Sempre aprendendo

Sempre se aprende, lembra e ri. Esta fin de semana aprendín da bisavoa Celia que " facer as beiras " significa arrimarse a alguén aparte de namorar. A avoaM quería arrimarse a Xela pero estes días andou coa moqueira así que a nai lle dixo: " Non lle fagas as beiras á nena ! ". Tamén aprendín que " facer aghuardente " significa pingar o nariz pola catarreira como dixo avoaM nada máis baixarmos do coche en Arbo.

Lembrei a palabra " aghoar " que é o que fai Xela cando mira a xente a comer que semella que tamén quere comer. Busqueina no dicionario de dicionarios e parece que esta palabra é só do sur de Pontevedra.

Tamén coñecín unha chica que segue este blogo dende o principio e por fin coñeceu a Leo en persoa. Xuro que non é familia nin a coñecía de antes e sempre dá unha alegría unha cousa así.

E tamén rimos con Leo como non podía ser doutro xeito.O outro día foi ao baño e funlle fechar a ventá. " Para que non che entre o frío ", díxenlle; e el respondeu: " E que así temos un problema. Si se conxela o cu o buraco é redondo e o hielo é cadrado. "

Pepa, a abella

Esta semana estivo algo complicada para bloguear pero non quero deixar atrás a fin de semana pasada que tivemos por aquí.
O ano pasado tocoulle levar a Leo á ra Pascuala do cole para a súa casa e este ano foi o turno de Pepa, a abella.
Leo estaba contentísimo e o sábado levamos a Pepa ao centro de Vilaguindastre onde sae retratada con Leo e a estatua de Antonio Palacios, toda unha celebridade de Vilaguindastre.


O domingo Pepa foi votar con toda a familia e logo tocou xantar e magosto no monte. Leo buscou a mesa no merendeiro e rechazou unha cunha pintada dunha caveira porque dicía que era dos piratas.

Ese día pasámolo mui ben e estivemos ata que o sol marchou deixando ceos tan bonitos como o da foto.

Quinto mes

Hoxe a naipela fixo os cinco meses e tocoulle a súa primeira fruita en culler: plátano con zume de laranxa e na foto sae a cara que puxo. Metía para dentro pero botaba para fóra coa lingua. Non estaba mui convencida pero non protestou polo menos. Pensabamos que ía comer ben coa culler que a aceita ben cando lle damos a vitamina D pero non foi así. A ver se co tempo se acostuma á culler.
Polo resto vai ben. Dorme bastante ben de noite que só esperta unha vez. Polo día hai que cambiala de actividade que logo se aburre. Quere agatañar pero remata " nadando " no aire enriba do vulto do cueiro. É inquieta e quere coller e mirar todo. No cochiño quere sentarse e gústalle pasear. É mui rideira cando mira sorrisos na cara de calquera e dá berros de cando en vez. Gústalle ver a Leo ducharse ou cando xoga co ela. Estes días anda babexando e mete bastante as mans na boca e ponse rallante pero será cousa das enxivas.
Como a foto da primeira fruita non quedou ben poño outra onde se mira a Xela rindo como fai sempre.

Xornada de reflexión

Xornada de reflexión e anos por diante de resignación.

Que ben o explica Quino na boca das súas personaxes Miguelito e Mafalda !.

Natillas caseiras

Ao Leo gústanlle as natillas de chocolate mercadas. É normal. Pero Naideleo quería que comera algo máis san e fíxollas caseiras servidas nunha copa de cristal pero a Leo non lle chistou o cambio de sabor. Naideleo non se resignou e probou a enganalo uns días máis tarde. Lavou uns botes de natillas compradas e encheunos coas caseiras. Leo empezou a comer unha destas e espetoulle á nai: - " Mamá, estas natillas fixéchelas tu ! " . A nai preguntoulle: - " Por que o dis ? " . " Porque saben como as de copa de cristal ", foi a resposta. Naideleo convenceuno: - " Tés razón, pero non saben tan mal, verdade ? ". Leo seguiu a comela un pouco pensativo e soltoulle todo extrañado de alí a un chisco: - " E como fixeches o bote ? ".

O casamento da raposa

Levamos uns días co tempo revolto con aires quentes, aires veloces e chuvias. Así o domingo houbo momentos que coincidían chuvia e sol, momento que en Arbo din " casa a raposa ". E o avóM lembrou o conto da raposa que quixo ir a un casamento ao ceo e ía agarrada por unha aguia. Cando lle preguntou a aguia que tal ía alá arriba de todo a raposa, con medo a cair, díxolle: " Si de esta vivo y no muero no quiero más casamiento en el cielo ".
Non puiden deixar de fotografar o momento que fixo lembrar o conto.

11-11-11

E como cada san Martiño ampliei a colección de pións de Leo e iniciei este ano a de Xela.

Foi un día normal. Pola tarde, despóis da sesta de Xela, baixamos ao parque de Vilaguindastre. As pombas xa se recolleran e non comeron pupias de galleta. Iso si, andaban soltan tres porcas en forma de nenaschupimegafriends que deixan no chan o lixo en forma de botellas de refresco e bolsa de chuminadas. Supoño que estarán adestrando para o botellón. Nós fomos ao parque e, mentres eu probaba un pión, Leo fixo rir a Xela xogando no bambán e no tobogán. Logo tocou a merenda dos nenos nunha cafetería e un paseo polo centro de Vilaguindastre onde había unha feira de artesanía e libros. Leo entrou nunha librería e escolleu un de Bob Esponxa e eu non puiden resistir a tentación do último libro de Manuel Rivas. Xa despóis tocou recollida para casa que a noite cai rápida.

E así foi o 11 de 11 de 11, sen nada máxico nin esotérico como aquel 7 do 7 do 77 que un inglés apostou polo cabalo 7 na carreira 7 pensando facerse millonario e, claro, pasou o que tiña que pasar: o cabalo quedou sétimo !.

Para gustos

Hai gustos para todo e mentres hai algunha blogueira á que semella non chistarlle esta imaxe, hai outras como Aldabra que estará leda de ampliar a súa colección de sereas co esta xogando á billarda ou pincha, como dicimos por Vilaguindastre.
Anque deporte, deporte, eu inclínome máis polo fútbol gaélico.
E, rematando por hoxe, na interrede podemos atopar de todo para inspirarnos ou pasar o rato e non quero deixar atrás a canción que descubrín no blogo de Brétemas uns días atrás e da que tamén falou Chousa.

A Lingua sabe a Pan from cpivirxedasaleta on Vimeo.

Lola do Mehari

Lola do Mehari tiña unha tenda de bairro e un Mehari como o da foto. Era unha muller que se movía para traballar e era mui faladeira. Pero, aparte, tiña un poder máxico que che vou contar.

Cando eu ía de rapaz co meu irmán tíoNesi facer unha encarga á tenda, a Lola atendíanos lixeira. Logo facía a conta nun papel cun boli e, nese momento, facía uso do seu poder máxico. Ela ficaba toda queda, aguantando o boli e miraba para nós a través das gafas, facía un segundo de silencio e soltaba no seu español para falar con rapaces as súas palabras máxicas que eran: " - ¿ Más nada ? ". E durante uns segundos ela era unha estatua, nós tamén, o mundo freaba e detíñase o tempo. Tal como che digo. Todo volvía andar cando rompiamos o feitizo e nós respondiamos no noso español.: " - Nada más ".

Verídico. Se non o cres, pregúntallo ao tíoNesi.

E rematou outubro

E quedaron atrás algúns temas e imaxes.


Empezou coa descuberta dun cartaz desa entidade evolutiva que non sei como vai rematar por denominarse e que ousa escribir unha frase mal en español ( cun " tu " acentuado ) e escríbea ben en galego... Cousas veredes !.


O outono estaba cada día máis perto e ben sabían diso as follas da viña.


Como tamén sabe o millo que acaba facendo unhas medeiras na veiga que semellan tipis de tribu india.

Antes de mediados de mes uns celebraban o día da hispandade con desfiles. Mentres; outros lembraban ao Piloto, o derradeiro fuxido da guerra civil.

O outono non daba asentado e tivemos días e solpores totalmente de verán; con fume de incendios incluso !.

E daqueles solpores veranceiros pasamos a menceres que anunciaban minuto a minuto,como mostran as dúas fotos, o cambio para o mal tempo.

E si que o anunciaron ben !.

E na familia o Leo aprendía outra diversión coas pombas. Aparte de acañalas correndo tras delas tamén é divertido darlles de comer.

E Xela adquiría outra habilidade: empezou a coller a chupeta e deixa así descansar o matapiollos esquerdo.

Agora a ver que nos trae novembro.