Corenta e nove meses

E segue pasando o tempo e o pequerrecho cambia. Despóis dunha tempada caprichosa chegou a esta onde está cariñoso e está obedecendo e portándose ben. Agora perdeu o medo ao comedor do cole gracias a Maite, a súa profe; e vai contento á piscina cos compañeiros. Está cunha etapa enamorado dos números e conta todo para adiante, para atrás, pon dedos para contar, para sumar, etc.

O outro día dixo que faltaba algo da cociña cando ía para o cole. Eu díxenlle que era a bolsa da merenda e el dixo: " Non, fáltame un bico teu ".

Espero que dure esta etapa !.

Outonizar

Outonizar significa apañar as primeiras trece castañas, pirixel para casa e un coco ou calacú ou cabaza para decorar.
Outonizar tamén significa comer as penúltimas uvas do ano.


Outonizar quere dicir separar a bisavoa Celia o millo bo do podre neste ano non mui bo para o millo porque o verán foi seco.



Outonizar é pasear e fotografar oito tornarratos ou mós e varios pés de canastro amoreados e esquecidos para que debatan os arqueólogos do futuro sobre este misterio.

Neste paseo tópanse saltóns e unha barbatesa ou teresiña e muitos pericos de cabalo e unha fita de " Los Chunguitos " semisoterrada no camiño que fai pensar en como pasa o tempo e que poucos coches levan hoxendía música de cassette.

Catro anos

Pois si. Pasan os días, as semanas, os meses e os anos e o Leo chegou ao seu cuarto aniversario.

Levaba uns días repugnante, canso, caprichoso e cuns medos extraños que non o deixan ir ao comedor do colexio nin montar en atraccións de festa nin ver de cerca aos cabezudos da festa.

Pero hoxe parece que rexurdiu con alegría e bo humor e cántalle o " Cumpleaños feliz " a quen o felicita por teléfono.

Gústame o neno alegre que di cousas como esta que lle dixo á bisavoa Celia: " Aora non que eres velliña. Pero cando seas máis nova podes subir á miña casa que ten muuuuitas escaleiras ".

E mañá inda ten a festa cos compañeiros de clase no parque de bolas !.

Vendima 2010

Empezamos por albariño e treixadura para facer viño branco da casa. Outro día vendimamos albariño para a adega. Despóis quedará a treixadura para a adega e as tintas e híbados para casa.

O albariño está sanciño e roxiño e deixa as mans pegañentas do zucre que ten.


O conxunto das uvas amarela-verdosas, o verde das follas filtradas pola luz solar, o azul do ceo e o marrón das videiras dan colorido á vendima.

Este ano hai cantidade abonda.

O Leo come uvas e xoga con plastilina nunha toalla ou sentado nunha caixa. Está tranquilo e ten detalles simpáticos como cando mirou un munico cheo de uvas e preguntou se eran todas para comer el.

E seguiremos coa vendima algúns días máis.

Corenta e sete meses ( e tres días )

Pasa o tempo pero non esquezo o mesario de Leo. Pasou a data polo mesmo motivo polo que non posteo muito en agosto: paseos, acampadas, praia, visitas, traballo e poucas ganiñas de arrimarse ao ordenador fixo que non postease.
Ao que ía; o Leo quere cumprir catro anos e pregunta cando é o seu aniversario para celebralo no parque de bolas. Está rebelde e só a ameaza de quedar sen festa logra dobregalo. Come pouco e dándolle. O asunto das necesidades lévao mal.
No resto vai ben: relaciónase ben anque monta encima da xente que topa no sofá. Fala seguido e distingue bastante ben as dúas linguas e pregunta muito por palabras en inglés. Sigue falando só mentres xoga e faino bastante en castelán e inventando palabras.
E o pequeno segue medrando e mudando !.

Corenta e seis meses ( e un día )

Aí o está, cando desfrutaba da acampada. Agora está nunha etapa de indecisión para pedir as súas necesidades e tamén hai que darlle de comer muitas veces. Iso si, os xeados éntranlle sen problemas.

Parece que recuperou o seu galego anque con muita xente fala o seu castelán.

Ten un amigo invisible que se chama Jónistan e méteo en muitas conversas; o mesmo que mete outras palabras inventadas coma poti e poloto.

Empeza a ter criterio musical e descubriu que eu non sei cantar e a nai si ( verdades máis que evidentes para quen nos coñeza un chisco ). Só espero que el teña o oído musical da nai e non o do pai.

E vai indo cos seus momentos negativos e os seus momentos divertidos que,por fortuna, son máis.

Corenta e cinco meses

O macaquiño estase acercando aos catro anos de idade. No plano físico dicir que se move muito máis anque baixa as escaleiras apoiado e con medo a caír. Come bastante ben anque estes días come pouco pola calor e dáselle máis por beber. Na hora de pedir caquiña está cunha etapa de indecisión que esperemos que dure pouco. Gústalle que lle lean contos e ver a tele un pouco: Dora Exploradora e Bob Esponxa e logo apaga el a tele. Segue inventando historias cando xoga con monecos ou pezas de construir anque cada vez están máis castelanizadas. Tamén lle gusta debuxar caras e letras e repasar puntiños. No coche gústalle escuitar música e ultimamente faime gracia tarareando música de Tic-Tac. Tamén me fai gracia cando solta algunha das súas como a de onte: " Estamos lonxe da verdade ". De onde as sacará ?.

E así vai.

Hiperespañolismos

O Leo rematou hoxe o curso escolar e xa non ten que madrugar e terá máis tempo para xogar e estar conosco. Seguro que botará en falta os compañeiros da escola; fixo varias amistades e pásao ben co eles e aprende o español tamén porque todos ou case todos falan español, incluidas as profes menos a profe principal.

E así agora é máis papista ca o Papa e traduce muitas cousas do galego ao español e ata inventa hiperespañolismos. Di cousas como " el nariz ", " la mía zapatilla ", " fillito ", " cancito ", algún " coejo ", " lonje ", algún " tiengo ", " hacín " ou cousas rebuscadas como " la zapatilla tuja " ou " me puerto bien " que me fan lembrar vellas que dicían " aceche " no canto de " aceite ".

A ver como evoluciona o seu falar estes meses de verán.

Corenta e catro meses

O Leo avanza no plano físico e así bota carreiriñas e salta cos dous pés xuntos e quere subir escaleiras de dous en dous chanzos. Noutros nenos isto non é de extrañar pero si en Leo que tardaba un pouco en adquirir estas habilidades. Outra cualidade que está desenrolando é o debuxo e di a profe Maite que debuxa millor ca ela. Gústalle debuxar casas e nenos coa mamá.

En canto á persoalidade, podo dicir que está adquirindo ironía e empeza a dicir mentiras e xa non é o inocente que xogaba ás agachadas e dicía que estaba escondido en tal sitio.

No falar está adquirindo muito castelán e xa di o verbo " hacer " ( en muitas persoas ), " cayó ", algúns verbos compostos, esquece muitos ditongos galegos, intercala determinantes galegos e casteláns sen xeito e di " os ", " o ", " el ", "las ", etc, ao tuntún. Está ampliando o vocabulario en castelán e ata entristece un pouco cando fala muitas veces de Bob Esponja no canto de Bob Esponxa. Agora di muitas veces " pero " no canto de " can " e hai muitos " cerditos ", " ovejas ", " caballitos ", " mariposas ", etc ; no seu mundo. Xa non di " árbole " e cada vez hai máis " cielos " con " estrellas " no canto de " ceo " con " estrelas ". Algunhas veces mete formas españolas en partes do corpo e tamén conta en castelán muitas veces. O que si noto é que conosco parece que trata de conservar o seu galego. Supoño que será unha fase longa ata que distinga con quen é máis normal falar un idioma ou o outro.

E así vai !.

Bob Esponxa e demáis

Pois si, neste debuxo feito por min tés algunhas das personaxes da serie Bob Esponxa. Bob Esponxa é unha esponxa que ten unha mascota que é un caracol que se chama Gary e miaña coma un gato. Patricio é unha estrela de mar veciño de Bob Esponxa e non é mui espabilado que digamos. Calamardo tamén é veciño deles e é serio e non quere saber nada deles. O señor Cangrexo é o xefe de Bob Esponxa e Calamardo nun local de comida rápida e só pensa nos cartos. Todos viven no fundo do mar e protagonizan historietas simpáticas. Tamén podo dicir que estes debuxos lles gustan aos rapaces dende os tres anos ata os quince e algún que outro xa maiorciño coma min que gusta de coleccionar os cromos coa escusa de que aprenda Leo os números.

Corenta e tres meses

Aí o está; de cada vez máis solto e máis espabilado. Relaciónase máis e conta máis cousas. Non come de todo pero segue adiante. Dorme ben, xoga millor e vai asimilando que agora lle toca subir escaleiras para subir á casa nova que lle gusta máis que a anterior. E agora está a durmir nunha cama nova que lle mercamos mentres foi de excursión cos compañeiros ao centro El Kiriko.

Día internacional do libro

Hoxe celébrase o día internacional do libro e o Leo tivo intercambio de libros cos compañeiros de clase.
Eu non celebrei de maneira especial esta data anque si collín o Quixote que teño en cómic e lin capítulos de " A da alba sería ", unha terceira parte do Quixote onde o cabaleiro e o seu escudeiro chegan a Galicia; que é unha obra que recomendo a quen guste de ler obras dese estilo e guste de coñecer curiosidades de Galicia.
Á noite non lle lin nada do Quixote ao Leo anque si os tres contos da biblioteca que lle tocan esta quincena. Xa lle chegará o tempo a el de ler cousas máis profundas.

Unha viaxe en submarino

Nestas vacacións de semana santa todo o mundo se move por aí adiante e nós non iamos ser menos así que fixemos unha viaxe en submarino pola ría de Vigo. Bueno, non foi tal que foi unha viaxe virtual no museo Naturnova onde foi o que máis me gustou pese a súa curta duración e a non ser a proxección en galego anque xa tiña que estar acostumado. Na viaxe topamos con habitantes da ría con nome castelán menos o muxo que non deberon topar a tradución. Botei en falta que non nomeasen a uxa, nome que aprendín hai un par de meses da boca dun compañeiro de traballo que fai submarinismo. Supoño que o compañeiro non lle aprenderá esa palabra fermosísima aos seu fillos porque lles fala castelán pero eu aprendereilla a Leo cando se dea a ocasión.
Por certo, o Leo sae falando na páxina eufalo. tv; páxina que non ten desperdicio.

Corenta e dous meses

Seguimos na andaina da mudanza pero non podo deixar pasar o mesario do Leo para falar del e dos seus progresos. No cole avanza e a profe está contenta co el. Déronnos as " notas " do trimestre e fixo un cambio radical dende o primeiro trimestre a este segundo. Falla aínda na sicomotricidade pero non se lle pode esixir todo. Quere aprender os números e letras e debúxaos no aire e todo. Ata para queixarse cando lle cortamos as uñas solta unha parrafada do alfabeto e quéixase dicindo " I grego !, I grego ! ". Supoño que será porque non sabe dicir palabróns aparte dalgún " membro viril en galego " que solta de cando en vez. Segue enamorado dos contos e dalgúns programas da tele e o chocolate e os premios que lle dá a nai cando pide as súas necesidades. Por certo, leva unha tempada sen facer nada na cama e pensamos retirarlle o cueiro. En canto ó comportamento dicir que leva uns días mimento e un pouco salvaxe dende eses días que pasou con febre e delirios que el trataba de solucionar mandando parar quietos os mobles.

E así vai.

Primavera

Anque o día do pai estivo enturbiado pola mala saúde do Leo e o avóP desfrutei do diploma-calendario que me regalou Leo onde ata me fixo un retrato e sae o mundo: " É o planeta Terra, onde vivimos nós e os veciños. "



A primavera fixo abrochar a camelia agasallo dunha amiga.

O Leo recibe axuda nas súas primeiras rodadas en bici.

E a pelota multicolor descansa na horta convertida en eficaz e sorprendente espantallo.

Corenta e un meses

Neste día chuviñento o Leo fixo tres anos e cinco meses. Como o día estivo así de feo axudou a facer as camas, xogou coas pezas para facerlle un garaxe a Pocoyo, xogou ao cárcere cos policías Po e Dipsy e os delincuentes Patricio, Bob Esponxa, Grúfalo, león, Epi, Blas, Bart Simpson, Bob Esponxa de plástico, os monos e o crocodilo pinto, sufriu o ataque do mostro tiligueiro, leeu o seu nome, Noé, papá e mamá na pizarra ( sabe escribir o seu nome, outro cantar é que o queira facer), pegou cromos de Bob Esponxa, fixo unha casa de coxíns, representou unhas visitas sociais do moneco Quique a Mickey Mouse e Elmo, disfrazouse de pallazo co curmán na casa dos avós, debuxou unha cara, xogou con globos mentres o Colín non lle arrincou un da man, serviu de sobremesa á tía Kasege, xogou aos barcos cunha caixa de cartón e á tele coas escaleiras dos tíos, deixouse levar nunha zorra de cartón polo seu curmán e o seu pai e agora dorme coma un bendito.
Pórtase mui ben, xa pide sempre polas súas necesidades, fala coma un lorito co seu castrapio de cada vez máis castelanizado e vai comendo ben.
Que siga así !.

Entruido tradicional para o Leo

Onte Leo, avóM, paideleo e naideleo vestíronse de entruidos e foron a tres casas de veciños. Conseguiron dez euros e podían levar orellas comidas no bandullo pero non quixeron. Asustaron en dúas casas onde os donos fecharon a porta con chave pero despóis riron tanto os entruidos como as vítimas.

Corenta meses

E o Leo chegou aos corenta meses ou tres anos e catro meses. Progresa en tódalas facetas tanto social como fisicamente. No cole leva uns días traballando muito e a profe está contenta. Na casa e fóra pórtase ben e vai pedindo as súas necesidades. Gústalle xogar con " plasti " e cos coxíns do sofá e cos monecos, tanto dinosaurios como monecos novos como o Grúfalo que lle regalou abuelacris. Segue tolo polos contos e agora mira na tele e fala con Dora a exploradora. No falar de cada vez mete máis español e sabe contar en inglés ata dez que aprendeu na escola.
E agora vou pór unha historia exemplo desas que inventa xogando, neste caso co Grúfalo dentro do vaso que fai de gorro e as zapatillas que fan de coche ( na foto ).

" Vou ir de visita. Ola, amigos, que tal ?...Con sus coches... Que fai o Grúfalo ahora ?. Son o señor... Que fai agora ?. Que era yo. Serías ti. Ya sé, una cousa vou facer, despóis taparme, vou facer unha cousa. Ser una un petilo, eso es una cousa. Ola, sou o señor pitito. Ui, casi me caio !. O borro ( gorro ) petito está aquí. Ya sé. Este gorro pitifón. Rum, rum. Como sou un señor do revés que feo soy. "

Circo

O Leo máis un curmán foron por vez primeira a un circo e non defraudou, mesmo estivo mui ben. Miraron tigres de Bengala, unha cebra, unha llama, un bisonte, unha avestruz ( que asombrou a Leo ), uns ponis, uns porcos, un oso pardo ( para facer fotos co el e de nome Samil que naceu, seica, hai dous anos nese lugar vigués ), unhas vacas sagradas e un partido entre o Real Madrid e o Barça pero os xogadores eran cans que ían detrás dun globo. Houbo domador, pallazo, malabarista, músico, home con látego, equilibrista, antipodista ( malabarista cos pés ), unha rapaza que facía exercicios con hulahop e facía acrobacias no alto, unha parella acrobática das alturas, un "suicida " dunha corda no teito do circo e dous irmáns mui noviños que facían un número co irmán maior deitado que lanzaba e xiraba cos pés ao pequeno.

Pagou a pena ir ao circo, non tanto polos pequenos senón por min que desfrutei admirando proezas que xamais serei capaz de conseguir.

PS: esquecín falar de Noddy e as súas cabuxiñas e a sesión extra de maxia que non ofreceu o fillo duns bos amigos.
Eva, graciñas por facerme acordante do Noddy.

Liortas e poceiros

Hoxe vou destacar dous asuntos nesta miña vida sinxela. A profe Maite separou a Leo e Carlos que estaban enganchados nunha liorta pola bolsa da merenda sen consecuencias. A nai de Carlos, que foi o que iniciou todo, ofreceume que lle pegase no cu ao seu fillo. Eu, por suposto que non lle peguei e fíxenlle dicir que non ía repetir a pelexa con Leo nin con ninguén. Por fortuna todo quedou nun amago de bullying, que é como lle chaman agora ás pelexas de rapaces.

O outro asunto que destaco foi o tema que falamos no tempo do taco do choio. Resulta que na empresa hai unha fuga de auga subterránea e chamaron a un poceiro para que atine co lugar da avaría. Pois resulta que o tal home é quen de adiviñar por onde foxe a auga co sistema do péndulo. Eu sabía do sistema da galla de salgueiro, amieiro ou de vimbio que seica agarras con forza do pau e tira a punta para abaixo alá onde hai muita auga. Pero non coñecía o sistema do péndulo. Este método consiste en soster unha cadea de prata cun reloxio de pulso na punta ( non valen dixitais ). O home vai andando e cando hai auga o reloxio empeza a facer círculos. Canta máis auga, máis rapidamente xira e ata pode saber os metros de fondura que hai que cavar. Para iso piden que lle boten unhas pedriñas ou moedas na man libre que pon de cazo apoiada nas costas. Manda parar e logo conta; tantas unidades, tantos metros que hai que cavar.

Non sei. A min seméllame un pouco fantasioso pero os compañeiros teiman en que atinan e hai que crerllo. Tamén din que é famoso un tal " Bomba " que atina co sitio pero que non di os metros que hai que cavar.

Na imaxe sae un pozo dun xardín de Vigo sitiado por edificios esperando o seu turno de demolición.