Personaxes femininas de Nadal

Nestas datas non só reparten agasallos e castigos homes con barbas e trasnos. Tamén hai mulleres en distintos países que reparten xoguetes como é o caso da señora Babushka en Rusia que non quixo visitar ao neno Xesús cando naceu porque facía muito frío e, cando decidiu visitalo, xa non había ninguén en Belén. Entroulle mágoa e decidiu saír dende entón todas as noites do Nadal a repartir xoguetes aos nenos da súa aldea fixese o frío que fixese.
En Rusia tamén reparte xoguetes o primeiro día do ano o Avó Xiada ( Dedushka Moroz ) acompañado da súa axudanta a Doncela de Xeo ( Snegurochka ).
En Galicia temos as pupieiriñas, famoso invento meu que deu muito que falar.

Diferentes Nadais

O outro día mercámoslle ao Leo un libro precioso de tradicións e contos de Nadal de varios países e hai verdadeiras ledicias para demostrar a riqueza cultural do ser humano.

Un exemplo é o trasno Nisse que ten patas de cabra e sabe o que soñan os humanos para darlles regalos e tamén agasalla e protexe os animais da granxa en Noruega.

Contarei algunhas tradicións máis nestas datas e , mentres, podes aprender algo ( en galego ) do nadal típico alemán aquí.

Matanza 2010

Un ano máis repítese o rito de matar os porcos. Cambiou o matador pero pouco cambia con respecto ao ano pasado. Despóis de matar os animais, queimarlles o pelo e lavalos logo toca almorzar o sangue fritido. O aviso " anda o ghato no porco " fai levantar os homes da mesa que hai que abrir o animal. Ábrese o porco polo medio. Hai que ter cuidado coas tripas do porco para extirparllas e tapónase o cu cun casulo de millo. O matador saca fóra os untos, corta a cacheira, fai uns calcetíns nos xamóns e colgamos o animal polas vides na viga. Así pendurado vacíase do pedro e demáis tripas, saca fóra o bofe, os leviáns e o corazón. Por detrás corta deixando no medio a columna vertebral. Logo van para a mesa as hombreiras e os perniles, o solombo e o lagharto ( seica é a millor parte do porco ) e os touciños coas costelas. Na mesa pícanse os courachos e demáis sobras dos perniles e hombreiras para chourizos e chourizas. O touciño, as cacheiras, o unto, o rabo, as hombreiras e os pernís van para salgar na salghadeira coa salmoura ( sal e cebola ).

No medio de todo este traballo sempre hai tempo para leriar de política e veciñanza, falar dun médico que é un " criminal de guerra ", de que os terroristas non son nada finos que tiñan que " amaestrar paxariños para levar bombas que nadia sospecha dos piscos ". Que para arreglar isto tiña que vir un Franco e un Hitler " un para matar e outro para enterrar ". E que raros son os curas que nunca os ves no centro médico.

De cea hai o típico zarrabullo: fígado, castañas e cotobelos de pasta ( fáltalle o sangue do porco ) e arroz con carroleira ( médula espiñal ).

E así rematou esta labor nada pracenteira.

Casa da anta VS casa de antes

Para construir unha casa da anta ou dolmen tés que ter un camión cunha pluma, uns cartos que che sobren, unha pedra que dea o pego e un gusto especial.
Para construir unha casa de antes tés que ter un respecto polo antigo, uns cartiños pero non tantos, conservar o material de antes e tratar con gusto e cariño o entorno.
As dúas casas son veciñas, unha dunha beira do regato e a outra da outra beira.

E van seis san Martiños !

Si. Levo seis san Martiños falando dos pións, buxainas, pirouchas, virandelas, bailarinas, trompos ou como queiras chamarlle. Empecie falando deles no 2005, naquel blogo que tiña nos EEUU. No 2006 retrataba e falaba dos meus trompos. No 2007 seguín coa teima e falando de castañas con néboda e refráns. No 2008 explicaba un pouco o xogo tal como o lembro e relataba a primeira reacción que tivo o Leo co pión. No 2009 comentaba a dificultade que tiña para topar pións á venda e que apareceran uns de plástico. Aparte do que dixen non podes deixar atrás os comentarios que engaden máis datos e experiencias sobre este tema.

Neste ano podo dicir que tiven sorte para topar trompos. Merquei o verde nos chineses a 1,50 €. Logo merquei o do medio a 0,90 € e debuxeille un Plankton de Bob Esponxa. E por último merquei o da baraza ou baragha no quiosco a 1 euro. Este ano non topei trompos de plástico que son bos bailaríns. En canto á reacción do Leo cos trompos ?, pois xoga co trompo enterrándoo na area do parque e falando e montando historias. Xa lle chegará o tempo que aprenda a facelo bailar.

E que siga a suma de san Martiños !.

Meigas fóra

Nesta noite de " medo " non hai como o vello esconxuro dun " Meigas fóra ! " botado a tempo. De exemplo vale esta empresa de transporte de Vilaguindastre que leva ese lema por bandeira para evitar a crise e non lle vai mal se vemos a flotiña que tén que non colle nunha foto.

Outro esconxuro famoso é o da queimada que aprendín hoxe que hai xente en Arbo que a fai dentro dun coco, calacú ou cabaza; despóis de baleiralo, está claro.

Seméllame unha boa mistura de Halloween - Samaín que lle acae ben a estes tempos de evolución.

Outonizar

Outonizar significa apañar as primeiras trece castañas, pirixel para casa e un coco ou calacú ou cabaza para decorar.
Outonizar tamén significa comer as penúltimas uvas do ano.


Outonizar quere dicir separar a bisavoa Celia o millo bo do podre neste ano non mui bo para o millo porque o verán foi seco.



Outonizar é pasear e fotografar oito tornarratos ou mós e varios pés de canastro amoreados e esquecidos para que debatan os arqueólogos do futuro sobre este misterio.

Neste paseo tópanse saltóns e unha barbatesa ou teresiña e muitos pericos de cabalo e unha fita de " Los Chunguitos " semisoterrada no camiño que fai pensar en como pasa o tempo e que poucos coches levan hoxendía música de cassette.

Casa das latas de Vilaguindastre

Pois si, no traxecto dunha farmacia a unha panadería da miña parroquia topei esta mostra de reciclado: unha nova casa das latas. Onte o día estaba de chuvia e tampouco a foto abarca toda a propiedade que queda fóra outra lancha que está á dereita. Tés que ampliar a foto dando dobre click para ver detalles curiosos.

Esta casa non é tan rimbombante como a outra pero ti dálle tempo que hai un par de anos apenas tiña algo.

En fin; imaxinación ao poder !.

Outra noite máxica

Se na noite de san Xoán muitas cousas adquirían a facultade do movemento na de san Pedro aínda se moven máis.
Arriba están retratadas unhas macetas que descansan nun banco do adro da igrexa de Sela en Arbo. Non estaban soas que por alí había espallados carretillos, cancelas, escadas e outros ferraganchos.
Abaixo está retratado o palco de festas de Vide, As Neves; onde semella ter máis forza a capacidade de mobilidade das cancelas, dun carretillo e dunha chedeira dun carro.

Repitindo o san Xoán

Pasa o tempo e repítense datas e costumes. Como xa puxen o ano pasado as fotos típicas, este ano volvo actualizalas.

Arriba está retratado o palco de festas de Vide, As Neves; onde quedaron " aparcadas " catro cancelas que adquiriron a facultade da mobilidade na noite máxica de san Xoán.

E abaixo poño tres fotos da praza de Barcela, en Arbo, que amenceu transformada nun museo etnográfico pola cantidade de ferrallada amoreada. Había dous carros, varias cancelas, un eixo con dúas rodas, dous arados, dúas grades, un leghón, varias escadas de madeira, un carretillo, outro carriño, outro carriño de caixas ( o " diablo " mexicano ), unha cadeira, ferros varios, unha salgadeira do porco e as actuacións estelares dunha restra de cinco asentos dunha parada de autobuses e unha cabina telefónica que serve de improvisada mesa para unha botella de viño !.
Por esta zona nunca tiveron o costume das cacharelas pero penso que xa lles chega co este de mover cousas do sitio.
E aínda queda a noite de san Pedro !.

O capricho das zocas

Hoxe xa traballei pero botei a mañá percorrendo chatarrerías en busca dunhas llantas. Das chatarrerías podo dicir que sempre atende un mozo raro e que teñen un reloxio de parede parado. Nunha delas semellaba que había un rastrillo porque había radios antigas, rodas de carro ( a 150 € ), xugos, arados e ata unha dilixencia !. Mirei unhas zocas e entroume a cobiza de telas e alá as merquei. Agora Naideleo pregúntame para que as quero e a verdade é que non sei a resposta. Pois si que estamos nun mundo consumista !.

Ti que farías co elas ?.

Pingradiño

Levo uns días na casa por mor dunha ciática ( Paidovento, ao final tiven que contalo ) e boto de menos saír e andar anque faga mal tempo e ata envexo aos pelegríns que este ano teñen unha mascota que se chama " Pingriño " que debería ser pringadiño por ser un pingüín andante tan carregado por eses camiños. O que non sabía é que desbotaron o " Pelegrín " e apareceu outra mascota que é o " Xubi " que semella máis espabilada porque non leva nin bastón nin mochila nin farrapo de gaita. Enteireime por Galicia profunda.

Así que xa sabes, ti que podes desfruta do exterior anque non fagas ningún camiño especial.

Ovos estrelados e letras

Está cerca o día das Letras e cada quen vaino celebrar ao seu xeito. Cerca de Vilaguindastre opinan que un día das Letras sen papatoria non é nada así que celebran a festa do ovo estrelado e inclúen tamén fotos antigas e coches clásicos. Todo xunto está mui ben pero creo que deberían, como mínimo, escribir ovo estrelado e non " estrellado " por respeito á lingua que celebra o seu día na mesma data que a festa.

Por certo, ao Leo encántalle mollar pan nun ovo estrelado.

Lampreas

Para esta fin de semana está prevista a festa da lamprea en Arbo e como avóM non a pesca con fisga nin ten pescos, tivo que mercala en Portugal.

E, como quen non quere a cousa, levo seiscentos posteos neste blogo.

Espodando nun día revolto

Axudei a espodar vimbias para sacar " verghas " e " cimos " para atar as viñas tal como o ano pasado. O vento zoaba fóra e a trécola non tiña paraxe e de cando en vez caía do ceo unha treixada formidable. O Leo quixo mesturar os cimos coas verghas un momento pero estivo o máis do tempo a xogar coas avoas no seguro da casa. Dende alí o Leo puido observar a uns rapaces que entretiñan a súa tarde pastando unha vaca branca e dúas cabras. Eu aproveitei e aprendín a palabra " petelo " coa que define a bisavoa Celia a bóla pequena de pantrigo da foto.

Entruido tradicional para o Leo

Onte Leo, avóM, paideleo e naideleo vestíronse de entruidos e foron a tres casas de veciños. Conseguiron dez euros e podían levar orellas comidas no bandullo pero non quixeron. Asustaron en dúas casas onde os donos fecharon a porta con chave pero despóis riron tanto os entruidos como as vítimas.

67 xogo da ola

Onte celebrouse a 67 edición do xogo da ola con oito xogadores, unha madriña e un árbitro disfrazado de chinés pero que lle chaman Moncho. Xa falei deste xogo hai dous anos e podo resumilo así. Póñense os xogadores en roda e van lanzando polo aire olas de barro. A quen lle cae tócalle pagar multa á madriña que tamén se encarga de repoñer a ola, dar viño e pedir cartos entre o público. O árbitro dirixe todo dende o alto dunha escada e decide a golpe de asubío quen perde e pon orde co chocallo. Aparte ten potestade para parar o xogo para repoñer forzas a base de viño e pode multar a alguén do público. O xogo remata cando non quedan máis olas e cos cartos das multas e da recadación fan unha cea.

Curiosidades de onte: a condonería de hai dous anos fechou as portas e que entre o público de onte había políticos da localidade, Cuquín disfrazado de Tiger Woods e uns lexionarios cunha perruca por pelo en peito e a bandeira tricolor republicana.

San Antonio da estación

A vida ten uns ciclos e co esta data repetiuse o refrán do ano pasado.
Viñamos onte da adega o avóM máis eu e topamos con dúas veciñas; unha que non chega aos sesenta e outra xa velliña. A velliña preguntou se sabiamos o refrán de San Antonio e dixemos que si pero ela dixo que sabía outro do San Antonio da estación de Arbo onde se facían boas festas hai muito tempo ( na foto ). Ese refrán só o saben os máis vellos e ten medo que se perda. A outra veciña díxome: " - Rapás, escribe este refrán que non se perda ". E aquí o escribo para que non se perda: " San Antonio da estación, casamenteiro das vellas; casa ás novas, que mal che fixeron elas ?. "

Liortas e poceiros

Hoxe vou destacar dous asuntos nesta miña vida sinxela. A profe Maite separou a Leo e Carlos que estaban enganchados nunha liorta pola bolsa da merenda sen consecuencias. A nai de Carlos, que foi o que iniciou todo, ofreceume que lle pegase no cu ao seu fillo. Eu, por suposto que non lle peguei e fíxenlle dicir que non ía repetir a pelexa con Leo nin con ninguén. Por fortuna todo quedou nun amago de bullying, que é como lle chaman agora ás pelexas de rapaces.

O outro asunto que destaco foi o tema que falamos no tempo do taco do choio. Resulta que na empresa hai unha fuga de auga subterránea e chamaron a un poceiro para que atine co lugar da avaría. Pois resulta que o tal home é quen de adiviñar por onde foxe a auga co sistema do péndulo. Eu sabía do sistema da galla de salgueiro, amieiro ou de vimbio que seica agarras con forza do pau e tira a punta para abaixo alá onde hai muita auga. Pero non coñecía o sistema do péndulo. Este método consiste en soster unha cadea de prata cun reloxio de pulso na punta ( non valen dixitais ). O home vai andando e cando hai auga o reloxio empeza a facer círculos. Canta máis auga, máis rapidamente xira e ata pode saber os metros de fondura que hai que cavar. Para iso piden que lle boten unhas pedriñas ou moedas na man libre que pon de cazo apoiada nas costas. Manda parar e logo conta; tantas unidades, tantos metros que hai que cavar.

Non sei. A min seméllame un pouco fantasioso pero os compañeiros teiman en que atinan e hai que crerllo. Tamén din que é famoso un tal " Bomba " que atina co sitio pero que non di os metros que hai que cavar.

Na imaxe sae un pozo dun xardín de Vigo sitiado por edificios esperando o seu turno de demolición.

Inocencia

O Leo ten unha curmá que ten unha teoría acerca dos Reis Magos. Ela di que os Reis Magos son os pais. Cando lle preguntan os seus pais cando conseguen os agasallos ela responde que a víspera de Reis pola noite a cidade toda ponse en movemento como por maxia: abren todos os comercios e saen todos os pais a mercar os regalos mentres os nenos dormen.
Bendita inocencia !.
Na foto ( collida pola interrede adiante ) os Reis Magos tratan de cortar a corda pola que sube Papa Noel ao balcón.