Nome da lúa

Estes días atrás empezou o Leo con esas preguntas de " por que ? " para todo.

Aparte diso é gracioso e ten desas saídas infantís tan simpáticas como a que dixo o outro día. A nai de X., un amiguiño de Leo, preguntoulle ao seu fillo como se chama a lúa e X. respondeu " Catalina ". Logo fíxolle a mesma pregunta a Leo e el dixo con toda a razón do mundo: " Chea ".

Tres anos ( e un día )

E o Leo chegou aos tres anos !.

Xa está adaptado ao cole onde pinta, xoga con plastilina e está cos compañeiros. Tamén vai ao comedor anque dá de comer bastante aos bechos que ten debuxados na roupa. Fala e canta bastante e pregunta como se di en inglés todo e o que pon escrito nos sitios. Ten medo ás alturas e, mesmo para baixar un chanzo, ten que agarrarse. Nas atraccións das festas chora e ten medo de cousas extrañas. Agora leva unha boa tempada comendo ben. É un pouco mimento e lacazán pero non ten maldade. O que nos provoca momentos amargos ( e a el tamén ) é o de pedir para facer as súas cousas. De momento non quere pedir e temos que pólo a mexar cada certo tempo e no asunto de cagar hai que pillalo no momento que, se non, cisca a roupa toda.

E así vai !.

Historias do Couto

Onte tocou vendimar treixadura no Couto, un lugar coa súa historia que daba para unha telenovela.

A finca, a casa e muito máis era dunha tartaravoa de Leo pero muitos dos terreos pasaron a outra xente. Un matrimonio da familia tiña un fillo deficiente. A muller acabou por morrer e o home xuntouse con outra muller que tiña un fillo. O home apareceu morto misteriosamente no río e o fillo da arrexuntada conseguiu os títulos de propiedade de todo pero pouco lle valeu que tamén tivo unha mala morte despóis de malvendelos. Agora podería recuperarse todo pero é mui complicado. Na familia só queda este casoupo, o eido do redor e un par de sucalcos.

Con historias así non me extraña que haxa veciñas que aínda hoxe notan a presencia da tartaravoa por este lugar.

Ardeu Villa Aurelia

A semana pasada ardeu a casa da foto. É unha casa que está abandonada pero que me lembra tempos pasados gloriosos. Na cancela da entrada pon: " La Guía. Fábrica de curtidos. 1866 " e preguntei a un veciño se sabía algo dos donos pero só me dixo que era unha familia rica que foi a menos. Cando fixen esta foto hai tres anos era polo cartel dicindo que ían montar un supermercado no sitio pero todo quedou parado ata que entraron uns ocupas. Disque o lume plantárono os donos para botar fóra os ocupas. Supoño que será unha lenda máis a engadir á lenda desta casa que descoñezo e teño curiosidade por saber dela.

Vendima 2009

As uvas albariñas xa foron para a adega ao prezo de 1,20 euros o quilo ( algo ridículo se comparamos coas 250 pesetas que daban naquel tempo das pesetas ). A partir do xoves a adega abre para as uvas treixadura e, de momento, só se pode vendimar para casa as tintas e brancas híbado. Nesta fin de semana tocou vendimar as tintas para casa das que creo que houbo muito e ben maduro e san anque ás veces aparecía unha uva verde " coma un fumagho " que a avoaM non me soubo explicar que será iso tan verde. E alá quedaron a ferver tres tinallas plásticas de 1000 quilos de uvas de distintas castes como gharnacha, xaque, mencía, barrantes, etc, etc. Na foto ( ben ruin, por certo ) saen uvas Espadeiro coa marca esa que di avóM que é unha espada debuxada e de aí vén o nome. Son uvas algo ácidas e de ghraíña grande pero que vai ben para o viño.
O Leo pasou a súa primeira vendima debaixo das viñas. Démoslle dúas mazarocas de millo verrouchiño ( pequeno ) e alá enredou a debullar os granceiros sentado nunha chaqueta. Aguantou ben nas diferentes fincas e así quedou espichado a durmir na volta do coche.

Visita familiar

Pois o Leo segue cos seus choros no cole e non entende como agora vai a outro cole onde non está Susana, a nena que lle trababa na cara, ou Rebeca, a profesora. Nós dicímoslle que agora é maior e ten que cambiar de cole e el di que non vai chorar pero non nos convence. A ver mañá.

Onde si o pasa ben é en Arbo e máis coa visita de familiares dos EEUU. Gracias a eles coñecín os Dragos, que son os montes da foto. Tamén souben da frase " son of a gun " que é unha forma fina de dicir " fillo de pu... " e lembrei a palabra " foos ball " xogando ao futbolín. Decateime de que estou perdendo o meu pouco inglés e de que o tío Pepe segue estando no grupo dos bós e xenerosos. Sorprendinme gratamente de ver o fillo e a súa noiva mollando rosquillas en viño tinto coma se fosen de aquí.

A súa ida e unhas pingas do ceo avísannos de que está rematando o verán.

Primeiro día de cole

E hoxe foi o Leo á escola por primeira vez. Empeza o periodo de adaptación cunha hora diaria e hoxe pasouna case toda chorando. A profe chámase Maite. Maite fala galego, leva un colgante cun tríscele e parece boa rapaza e supoño que será paciente para aguantar a nenos chorando seguido como Leo e outro compañeiriño cunha perrencha enorme.

A ver mañá como o leva.

O meu 11 - S

Hai datas que quedan gravadas a ferro na memoria e unha delas é o once de setembro de 2001. Naquela data estaba a miña muller nos EEUU en casa duns familiares e fun ao bar dos meus sogros a ver se había chamadas dela. Entrei no bar cando tiñan o telediario posto e saía a primeira das torres xemelgas ardendo e preguntei que pasara. A avoaM díxome que chocara un avión contra a torre e coincidimos en dicir que semellaba unha película de ciencia ficción e, nese xustiño momento, miramos na tele como outro avión chocaba contra a outra torre. Quedamos extrañados pero eu non lle dei máis importancia. Á tarde fun á Freixa ( na foto ) con avoaE e kasege e esquecín o asunto. Logo voltei a Vilaguindastre e fun a un cíber antes de ir traballar de noite. Na interrede puiden observar o alcance dos " accidentes " e o caos no que acabariamos metidos todos a partir dese día. A miña muller tiña o vo de regreso para Galicia o día 13 e tivo que permanecer alá ata o 20 e só ela sabe o medo que pasou cando subiu no avión.
Quero que quedo aquí constatado para Leo cando teña máis coñecemento e poida vivir algo que non viviu.
E ti; como lembras esa data ?.

Ola setembro

E comezou setembro e, sen decatarme, botei días sen escribir nin tocar a interrede. Traballo, paseos, adaptación a esta Vilaguindastre setembreira, o malestar do Leo ( aínda ten subas de febre anque non perde o humor ), leituras, músicas, colecións de setembro e demáis fóronme apartando da interrede.

Pero hoxe rompín un espello e lin unha referencia ao meu blogo e a petición dun blogueiro para que visiten o seu blogo e puxen mans á obra e volvo a este mundo.

E se queredes axotar porcos bravos dos vosos milleirais usade o sistema de Brabido.