Calacú 2009

O calacú deste ano descansa no cole do Leo, así como outro calacú plástico para gardar lambonadas, unha bruxa con ameazas e unha capa de vampiro que usou pouco Leo. Alí non pasan frío, nin nós tampouco con este tempo primaveral. O que non descansa é o interior do calacú que foi parar aos nosos bandullos en forma de biscoito de calacú.

Agora espero desfrutar da seguinte festa no calendario: o magosto.

Meme do libro galego

O amigo Manuel embarcoume nun meme creado por el.

Este meme consiste en sortear un libro en galego ( ou portugués ) escrito, a poder ser, por un autor da zona. Unha vez escollido o libro pásaselle a bóla a cinco blogos máis. E o día 30 de novembro faise o sorteo do libro ofrecido entre os comentaristas desta entrada.

Bueno, pois eu entrei na librería máis antiga de Vilaguindastre e alá buscou a dependenta escritores da zona e do pouco que había o libro da foto foi o que me convenceu. Titúlase " Alma de can " de María Magdalena Domínguez e ten ilustracións de José Crespo. A poetisa non é precisamente de Vilaguindastre pero respira os mesmos aires.

E agora pásolle a bóla a ( e que me perdoen ) :

- Manolo Busto.

- Bolboreteira.

- Día a día.

- An.

- Peke.

Trinta e sete meses

O Leo chegou aos trinta e sete meses nun momento que debería permanecer conxelado. Está cheo de vitalidade e dorme e come ben, no cole prospera e atende e vaise relacionando. Xoga co seu amigo X. e é agarimoso, obedece bastante e está simpatiquísimo co seu falar de trapo.

Digo de conxelar calquera momento antes das tres da tarde de hoxe porque despóis tivo tres " escapes " seguidos cos pises.

De todas formas non hai queixa.

Menos mal !

Estes días foi todo gañar. Gañei unha hora máis o domingo e á tarde aínda sumei outra máis dando unha volta por Portugal ( foto tirada por min no parque fluvial de Vila Nova de Cerveira onde se ve o río Miño con Portugal á esquerda e Galicia á dereita ). Hoxe tocoume unha palmeira de chocolate gratis e nun teléfono público topei unha moeda de dous euros. Invertín eses cartos nun cupón da Once e non me tocou nada. Menos mal que seguro que sendo rico non había de conformarme co que teño !.

Son un tipo afortunado !.

Coito infantil

Estes días trato de ler e mirar todo o que hai na rede sobre a manifestación e así puiden escuitar as arengas na praza da Quintana onde non fun quen de entrar fisicamente o día da manifestación. Xurxo Souto animou á xente nova das cidades galegas a empregar o galego e iso fíxome lembrar a miña infancia viguesa. Eramos rapaces e xogabamos na rúa aos xogos típicos da época e un que había era o " coito ". O " coito " non é outro que o xogo das agachadas ou escondite e tamén era o nome do pando. Pasaron os anos e mudei de domicilio e poboación e xa ninguén coñecía o meu " coito " infantil. Medrei máis e coñecín o outro tipo de coito. Agora non me queda máis que rir comparando os dous coitos e tamén, por que non ?, extrañar aquel tempo do coito infantil.

A foto preciosa de Doisneau topeina en Taringa.net onde hai máis fotos deste e outros fotógrafos.

Postdata: aparece a palabra nun dicionario de ausencias da illa de Arousa.

Un paso máis para Leo

Onte puidemos facerlle o DNI ao Leo na comisaría chea de niños de anduriña abeirada ao río Miño. Pensei que habería problemas porque non coincidían as imaxes escaneadas dos dedos de Leo e houbo que escanear case todos os dedos das dúas mans ata conseguir imaxes similares e co Leo chorando coma se o torturasemos. Logo co DNI xa lle puidemos abrir unha conta bancaria e obsequiáronlle o típico peto-porquiño de toda a vida.

Hoxe fomos ao mercado en Vilaguindastre e acollémonos dun batagón inesperado na capela da foto. Alí prendemos unhas velas para san Benito para distraer ao Leo e, sería miragre se eu crese niso; pero o Leo pediu pis por primeira vez hoxe e que alegría nos deu !.

Manifa

Tras uns días de indecisión acordei ir á manifestación en Santiago. Por razóns de saúde tiven que abrigar o pescozo e falar aínda menos do habitual. Polo camiño adiantei muitos veículos con pegatinas de " GZ " e " Nunca Máis " ( nótase que esta xente conduce dentro da velocidade legal ). Fóra da autoestrada ( muitos cartos fixo a conta da manifestación ) había cazadores e algún paisano traballando o campo.
En Santiago aparquei onde puiden por San Lourenzo e xunteime coa familia Eira de Balixe-Paidovento e un mar de miles e miles de persoas de distintas idades, de variada indumentaria e con diferentes sotaques. Había multitude de mensaxes e ondeaban un feixe de bandeiras. Na marcha soaban consignas e cancións acompañadas con gaitas, pandeiretas e tamboríns. Ao primeiro acompañamos unha pancarta co lema " Ego galego ", logo cadrounos detrás da xente de Adega, máis tarde camiñamos á beira da actriz Uxía Blanco, adiantamos a Antón Santamarina, admiramos as carreiras e chimpos de Isca, etc, etc.
Cando chegamos á praza das Praterías xa estaba a praza da Quintana acugulada de xente e ían repetir o manifesto. Logo houbo un momento de caos no que unha xente foi ao Obradoiro e outros seguiron entrando na Quintana polas Praterías.
Despóis era hora de xantar e recoller e rematou a manifestación coa marea de xente diluíndose polas rúas contenta e satisfeita por formar parte deste soño.

Recreo na fotografía

Un dos meus divertimentos é ollar fotografías e isto da interrede é o tal para iso. Quedei enamorado desta foto de Paul Fusco feita desde o tren onde ía o corpo de Robert Kennedy. Tamén merquei un libro marabilloso e barato sobre fotos de indios de Edward S. Curtis e navego por sitios de fotografías marabillosas como photodom, photo.net, negativodigital, magnum ou trekearth entre outros lugares.

Sobre o funcionariado ( perdón por falar en xeral )

O Leo aínda non ten conta bancaria. Fan falla requisitos como o certificado de empadroamento e o certificado de nacemento. O certificado do nacemento déronmo nun momento e sen problemas; o do empadroamento xa foi outro cantar. Esperamos un tempo no concello e atendeume o funcionario " escribidorcondousdedos ". Expliqueille o meu caso e pediume o meu nome. Buscou no ordenador e si aparecía eu no meu domicilio pero non a miña muller e o Leo. Díxomo coma se fose culpa miña. Logo deille o nome da muller e aparecía noutro enderezo xunto con Leo. Seica houbo un erro de nomenclatura e misturaron número de vivenda con portal e con bloque pero eu sei que o culpable foi ese mesmo funcionario. Alá empezou a fuchicar e a bufar diante do ordenador e rematou dándome o certificado do empadroamento mal chanchullado no cal todos vivimos xuntos no número 12, portal 12, bloque 12.
A ver que sae de aí !.
O madrugón queda para outro día no que pasará outra historieta burocrática. Segurísimo !.

O chiste pilleino da interrede buscando imaxes de funcionario en Google.

Empeza o control

O Leo xa está muito millor. Supoño que o tratamento e os comentarios " blogodesexantesdeboasaúde " axudaron bastante. Graciñas !.

E paso a outro asunto. Hai pouco foi o aniversario do Leo e xuntou agasallos e cartos así que decidimos romper o peto e xa hai unha cantidade xeitosa. Decidimos abrirlle unha conta pero o neno ten que ter un NIF así que fomos facerllo e dixéronnos que era millor facer o DNI pola coincidencia de número e tal. Fomos informarnos e hai que seguir o sistema primitivo de erguerse cedo para coller un dos 40 números diarios que reparte o funcionario. Aparte do madrugón eu miro outro defecto: a foto. A foto que lle fixemos ao Leo é bastante máis fea que esta que puxen de exemplo.

En fin, sempre queda o consolo de que hai que renovar o DNI cada certo tempo e, con el, a foto.

O Leo pochiño

O Leo leva unha semana un pouco pocho con febres intermitentes, toses, sestas longuísimas, malas noites e días pouco millores, escaseza de apetito, malhumor e con gañas de aghalimos, colos e carranchas, fregas e cóxegas. E nós tratamos de que supere esta etapa con doses de Dalsy, mimos, bicos, tomas de temperaturas, compaña na cama, visitas a pediatra e urxencias, chocolate, contos e películas.

Agora quedan lonxe aqueles días nos que só tomaba teta e estaba forte e repoludo. Nesa época unha señora comentáralle á avoaM: " Os nenos de aghora están tan ben mantidos de tanta trapallada moderna que lles dan ". A avoaM díxolle que non, que o Leo só tomaba teta e a señora remendou rápidamente e retrucou así: " Se é o que digho eu: non hai nada como a teta ! ".

En fin, ninguén nos dixo que criar un fillo era doado.

Casualidade

Hoxe por casualidade coincidín na rúa con tres antigos compañeiros de outros tantos traballos anteriores: un de hai nove anos, outro de hai seis e outro de hai tres anos. Aledoume velos e saber que as súas vidas van ben. Pero non nego que me pareceu extraño este fenómeno e non sei se significará algo. Iso si, quedo coa despedida que me dixo un: " Cuidate que é gratis ".

Códigos

Hoxe descubrín de casualidade ( vía Google ) que hoxe é o aniversario da creación dos códigos de barras que representan números cunha combinación de cantidade de liñas e diferentes grosores.

Isto fíxome lembrar que nas serrerías de granito tamén empregan un código de cores para matricular os bloques de granito. Tamén podo dicir que non é mui eficaz polo desgaste das cores e porque hai máis daltónicos do que semella ( afecta muito máis a homes que a mulleres ).

Déixoo aquí como curiosidade.

Embaixo deixo un exemplo.

Seguros

Esta mañá tiña un xuizo como parte demandada. Houbo sorte e non chegou a celebrarse porque a miña ex-compañía chegou a un trato co denunciante. A compañía non nos avisou disto pero non nos extraña despóis de deixarnos sen seguro de coche durante un mes sen aviso ningún. Iso si; para mandar felicitacións de aniversario cando eramos bos clientes si que andaban lixeiros.

Cambiamos de compañía aseguradora e non sei onde nos metemos porque lendo os casos que non cobre o seguro aparece este apartado:

" f) La modificación de la estructura atómica de la materia y sus efectos ".

En fin, que non nos pase nada.

Igualdade na illa

Hoxe fomos en barco á illa de San Simón que había unha xornada de igualdade de pais e nais e fillos e fillas. Houbo unha charla para os pais mentres os nenos tiñan contacontos e eu aprendín da vida dunha muller pirata: Mary Read. Logo houbo obradoiro de danzas do mundo: " caracolillo " do Ecuador, baile grego, country, danza do ventre, baile de Hawaii ( os movementos son como unha linguaxe de signos ) cunha canción de Elvis Presley para rematar con baile galego ( a rapaza ergueu a saia e mostrou os pasos e sorprendeume o movemento que hai debaixo desas saias ). Logo houbo obradoiro de cociña pero xogando: o cociñeiro tiña os ollos vendados, o axudante tiña as mans atadas e foi simpático ver dedos dentro da maionesa ou xoubas no cacharro do queixo fresco. Logo tocou o xantar con mexillóns, pasta, xamón asado e tetilla con marmelo ( foi mágoa a falla de café ) . Ata as seis houbo xogos ideados por un home que semellaba un inventor simpático. Fíxoos con chatarra, pelotas e pintura de cores. Ás seis houbo un cuarteto feminino que tocou música composta por mulleres e, ao remate, tocou montar no barco de volta cando empezaba a chuvia.

Foi un sábado distinto e o Leo desfrutou co seu amigo X.

Rebusco

Hoxe axudei a avóM a apañar as derradeiras uvas tintas desta vendima 2009. No Couto tiña que haber un munico delas pero algún " mui curioso " xa as apañou ( forma simpática de denominar a un ladrón polas terras de Arbo ). Fomos a San Benito, Correlos e Reghengo e xuntamos catorce municos. Xantamos croques e cocido con feixóns ( " caldo sen feixóns é como home sen collóns " di a bisavoa Celia ). Despóis do xantar fomos á Insua, Tumbalobos, As Carmelas ( As Laxiñas xa están a monte; " traballar por quecer non é nada ", di avóM ) e rematamos na Louriña. Logo tocou estrughar todo e inda deu uns 400 quilos.

Abur, viñas !.