vivía a menos de dous quilómetros da miña casa. Non coñecía ese partido pero quedei abraiado cando mirei a cara do candidato. Lembro que cheguei a estar na súa casa por un amigo común e que debuxou vistas e rúas de Vilaguindastre hai máis de vinte anos.
Aparte dese veciño da foto hai outro algo que me cai máis lonxe que é Mario Conde e que non teño trato con el nin quero, graciñas. Non sei como ten cara para presentarse e o máis simpático é que haberá quen vote por el e todo.
E agora xa deixo o tema político que me aburre.

Escravo

Remataron as festas en Vilaguindastre xa hai un chisco pero aínda había algunhas atraccións e postos esta fin de semana. Festas aparte non podo esquecer o trato recibido polo home da foto por parte do seu patrón. O home recibiu unha boa e sonora labazada cando non atendeu un dos catro postos obrigado a atender ( tren de castañas, algodón de azucre e dous de lambetadas e xoguetes varios ). Quedei mudo e sen reaccionar e lembrei cando facía eu o padrón municipal de habitantes que visitei un asentamento de feirantes e cando apareceu por alí un negro dixéronme que ese non contaba que era un criado.
Non nos queda nada que apandar con esta crise !.

Facendo máis ou menos

Hoxe aparcou debaixo do meu edificio a furgoneta da música repetida de todas as eleccións que todos coñecemos. Esta vez polo menos a furgoneta non ten matrícula portuguesa. Pois iso, saiu un home con vasoira e cartaces e espetou os cartaces por riba doutros dun partido contrario. A megafonía dicía sensentidos e frases baleiras e fíxome graza cando dixo: "...para seguir facendo cousas máis ou menos... ", frase aclaratoria do que teñen pensado facer.
Na foto está o Leo correndo por unha beirarrúa barata que estamos en crise. Pódese chamar beirarrúa máis ou menos.

Xela comunicándose

Esta xoubiña non para e quere comunicarse cos demáis e estar en todo. Vai dicindo " a " a todo que é o seu xeito de dicir " ola " e despóis di " ao " para despedirse. Tamén tararea algúns anacos de cancións e imita bailes. Cando menos o penses xa está detrás túa para repetir o que fas ou facer algunha das súas que basta que lle recrimines algo para que o volva facer. Quere vestirse soa, calzarse, subir escaleiras ou cadeiras ou paredes; o caso é agabear por onde sexa. Empeza a botar carreiriñas e quere chimpar. Vai atrás de pelotas e coches de xoguete e pasa páxinas de libros. Encántalle sinalar as fotos que hai penduradas pola casa e despegar algunhas tamén. Desmonta os mobles dos libros, dos CDs e dos DVDs.
Vaia, que non hai momento de paz co ela. Non sei de onde saca tanta forza a ratiña.

Outubro

 

 

Empeza outubro e xa se vendimou todo. É máis, a uva xa ferveu e perdeuse a oportunidade de curar males de pernas meténdoas no viño a ferver.



Tamén se apañou o millo e antigamente quen topaba a espiga escura era o rei ou raíña.

Tamén chegaron os novos inquilinos á casa anque por menos tempo do que quererían eles. Este ano os dous inquilinos son pedreses. A ver se se lle nota a  diferenza en algo.

                                                                                                                                             

 

 

 

 

 

Operación

Onte andáronme na parte que toca o moneco coa súa man dereita. Todo foi ben anque cun mareo debido ao cansazo de traballar de noite e ir á operación sen descansar o suficiente e sen comer. No quirófano había un ambiente case festivo por ser a última operación da semana. O que non me gustou foi o trato do xefe típico de quirófano cunha enfermeira que lle tiña que rir as babosadas que soltaba a eminencia que lle facía as beiras de maneira cantosa. Eu procurei estar calado e falar español que o tal cirurxián tiña algo importante meu entre as mans. O que non sei é como hai xente que se ofrece vontaria ( e paga ! ) para pasar polo quirófano. Cousas veredes !.

Vendima 2012

Este ano a vendima foi atrasada e semella que a crise lle afectou que non hai nin a terceira parte do que houbo o ano pasado. Iso si, o pouco que hai está sanciño e o tinto polo menos vai ser un viñazo este ano.
En Arbo vendimamos o Albariño o sábado e foi pouco. Cambiamos de adega e agora a uva albariña e treixadura vai para Martín Códax .
Agora está practicamente rematada a vendima que só queda o híbado para facer o branco de casa.
Este ano a vendima foi un visto e non visto.